Εμβρόντητη έμεινε η τοπική κοινωνία στον Βόλο από τον θάνατο του πιανίστα Στάθη Θεοχαράκη, ο οποίος επήλθε εντελώς ξαφνικά, από καρδιακή ανακοπή, αργά το βράδυ της Παρασκευής.
Ο Στάθης Θεοχαράκης ήταν γνωστός για τη μουσική του δημιουργία όχι μόνο στην τοπική κλίμακα, αλλά πανελλήνια. Γεννημένος το 1958 στη Νέα Αγχίαλο, άρχισε την επαγγελματική του σταδιοδρομία σε πολύ νεαρή ηλικία, το 1976, δίπλα στον Πάνο Κόκκινο. Έχοντας θητεύσει επιτυχημένα στη νυχτερινή μουσική ζωή, σύντομα βρέθηκε σε ορχήστρες καλλιτεχνών που τότε μεσουρανούσαν στην Αθήνα, όπως η Δήμητρα Γαλάνη, ο Γιάννης Ζουγανέλης, ο Λάκης Παπαδόπουλος, οι αδελφοί Κατσιμίχα κ.ά. για μια τριετία (1986-1989).
Επιστρέφοντας στη Θεσσαλία, υπήρξε μέλος της ομάδας Γκραφίτι με έδρα τη Λάρισα και συμμετείχε στις ορχήστρες πολλών επιτυχημένων νυχτερινών κέντρων της περιοχής (Πολιτεία, Μπέρδεμα, Φεγγάρια κ.ά.), ενώ τα τελευταία χρόνια είχε στραφεί σε πιο μικρά, ακουστικά σχήματα, σε συνεργασίες με τον Κώστα Χαλκιά, τη Μπέττυ Νικολέση, τον Νίκο Αλεξίου, τον Φώτη Τάμπα, τον Γιώργο Αποστολόπουλο κ.ά.
Σε όλο αυτό το διάστημα, χαρακτηριστική ήταν και η συμμετοχή του σε πιο πειραματικούς μουσικούς χώρους, σε συνεργασίες με τον Μιχάλη Γρηγορίου, τον Σάκη Παπαδημητρίου, τους Arc Duo, τoν Κωστή Δρυγιανάκη, τον Γιάννη Ετμεκτζόγλου κλπ.
Κοντά στην αλλαγή της χιλιετίας κυκλοφόρησαν επίσης 2 δίσκοι με δική του μουσική, με τίτλους Δίχως Άμφια (1999) και Καλή Ανάσταση! (2001), που απέσπασαν εγκωμιαστικές κριτικές από τον μουσικό τύπο.
Όπως γράφει ο Αργύρης Ζήλος (περιοδικό Δίφωνο, 9.1999) «Στέκομαι ιδιαίτερα στο συναισθηματικό υπόβαθρο. Θα έλεγα ότι εδώ είναι κυρίαρχο – πράγμα που αφαιρεί από την «αβανγκαρντική» υπόσταση της μουσικής, αλλά προσθέτει στην αισθητική. Είναι εμφανής η ρομαντική παιδεία του Στάθη Θεοχαράκη. Είναι όμως εξίσου εμφανής και η απόσταση που κρατά από αυτή, αφήνοντας την να περιφέρεται στο βάθος κάποιων συνθέσεων και να εξαφανίζεται εντελώς σε άλλες, όπου δεσπόζει το χάος του ηλεκτρονικού περιβαλλοντισμού». Ενώ ο Θωμάς Ταμβάκος (περιοδικό Jazz και Τζαζ, 10.1999) συμπληρώνει «Ο Θεοχαράκης [...] συνθέτει μια μαγευτική μουσική με χαρακτηριστικό αρμονικό και ηχοχρωματικό πλούτο, γεμάτη από έντονες συναισθηματικές φορτίσεις, η οποία δημιουργεί ηχητικούς κόσμους που διατηρούν δεσμούς με την τζαζ, τον αυτοσχεδιασμό, τις κινηματογραφικές και ατμοσφαιρικές ‘new age’ μουσικές». Πέρα από αυτούς τους προσωπικούς δίσκους, ο Θεοχαράκης αφήνει δισκογραφική παρακαταθήκη τόσο με τα συγκροτήματα Γκραφίτι (1991) και Praxis (2008), όσο και με τις συμμετοχές του σε δίσκους φίλων του, αλλά και σε δίσκους γνωστών τραγουδιστών της Αθήνας.
Ο Στάθης Θεοχαράκης αφήνει πίσω του τη σύζυγο του Ζωή, το γένος Φουντάτου, και τον 20χρονο γιό τους Θεοχάρη, φοιτητή μηχανολόγο μηχανικό και επίσης ταλαντούχο μουσικό. Η κηδεία του έγινε το Σάββατο, στον ναό του Αγίου Γεωργίου στη Νέα Αγχίαλο.
{youtube}9hOkcCsbZUI{/youtube}
