Το είχα υπογράψει το κείμενο και δεν αλλάζει η γνώμη μου για το Ποπ –τον τελευταίο δίσκο των Μέντα: ότι δηλαδή ήταν μια δουλειά η οποία με άφησε μετέωρο στο επίπεδο της στόχευσής της. Αυτό όμως που σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητείται είναι, πρώτον, η ποιότητα των υλικών του και, το κυριότερο, η τόλμη της μπάντας να εφαρμόσει νέες εκφραστικές δομές σε ένα απόλυτα συντηρητικό και γεμάτο μανιέρες πεδίο –όπως αυτό της ελληνικής pop/rock σκηνής και του ευρύτερου underground. Γι’ αυτό και τους έκρουσα τη θύρα ρωτώντας τους πώς αποτιμούν τον ίδιο τους τον δίσκο έναν χρόνο μετά την κυκλοφορία του. Ο Νίκος Παπαδημητρίου ανέλαβε να μου απαντήσει εκ μέρους τους...
Έχει περάσει σεβαστό χρονικό διάστημα από την κυκλοφορία του Ποπ, οπότε μπορείτε να βγάλετε συμπεράσματα για την ίδια τη δουλειά σας. Πώς το αποτιμάτε;
Είναι ο πιο απλός από τους τέσσερις δίσκους μας, σε ό,τι αφορά και τις συνθέσεις αλλά και την παραγωγή. Νομίζω τον θέλαμε σε αυτήν τη μορφή. Βέβαια, στην τέχνη δεν καταλήγεις πάντα εκεί όπου επιθυμείς... Γιατί ένα καλλιτεχνικό έργο, εκτός από αποτέλεσμα συνειδητών διανοητικών υπολογισμών, είναι, πολύ συχνά, προϊόν μιας συναισθηματικής διαδικασίας που δεν μπορεί πάντα να αναλυθεί επαρκώς. Επιστρέφοντας στο Ποπ τώρα, το αποτιμούμε ως έναν χωρίς αμφιβολία σημαντικό σταθμό, γιατί είναι το πρώτο άλμπουμ που ηχογραφήθηκε και μιξαρίστηκε από εμάς, δίνοντάς μας έτσι καινούργια γνώση και αυτοπεποίθηση.
Έχετε μπει καθόλου στον πειρασμό να ηχογραφήσετε με παλαιότερες τεχνικές (αναλογικά), ώστε να προσδώσετε ακόμη μεγαλύτερη ζεστασιά σε έναν ήχο που, έτσι κι αλλιώς, έχει συναισθηματικές βάσεις;
Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του Ποπ αρχίσαμε να μαζεύουμε και να χρησιμοποιούμε τα αυθεντικά αναλογικά συνθεσάιζερ, τα οποία σε προηγούμενους δίσκους είχαμε μόνο σε μορφή λογισμικού. Γιατί βρίσκουμε στον ήχο τους εκείνη τη διαφορά που κάνει πιο ωραίες τις παλιές ηχογραφήσεις. Τώρα, αν ξέραμε ότι υπάρχουν στούντιο στην Αθήνα με καλοδιατηρημένα αναλογικά μαγνητόφωνα –και σε καλές τιμές– είμαι σίγουρος πως θα ξαναδοκιμάζαμε να γράψουμε όπως στον πρώτο μας δίσκο. Αλλά, όταν όλη η παραγωγή υποστηρίζεται οικονομικά εξ’ ολοκλήρου από το ίδιο συγκρότημα, είναι δύσκολο να μην επιλέξεις τις ευκολίες των σύγχρονων τεχνολογιών... Πάντως το πλάνο μας για το επόμενο άλμπουμ περιλαμβάνει την κυκλοφορία του σε βινύλιο και όχι σε CD, γιατί κι αυτό έχει να κάνει με την προτίμησή μας στον αναλογικό ήχο.
Ο τρόπος με τον οποίον δουλεύετε το νέο υλικό που έρχεται στο στούντιο έχει αλλάξει με τον καιρό. Υπάρχει κάποιου άλλου είδους προεργασία τώρα πια;
Δουλεύουμε οκτώ νέα κομμάτια αυτήν την περίοδο και –παρόλο που τα μέρη των τύμπανων έχουν ηχογραφηθεί– τουλάχιστον τα μισά από αυτά τα κομμάτια δεν είχαν ούτε στίχους, ούτε μια βασική μελωδία φωνητικών περασμένη όταν μπήκαμε για ηχογράφηση. Κάτι που έγινε σκόπιμα, προκειμένου να αλλάξουμε τον δοκιμασμένο τρόπο και να καταφέρουμε να σπάσουμε την τυπική ποπ φόρμα την οποία έχουμε χρησιμοποιήσει αρκετά στο παρελθόν. Ελπίζουμε προς όφελος της δημιουργικότητας.
Το καλοκαίρι δηλαδή δεν το περάσατε δίνοντας συναυλίες;
Όχι, δεν κανονίσαμε καλοκαιρινές συναυλίες. Κυρίως ασχολούμαστε με την επεξεργασία των καινούργιων κομματιών από τότε κι έπειτα. Αλλά επειδή είχαμε να παίξουμε ζωντανά από τον Γενάρη, το πρώτο Σάββατο του Ιούνη κάναμε κάτι πρωτότυπο για εμάς: στήσαμε ένα πάρτι στο εξοχικό σπίτι του Δημήτρη (Λαϊνά) στη Σαρωνίδα, όπου βγήκαμε λάιβ και το διασκεδάσαμε πολύ!
Ποιο είναι αλήθεια το συστατικό που ισχυροποιεί τις σχέσεις μεταξύ των μελών μιας μπάντας, όσο περνάει ο καιρός;
Το βασικό συστατικό είναι νομίζω το πείσμα για δημιουργία ενάντια στις δυσκολίες της ζωής. Έχει πολύ ενδιαφέρον να παρατηρείς τα χρόνια να περνούν, αλλά τη διάθεση για νέες ηχογραφήσεις και συναυλίες να αυξάνει. Πρέπει, βέβαια, να αναφέρω και το δεύτερο πολύ σημαντικό συστατικό, τη φιλία: αυτή είναι που δίνει τις λύσεις και εκτονώνει την ένταση, όταν προκύψει.
Ποια ζητήματα ωριμάζουν σε έναν συνθέτη με την πάροδο του χρόνου; Και ποια ζητήματα μαθαίνει να χειρίζεται ένας μουσικός στην επαφή του με το κοινό; Όχι αναγκαστικά στη συναυλία, αλλά στη γενικότερη εικόνα του συγκροτήματος προς τα έξω…
Ακούγεται φιλοσοφικό το ερώτημά σου... Απλά διατυπώνοντας, το θεμελιώδες ζήτημα για έναν μουσικό είναι η ύπαρξη έμπνευσης και συστηματικής δημιουργίας, που στο πέρασμα του χρόνου αφήνουν μια αξιόλογη παραγωγή πίσω τους. Αυτό, όμως, που προσπαθεί –και πετυχαίνει– ο πραγματικός καλλιτέχνης είναι να εξελίσσει διαρκώς την τέχνη του. Και είναι πιστεύω βασικό κριτήριο αξιολόγησης μιας ώριμης καλλιτεχνικής πορείας. Τώρα, επειδή η τέχνη είναι συναίσθημα και δεν έχει νόημα να την κάνεις μόνο για πάρτη σου, η συγκίνηση που δημιουργείς στους ακροατές αναδεικνύεται σε ένα τρίτο, πολύ σημαντικό, ζήτημα. Έτσι, ο σημαντικός μουσικός μπορεί να παράγει και να εξελίσσεται, χωρίς να σταματάει να συγκινεί.
