Ο λόγος για το πραγματικά θρυλικό Creem που ευτύχησε ενώ ξεκίνησε ως ανεξάρτητο από μεγάλα κεφάλαια και συμφέροντα εταιρειών να έχει στις τάξεις του εξέχοντες πένες, προεξέχοντος βεβαίως του απροσμέτρητου Lester Bangs που εξαρχής (με σύσσωμο το επιτελείο του περιοδικού πίσω του) έβαλε συνεχώς κατά της ψυχεδέλειας, ορίζοντας ως απόλυτο rock n roll τα πρώτα σπέρματα του heavy όπως επίσης και το τεστερονικό garage και πολύ αργότερα το punk.
Πριν από 2 περίπου χρόνια ο πεπειραμένος δημοσιογράφος Steve Baltin δέχθηκε την πρόσκληση του επιχειρηματία Jason Turner να αναστήσουν το Creem με τον Baltin ως αρχισυντάκτη και με ομάδα δικής του επιλογής. Και ενώ ο τελευταίος ξεκίνησε να κάνει πλάνα προς αυτή την κατεύθυνση και να δουλεύει πάνω στο σχέδιο ένα χρόνο αργότερο ούτε ο ίδιος αλλά ούτε οι υπόλοιποι freelancers που είχαν στο μεταξύ στρατολογηθεί δεν είχαν λάβει ούτε κισό σέντσι αμοιβής. Ο Turner επικαλέστηκε οικονομικής και νομικής φύσεως προβλήματα.
Παράλληλα ο Seth Freed, ένας manager που επίσης προσελήφθη από τον Turner για να διοργανώσει συναυλίες για ενίσχυση του σκοπού αλλά και προς ανεύρεση διαφήμισης έκανε αγωγή στον τελευταίο διότι δεν πληρώθηκε τον προσυμφωνημένο μισθό αλλά ούτε καν τα έξοδα ταξιδιών που έκανε προς χάριν της επίτευξης του σκοπού.
Και τότε ενεφανίσθη η Creem Media Inc. που νομικώς κατέχει τα δικαιώματα τίτλου του περιοδικού, μέρος του συμβουλίου μάλιστα αυτής είναι ο J. J. Kramer, δικηγόρος το επάγγελμα, και υιός του Barry Kramer, ο οποίος και ίδρυσε το Creem πίσω στα 1969. Που είναι το περίεργο; Ο κύριος Turner είναι ο πρόεδρος της εταιρείας και οι υπόλοιποι προσπαθούν να τον διώξουν για να εκκινήσουν το περιοδικό. Ο οποίος επιμένει ακόμα ότι σκοπεύει το επόμενο φθινόπωρο να εκδώσει το περιοδικό με ένα τιράζ γύρω στις 200,000 κόπιες, έχοντας μάλιστα στο μυαλό του βοηθητικές συντεταγμένες όπως ένα ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό σταθμό κάτω από τον ίδιο τίτλο.
Όταν ερωτάται βέβαια περί της μη πληρωμής των δεδουλευμένων ομιλεί περί της αρχής του μοντέλου και ότι χρειάζεται να υπάρχει ανοχή. Το σίγουρο είναι ότι όλα τα παραπάνω δεν έχουν καμία σχέση με το όραμα του ιδιοκτήτη δισκοπωλείου στο Ντιτρόιτ (και προαναφερθέντος) Barry Kramer που εκίνησε το περιοδικό το 1969 επιμένοντας στην αποκαθήλωση διαφόρων rock stars και κερδίζοντας τελικά την εμπιστοσύνη του κοινού (αλλά και των μουσικών) ακριβώς γι αυτή την αδιασάλευτη λογική του. Μετά το θάνατο του το 1981 το περιοδικό πήρε την κάτω βόλτα και λίγα χρόνια αργότερα κήρυξε πτώχευση. Υπήρξε μια μικρή αναβίωση του τίτλου στα μέσα των 80s όταν ο νεοϋορκέζος εκδότης Arnold Levitt αγόρασε τα δικαιώματα μετατρέποντας το σε έντυπο θιασώτη του νεανικού heavy-metal. Τα ρολά κατέβηκαν οριστικά το 1988.
