Κυριολεκτικά μέχρι τον δρόμο έφτανε ο κόσμος την Παρασκευή στο Stage Volume 1, για μια βραδιά που θα μείνει δικαιωματικά στην εγχώρια συναυλιακή ιστορία...

Παρά την αντικειμενική αξία των βιρτουόζων και κάποιες σπιρτόζικες στιγμές, η βραδιά στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών αποδείχθηκε μάλλον ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος...

Δεν είναι η μεγαλύτερη απόδειξη πως κάτι κάνουν σωστά ως συγκρότημα, αν ακόμα κι ένας μη οπαδός του ήχου τους πέρασε πραγματικά καλά στο Tin Pan Alley;

Δεν ήταν κακή συναυλία. Ήταν όμως η χειρότερη από κάθε άλλη φορά που ήρθε στα μέρη μας...

Τίγκα γεμάτο το An Club, μισοάδειο το Eightball, καταιγιστικοί οι Βρετανοί. Όμως οι Θεσσαλονικείς φαίνεται πως έμειναν και με κάποια παράπονα...

Ενώ διαθέτει όλα τα «τυπικά» προσόντα μιας λαμπερής ντίβας, δεν κατάφερε προχθές στο Half Note να μεταδώσει τα νοήματα και την ενέργεια των τραγουδιών της στους παρευρισκόμενους...

Μου φάνηκε εξεζητημένα πολύπλοκο, ένας ηθελημένα δυσεπίλυτος γρίφος. Ήταν βέβαια εντυπωσιακό σαν θέαμα, ενώ οι πληθωρικοί τρόποι συνδυασμού του ηχητικού με το οπτικό υπήρξαν σε στιγμές εξαιρετικοί...

O δικός μας Spyweirdos, ο Lionel Marchetti, η μεταξύ τους σύμπραξη, το απαιτητικό σετ των Marina Rosenfeld & Okkyung Lee και ο (κομματάκι) κουραστικός Tarek Atoui...

Δεν παύω να εντυπωσιάζομαι από το πόσο πρωτόγονα έντονη ηχεί η φωνή του, ανεξαρτήτως χώρου και ακουστικής. Οι κραυγές του, αλλά και το τσαλάκωμα της ερμηνείας του, κρατάνε όσο και οι πεντακάθαρες, βαρύτονες διηγήσεις του...

Οδηγούμαστε λοιπόν στη δύναμη της διάδρασης· στο πώς ένα μέσο μπορεί να λειτουργήσει ερχόμενο σε αντιπαραβολή με ένα άλλο. Ή, καλύτερα, στο πώς μια ιδέα μπορεί να εμπεριέχει τον ήχο και ταυτόχρονα την οπτικοποίησή του...