Ο Benjamin Clementine έρχεται στο Gazarte, το Σάββατο 20/12

Ο βρετανός Benjamin Clementine τραγουδάει σαν τενόρος, γράφει στίχους σαν ποιητής και οι συνθέσεις του αντλούν έμπνευση από τις μελωδίες του Erik Satie. Μία φωνή που θυμίζει από Nina Simone μέχρι Antony Hegarty (Antony & The Johnsons) στην πρώτη του εμφάνιση στην Ελλάδα, το Σάββατο 20 Δεκεμβρίου, στο Gazarte. 

 

Με ζωή σα να έχει βγει από μυθιστόρημα o Benjamin Clementine αποτελεί τη σπάνια εκείνη περίπτωση καλλιτέχνη, που το πηγαίο ταλέντο του κατάφερε να τον δικαιώσει ακόμα κι όταν οι συνθήκες λειτουργούσαν αποτρεπτικά στο μέγιστο βαθμό. Γεννήθηκε στη Γκάνα το 1988 και σε πολύ μικρή ηλικία μετακόμισε με την οικογένεια του στο Edmonton, μία βιομηχανική περιοχή του Νοτιοανατολικού Λονδίνου με υψηλή εγκληματικότητα. Στα 11 του χρόνια ξεκίνησε να παίζει πιάνο χωρίς δάσκαλο, στα 16 παράτησε το σχολείο γιατί προτιμούσε να διαβάζει ποίηση και φιλοσοφία αντί για τα σχολικά βιβλία, στα 18 έφυγε από το σπίτι, ενώ λίγα χρόνια αργότερα εξαιτίας ενός τσακωμού με τον συγκάτοικο του και ενός έντονου ερωτικού πάθους, βρέθηκε άστεγος στους δρόμους του Παρισιού να παίζει μουσική στο Μετρό προκειμένου να επιβιώσει. Ο τρόπος, όμως, με τον οποίο ο Banjamin εξέφραζε και μετέδιδε τα συναισθήματα του ήταν τόσο έντονος, που κατάφερε να τον βγάλει από τον υπόγειο σιδηρόδρομο στο φως μίας παγκόσμιας επιτυχίας. 

 

Οι στίχοι του είναι σχεδόν όλοι αυτοβιογραφικοί η φωνή του δυνατή και συναισθηματικά φορτισμένη ακόμα και η στάση του σώματός του όταν τραγουδάει εκφράζει με κάθε τρόπο έντονα και βαθειά συναισθήματα που πηγάζουν από βαθειά προσωπικά βιώματα, παρά το γεγονός ότι είναι μόλις 24 ετών. Ο ίδιος λέει ότι «στην πραγματικότητα είμαι ένας εξπρεσιονιστής και θα ήθελα η φωνή μου να είναι ότι και το βιολί στην σύνθεση The Lark Ascending του Vaughan Williams.

 

Το πρώτο του EP, Cornerstone, κυκλοφόρησε το 2013 και ένα χρόνο αργότερα ο Clementine υπογράφει στην EMI και κυκλοφορεί το Glorious You EP. Στο εναρκτήριο τραγούδι ‘Condolence’ τον ακούμε να τραγουδάει με πάθος και να λέει ‘’I’m sending my condolence to fear, I’m sending my condolence to insecurities, you should know by now I just don’t care”. Δε θα ξεχάσει ποτέ από που προήλθε και τρέχει πλέον δυνατός ωστόσο ξυπόλητος. Χαρακτηριστικός είναι ο χειρισμός της φωνής του –από αφήγηση σε όπερα- στο “Adios” όπου παίρνει ο ίδιος την ευθύνη για όλα όσα έχει αντιμετωπίσει στη ζωή του. Στο έντονα αυτοβιογραφικό ‘Edmonton’ περιγράφει τις συνθήκες ζωής του στην κακόφημη περιοχή όπου μεγάλωσε, ενώ στο  ερωτικό ‘Mathematics’ μας λέει ότι “simply subtract one from two and you’ll be left with you now”. 

 

Ένας προικισμένος καλλιτέχνης που καταθέτει την ψυχή του σε κάθε τραγούδι (αν και ο ίδιος είναι εσωστρεφής), αυτοδίδακτος μουσικός και γεννημένος ποιητής, δεν ξεχνάει από πού προήλθε όπως λέει στα τραγούδια του, ενώ ταυτόχρονα δηλώνει πως «κανένας δεν μπορεί να σε σταματήσει από αυτό που θέλεις να κάνεις, παρά μόνο ο εαυτός σου». Και ο ίδιος είναι η ζωντανή απόδειξη ενός ανθρώπου που ενώ μεγάλωσε σε ένα μέρος όπου η εγκληματικότητα είναι μονόδρομος, ο ίδιος κατάφερε να βγει στο φως και να βιώσει την αναγνώριση, τη δικαίωση, το μεγαλείο.