Υπάρχουν εκείνα τα συγκροτήματα που, μετά το πρώτο τους άλμπουμ, τα πιάνει μια τρομερή κωλοπιλάλα και ηχογραφούν το ένα αριστούργημα μετά το άλλο, σαν το ντεμπούτο τους να «ξεκλείδωσε» όλη τη δεξαμενή μουσικής σύνθεσης που διέθεταν. Τι γίνεται όμως όταν η διαδικασία ηχογράφησης του λεγόμενου “sophomore” (σσ. δεύτερου, ελληνιστί) άλμπουμ είναι τόσο επίπονη που αποδεικνύεται ικανή να σου διαλύσει την όποια καριέρα έμοιαζες να φτιάχνεις με το πρώτο σου άλμπουμ; Τι συμβαίνει με κάποιες μπάντες που παθαίνουν το ΣΔΔΑ ή Σύνδρομο Δεύτερου Δύσκολου Άλμπουμ; Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;
Το νέο στη πρώτη σελίδα του Avopolis ήταν συνταρακτικό σε σημείο που μου ήρθε ωορρηξία: δυσκολίες έχει, λέει, η Lana Del Rey με το άλμπουμ που θα διαδεχθεί το επιτυχημένο εμπορικά ντεμπούτο της, με τίτλο Born To Die. “I don't really hear a next one” είναι η έκφραση που χρησιμοποίησε η Lana για τα ζόρια που τραβά προσπαθώντας να συνθέσει τραγούδια για το δεύτερό της άλμπουμ, επισημαίνοντας ότι η «μούσα» της έρχεται σποραδικά. Παραβλέπω το γεγονός πως, κατά τη γνώμη μου, ούτε στο πρώτο της άλμπουμ η περιλάλητη αυτή μούσα της είχε κάνει δα και καμιά αρμένικη βίζιτα, και συνεχίζω στο παρασύνθημα: τι στο διάολο παθαίνουν όσοι πάσχουν από το επονομαζόμενο “sophomore slump”, όταν δηλαδή επιδεικνύεις μια φανερή αδυναμία να ακολουθήσεις το ίδιο επιτυχημένα –καλλιτεχνικά ή/και εμπορικά- το πρώτο σου άλμπουμ; Τι συμβαίνει με τα δεύτερα άλμπουμ; Για ποιο λόγο για το κάθε επικό The Bends (Radiohead) να υπάρχει κι ένα αντίστοιχο ρηχό Lies (Guns n Roses) και για κάθε «μουσικό βράχο» τύπου Νevermind (Nirvana) να υπάρχει απέναντι του να αντιπαραβάλλεται ένα τόσο δα πετραδάκι έμπνευσης όπως το Second Coming (Stone Roses);
Μη χάσετε το αφιέρωμα του Κωνσταντίνου Τσάβαλου στο νέο SONIK που κυκλοφορεί!
