Με συγκίνηση και πολλά «μπράβο» (ακόμα και από μη οπαδούς) έγινε δεκτή η ανάρτηση του Χρήστου Δάντη στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, με την οποία λαμβάνει θέση στο αυριανό δημοψήφισμα, εξηγώντας γιατί συντάσσεται με το ΟΧΙ:
ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΩ ΝΑ ΘΥΜΑΜΑΙ
Τη μυρωδιά του μπακάλικου του κυρ-Αριστείδη απ' τις ελιές στα βαζάκια.Τα φασόλια και τις φακές στα άσπρα τσουβαλάκια που έφταναν στο μπόι μου όταν μ' έστελνε η μάνα μου να της αγοράσω 200 γραμμάρια καφέ.
Τα καφάσια με τα μπουκάλια απ' τις άδειες πορτοκαλάδες που μάζευα κάθε μέρα στο "Καφενείο του Τσουβάλα" ,του θείου μου, για να πάρω σαν έπαθλο μια γκαζόζα.
Τις μέρες που γυρίζαμε με τα πόδια με τη μάνα μου απ' το Μοναστηράκι όταν πήγαινε για τη δουλειά της και δεν υπήρχαν ούτε χρήματα για λεωφορείο. Στη συνέχεια κοιμόμασταν νηστικοί, κι αν ξυπνούσα απ' την πείνα θα δανειζόταν ένα αυγό απ' την κυρία Κωνσταντία τη γειτόνισσα, για να το κόψουμε στη μέση και να το φάμε με λίγο ψωμί που 'χε απομείνει απ' την προηγούμενη μέρα.
Μην ξεχάσω να θυμάμαι το λεκανάκι στο διάδρομο που βάζαμε κάτω από το σημείο που έσταζε το ταβάνι, για να μην πλημμυρίσουμε όταν έβρεχε.
Τον πατέρα του συμμαθητή μου Μπάμπη, που με είδε κλαμμένο γιατί δεν είχαμε χρήματα ν αγοράσουμε τον "Σχολικό Σύμβουλο" -εγκυκλοπαίδεια που πουλούσαν τότε στα σχολεία- και μου τον έκανε δώρο επειδή στεναχωρήθηκε ο γιος του. Ήταν «προνομιούχοι» βλέπεις. Ο πατέρας αυτός δούλευε χασάπης αν θυμάμαι καλά, κι είχαν ένα δωμάτιο μεγαλύτερο από μας και κρέας άφθονο.
Τη χαρά μου καθε Χριστούγεννα που ηταν η γιορτή μου και θα τρώγαμε σοκολατάκια το βραδυ.
Τις αδελφές μου που πάντα στις γιορτές θα τρώγαμε στο σπίτι της μιας ή της άλλης, αναλόγως με το ποιος «είχε εκείνη τη χρονιά.
Τη μαμά του Γιαννάκη, του κολλητού μου, που καταλάβαινε ότι λιμοκτονούσαμε και με κράταγε κάθε τρεις και λίγο για μεσημεριανό τα καλοκαίρια.
Τον αυτοκινητόδρομο και το τραινάκι που 'χα δει σε μια βιτρίνα και δεν απόκτησα ποτέ.
Τη μάνα μου να κλαίει πάνω απ' τη ραπτομηχανή όποτε ήταν τέλος του μήνα και δεν κατάφερνε να μαζέψει τα «μηνιάτικα» που θα χτυπούσαν την πόρτα απ' την πρώτη του μηνός.
Το νερό και το ηλεκτρικό που κοβόταν κάθε τόσο.
Τα ξερό βρεγμένο ψωμί με τη ζάχαρη που μας έφτιαχνε η μαμά του Θανάση όταν παίζαμε στην Αυλή.
Τα κρύα χειμωνιάτικα πρωινά που έφευγα για το σχολείο μ' ένα πουκάμισο και μια μπλούζα από πάνω. Που λεφτά για μπουφάν.. το παλτό δεν το συζητάω.
Το γαρύφαλλο που βάζαμε στα δόντια όταν πονούσαν γιατί δεν είχαμε λεφτά να πάμε στον οδοντίατρο, ούτε είμαστε ασφαλισμένοι.
Τον κυρ-Σταύρο που μας κυνηγούσε με Χριστοπαναγίες όταν του κλέβαμε καμιά τσίχλα απ' το βαζάκι για να «γλυκαθούμε».
Τις εκδρομές στην Καλοπούλα εκεί στην Καισαριανή όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα και στρώναμε κουβέρτες ή μουσαμάδες τρώγοντας ό,τι είχε φέρει καθένας απ' το σπίτι του.
Μην ξεχάσω να θυμάμαι την απομόνωση σε μια «αριστερή» συνοικία που τότε σχεδόν απαγορευόταν και ν' αναφέρεις την ονομασία της.
«Παγκράτι» έλεγε η μάνα μου όποτε τύχαινε να βρεθούμε σε ταξί, και τον πήγαινε όλο και πιο «πάνω», για να φτάσουμε στην Καισαριανή και να της πει ο ταξιτζής με ειρωνικό ύφος «Γιατί δεν μου 'πες κυρά μου ότι πας στο Στάλινγκραντ απ' την αρχή»; Πόλωση; Εκεί να δεις πόλωση!
Κι όταν έπρεπε να πούμε τη γνώμη μας, ποιος να μιλήσει; Την επομένη ένας απ' τους δυο γονείς θα την έβγαζε στο Αστυνομικό Τμήμα ν απολογηθεί για το παιδί του που «έχει μπλέξει με εξτρεμιστές και δεν είναι σωστό,φαντάρος θα πάει, να πάει στον Έβρο»; Bullying λέει.. τότε να 'βλεπες Bullying!
Μην ξεχάσω να θυμάμαι την πείνα, τη δίψα και τη στέρηση που 'χαμε στην Καισαριανή.
Πολλά ήρθαν μετά, μπορεί ν' άλλαξε η ζωή μου, να καλυτέρεψε, όμως δεν θα ξεχάσω ποτέ την τάξη απ' την οποία κατάγομαι. Την τάξη μου, που ακόμα αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα. Πεινάει, διψάει, πνίγεται και φοβάται πως μόλις κατάφερε να ορθώσει ανάστημα στους ηγεμόνες της, θα την καταπνίξουν.
Γι' αυτή την τάξη θα ψηφίσω ΟΧΙ, γιατί η τάξη μου μ' έκανε αυτό που είμαι και δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ δεν το ξεχνάω ποτέ!
Θα 'μαι 'κει, θα περπατάω στα στενάκια της, θα μυρίζω τον αέρα της, θ' ακούω τα τραγούδια στις γειτονιές και τα γέλια των παιδιών της.
ΟΧΙ για μένα, ΟΧΙ για τα παιδιά μου, ΟΧΙ για όλους μας!
Χρήστος Δάντης
