Εδώ και χρόνια, ο Ευριπίδης Σαμπάτης ζει και εργάζεται στην Ισπανία φτιάχνοντας από εκεί –παρέα με τους Tragedies– τα δικά του ποπ κομψοτεχνήματα, τα οποία έρχονται να μας δώσουν μια νότα χαράς και αισιοδοξίας μέσα στη μιζέρια της καθημερινότητας. Με τη δεύτερη δισκογραφική του δουλειά να κυκλοφορεί εδώ και λίγους μήνες από την Inner Ear, βρήκαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί του για όλα όσα μπορούν να κρύβονται πίσω από ένα άλμπουμ με τίτλο A Healthy Dose Of Pain...
Μιας και ο τίτλος του νέου σου άλμπουμ, A Healthy Dose Of Pain, είναι δανεικός από ένα τραγούδι των Belle And Sebastian, θα έλεγες ότι και μουσικά το άλμπουμ κινείται σε αυτό το στιλ;
Υπάρχουν σαφώς τραγούδια τα οποία κινούνται μουσικά σε αυτό το στιλ της ορχηστρικής ποπ με τις έντονες 1960s επιρροές, όπως η μουσική των Belle And Sebastian. Όμως υπάρχουν άλλα τόσα που ακολουθούν εντελώς διαφορετικούς δρόμους: άλλοτε πιο κλασικότροπους κι άλλοτε πιο σκοτεινούς.
Συμφωνείς ότι υπάρχει κάτι το οξύμωρο σε έναν τέτοιον τίτλο;
Φυσικά! Αλλά μήπως και η ζωή η ίδια δεν είναι οξύμωρη;
Να υποθέσουμε ότι όλες οι ιστορίες των τραγουδιών κρύβουν έναν μικρό πόνο πίσω από κάθε χαρά –και το αντίστροφο;
Όλες οι χαρές κρύβουν έναν πόνο, διότι δεν κρατάνε για πάντα. Όσο κρατάνε, τρέμουμε ότι θα τις χάσουμε. Κι όταν τελειώνουν μας αφήνουν στο έλεος της νοσταλγίας.
Εδώ και αρκετά χρόνια ζεις μόνιμα στην Ισπανία. Πού οφείλεται η «μετανάστευσή» σου στην Ιβηρική; Έπαιξε ρόλο ότι εδώ στην Ελλάδα η αγγλόφωνη σκηνή ήταν ακόμα περιορισμένη;
Όχι, δεν ήταν σε καμία περίπτωση αυτός ο λόγος. Όταν πήγα στην Ισπανία το να έχω ένα συγκρότημα και να βγάζω δίσκους δεν το έβλεπα ούτε στο πιο τρελό μου όνειρο. Έφυγα διότι χρειαζόταν να αλλάξω παραστάσεις, να γνωρίσω κάτι καινούργιο, να ενηλικιωθώ. Άκου το τραγούδι “You’ll Have To Learn” και θα βρεις εκεί την απάντηση.
Πώς σου φαίνεται αλήθεια η εγχώρια άνθιση της αγγλόφωνης σκηνής τα τελευταία χρόνια;
Μου φαίνεται ενδιαφέρουσα. Ωστόσο, πέρα από κάποιους καλλιτέχνες, δεν τη γνωρίζω καλά. Χαίρομαι πάντως πολύ που κάποια συγκροτήματα όπως οι Acid Baby Jesus και οι Keep Shelly In Athens γνωρίζουν αναγνώριση στο εξωτερικό, διότι δεν υστερούν καμιάς ξένης μπάντας στο είδος τους. Από την άλλη, έχω και την αίσθηση ότι μόδα είναι και θα περάσει... Ο καιρός μόνο θα δείξει αν έχω δίκιο ή όχι.
Συγκρίνοντας τις δύο σκηνές (ελληνική & ισπανική), βρίσκεις ομοιότητες και διαφορές;
Η βασική διαφορά είναι ότι στην Ισπανία οι πιο ενδιαφέροντες, για μένα, καλλιτέχνες τραγουδάνε στα Ισπανικά –έχουν καταφέρει να προσαρμόσουν τις μουσικές φόρμες στα μέτρα τους. Γι’ αυτό και υπάρχει ισπανική indie pop για παράδειγμα, κάτι που στην Ελλάδα δεν ξέρω αν υπάρχει, γι’ αυτό και το αποτέλεσμα, τελικά, είναι πολύ αυθεντικό. Το να τραγουδάς στα Αγγλικά, όταν δεν είναι η γλώσσα σου και όταν μένεις στη χώρα σου, μπορεί να αποδειχθεί δίκοπο μαχαίρι: ένας ύφαλος που κάποιοι μπορούν να παρακάμψουν και άλλοι όχι. Οι Σουηδοί είναι σπεσιαλίστες του είδους: τραγουδάνε στα Αγγλικά σαν να τα έμαθαν από τη μήτρα της μάνας τους. Οι Έλληνες πάλι κάποιες φορές τα κάνουμε σαλάτα –κυρίως λόγω προφοράς ή απλοϊκών στίχων.
Η δικιά σου πορεία μέχρι το δεύτερο άλμπουμ, είχε πολλές δυσκολίες;
Αρκετές... Μετά τον πρώτο δίσκο δώσαμε κάποια καταστροφικά κοντσέρτα, λόγω ανοργανωσιάς και δικής μου ανευθυνότητας. Η δισκογραφική μου εταιρεία έκλεισε, μείναμε χωρίς μάνατζερ και διάφορα μέλη έφυγαν (ενώ διάφοροι καινούργιοι συνεργάτες εμφανίστηκαν). Εγώ τα τσούγκρισα με τον παραγωγό μας. Συνεχίσαμε ασταμάτητα να παίζουμε και να ηχογραφούμε καινούργια κομμάτια αλλά πλέον δεν μας έδιναν και πολλή σημασία, έως καθόλου. Όταν αρχίσαμε λοιπόν να ηχογραφούμε τον δεύτερο δίσκο αντιμετωπίσαμε πολλές δυσκολίες, απρόοπτα, καθυστερήσεις… Μέχρι και την τελευταία στιγμή. Τελικά κυκλοφόρησε 2 χρόνια μετά από την ημερομηνία όπου υποτίθεται ότι θα έβγαινε. Μου έσπασαν αρκετά τα νεύρα και αφιέρωσα τον χρόνο μου στο σχέδιο και στην κυκλοφορία ενός βιβλίου και όλο έλεγα ότι θα παρατήσω τη μουσική –πράγμα που βέβαια ήταν ψέμα. Τώρα είμαι πολύ ευχαριστημένος με τις δισκογραφικές μου, την Inner Ear στην Ελλάδα και τη Snap! Clap! στην Ισπανία.
Τι σχέδια έχεις για να προωθήσεις το A Healthy Dose Of Pain; Περιλαμβάνεται πολύ Ελλάδα σε αυτά;
Έκανα ήδη 4 συναυλίες στη Γερμανία και τώρα έχω διάφορες εμφανίσεις στην Ισπανία. Όσο για την Ελλάδα, δεν έχω ιδέα! Αν με καλέσουν να παίξω θα έρθω φυσικά.
Σαν πιο ψύχραιμο μάτι, αφού ζεις στο εξωτερικό και έρχεσαι εδώ κυρίως για κάποιες εμφανίσεις, τι αλλαγές βλέπεις στην Αθήνα, είτε προς το καλύτερο, είτε προς το χειρότερο;
Το καλό είναι ότι όποτε έρχομαι έχω την αίσθηση πως γίνονται πολλά πράγματα στον χώρο του undergound –συναυλίες, εκθέσεις, πάρτυ. Από την άλλη, η Αθήνα με τρομάζει και με καταθλίβει πλέον... Δεν αναγνωρίζω την πόλη μου. Βλέπω παντού μιζέρια, κλειστά μαγαζιά, φτώχια, ρατσισμό και εγκληματικότητα. Με πληγώνει να βλέπω τους φίλους μου να τα βγάζουν πέρα με μεγάλες δυσκολίες, να μετράνε και το φραγκοδίφραγκο και να σκέφτονται να φύγουν (η να ξαναφύγουν) στο εξωτερικό. Όχι βέβαια πως η Ισπανία είναι πολύ καλύτερα, μη νομίζεις… Κι εκεί σχεδόν στην ίδια κατάσταση βρισκόμαστε, αλλά δεν την πονάω όπως την πατρίδα, κακά τα ψέματα. Έχω πάντως την αίσθηση ότι ίσως τελικά αυτή να είναι η ευκαιρία της Αθήνας να ξυπνήσει. Η παρουσία τόσων ξένων π.χ. ίσως να τη μετατρέψει σε μια διεθνή πόλη –πλέον γνωρίζω όλο και περισσότερο νέο κόσμο που ενδιαφέρεται να την επισκεφτεί αντί να τρέξει κατευθείαν στα νησιά, όπως κάνανε όλοι παλιότερα. Η αλήθεια είναι ότι σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες η Αθήνα διατηρεί ακόμα πολλές ελευθερίες, για να μην πω ασυδοσίες. Ποιος ξέρει, ίσως να γίνει το νέο Βερολίνο αν και λόγω του πόσο ακριβά έχουν γίνει όλα, μάλλον δεν το βλέπω να γίνεται...
Θα σκεφτόσουν να επιστρέψεις μόνιμα στην Ελλάδα;
Για την ώρα, δυστυχώς όχι.
Και για να κλείσουμε, τι είναι η ποπ μουσική για σένα;
Η χαρά της ζωής και η θλίψη της ύπαρξης παντρεμένες. Και ένας καλός λόγος να συνεχίσω να ζω.
