Φανερά εξοργισμένος με τον γνωστό θεατρικό παραγωγό Φάνη Κιρκινέζο, τον οποίον κατηγορεί για αθέτηση συμφωνίας και μη καταβολή αμοιβής για τη μουσική εργασία που του παρέδωσε, ο Διονύσης Τσακνής κατέφυγε στις εισαγγελικές αρχές. Ως αποτέλεσμα, απόψε το βράδυ αστυνομικές δυνάμεις είναι σε ετοιμότητα ώστε να απαγορεύσουν το ανέβασμα της παράστασης Θεσμοφοριάζουσες (του Αριστοφάνη) στη Νίκαια.
Η πλήρης δήλωση που ο τραγουδοποιός απέστειλε στον Τύπο, έχει ως εξής:
«Όταν το αυτονόητο (να αμείβεσαι έστω και με συνθήκες μνημονίου) καταργείται,
Όταν ο σεβασμός της εργασίας (χειρωνακτικής ή πνευματικής) μοιάζει για την ασύδοτη εργοδοσία, άγνωστη λέξη,
Όταν η επιδειξιομανία του πλούτου, χλευάζει την οικονομική δυσπραγία του εργαζόμενου και κωφεύει στις δικαιολογημένες οχλήσεις και επιβεβλημένες αντιδράσεις,
Όταν η επιχειρούμενη λογική του εκφοβισμού, (μην τύχει και δε βρεις αύριο δουλειά σε παρόμοιους πάτρονες) γίνεται καθεστώς,
ΤΟΤΕ: Οφείλεις να αντιδράσεις με όσα μέσα σου δίνουν οι κουτσουρεμένοι –έστω– νόμοι αυτού του κράτους, όχι μόνο σε κοινωνικό, αλλά και σε προσωπικό επίπεδο.
Εκφράζοντας –θέλω να πιστεύω– το σύνολο των συναδέλφων του χώρου, (ηθοποιών, τεχνικών και υπολοίπων συντελεστών της παράστασης “ΘΕΣΜΟΦΟΡΙΑΖΟΥΣΕΣ” , παραγωγής του γνωστού πλέον στον καλλιτεχνικό χώρο, επιχειρηματία ονόματι ΦΑΝΗ ΚΙΡΚΙΝΕΖΟΥ) κατήγγειλα την σύμβασή μου με τον εν λόγω επιχειρηματία και προχώρησα σε απαγόρευση χρήσης της μουσικής μου για την συγκεκριμένη παράσταση, για αθέτηση όλων των συμβατικών του υποχρεώσεων.
Συμβατικές υποχρεώσεις, που εξ όσων καλά γνωρίζω, αθέτησε και συνεχίζει να αθετεί τόσο προς τους ηθοποιούς και τεχνικούς, όσο και προς τον μεταφραστή Κ. Γεωργουσόπουλο, το διασκευαστή Γ. Κιμούλη , τη χορογράφο Ε. Γεροδήμου και τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές.
Σε παρόμοιες ενέργειες, σαν τη δική μου προέβησαν ηθοποιοί της παράστασης όσο και ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής Γ. Κιμούλης δείχνοντας έτσι ,πως μόνο με κοινούς αγώνες μπορούμε να διασφαλίσουμε την ποιότητα του καλλιτεχνικού μας έργου και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας.
Δεν προέχει η όποια οικονομική μου δικαίωση, για την απλήρωτη εργασία μου. (Με την κατάσταση δε των δικαστηρίων, μάλλον οι κληρονόμοι μου θα εισπράξουν).
Αντιθέτως η ηθική, κοινωνική και πολιτική διάσταση, μέσω της δημοσιοποίησης της αθλιότητας, είναι αυτή, που με οδήγησε στο ύστατο όπλο που μου απέμεινε».
