Μου ζητήθηκε από τη φιλενάδα Ελένη Τζαννάτου να γράψω ένα κείμενο για ένα δίσκο που έχω συνδέσει με κάποιο καλοκαίρι της 39χρονης εως τώρα ζωής μου.
Στην αρχή σκέφτηκα να γράψω για εκείνα τα καλοκαίρια τα εφηβικά που ρούφαγα σαν ηλεκτρική σκούπα όλες τις κιθαριστικές μουσικές που έφταναν στα αυτιά μου αλλά και στα μάτια μου μέσω του ΜTV αλλά και του πλέον (ή κι από πάντα) θρυλικού Ποπ και Ροκ.
Να γράψω ένα κείμενο που αναπόφευκτα θα οδηγούσε σε συναισθήματα και σκέψεις νοσταλγίας και πιθανότατα μελαγχολίας για τον χρόνο που πέρασε και περνάει κτλ κτλ.
Οπότε σκέφτηκα, φακ δατ, θα γράψω για τον δίσκο που έχω λιώσει ως τώρα αυτό το καλοκαίρι, του 2021.
Ο δίσκος λοιπόν που έχω λιώσει ως τώρα κι αναπόφευκτα μελλοντικά θα συνδέεται άμεσα με το καλοκαίρι του ’21 είναι το Terra Papagalli του αγαπημένου Jef Maarawi. Μια ελληνική κυκλοφορία, λοιπόν, της Inner Ear από τον ελληνοβραζιλιάνο μεσοεπιθετικό, εχμμ σόρρυ, μουσικό.
Τον Jef τον παρακολουθώ εδώ και χρόνια, από την εποχή των Egghell και πάντα μου άρεσε ειλικρινά. Τον είχα δει και λάιβ στην Πάτρα στο Westside Festival πριν από 3 χρόνια. Πάντα μου άρεσε, είχε κάποιες εξαιρετικές στιγμές και με είχε κερδίσει μουσικά. Όχι απόλυτα, αλλά τόσο ώστε πάντα να σαπορτάρω τις κυκλοφορίες του με όποιον τρόπο μπορούσα.
To Terra Papagalli άργησα λίγο να το ακούσω λόγω του ότι είχα και συνεχίζω να έχω τα δικά μου (ηχογραφήσεις, μίξεις).
Αφορμή για να το ακούσω στάθηκε ένα story που έκανε ο Τζεφ στο Instagram με εμένα από το τελευταίο μου λάιβ στο Νιάρχος. Δεν τον είδα ποτέ βέβαια εγώ σε εκείνο το λάιβ αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Σκέφτηκα, λοιπόν, πόσο ευγενικό μου φάνηκε που με σαπόρταρε με τα καλά του σχόλια ενώ δεν γνωριζόμαστε κι έβαλα στο YouTube το άλμπουμ του να παίζει.
Και έκανα το ευλογημένο λάθος να ακούσω πρώτο κομμάτι, το "Senna".
Kαι λέω, λάθος, γιατί κόλλησα τόσο άσχημα μ’ αυτό που το άκουγα σερί όλη νύχτα και δεν έδωσα κανένα περιθώριο στα υπόλοιπα 10 tracks του άλμπουμ;
ΤΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΟ ΡΕ ΤΖΕΦ, ΤΙΙΙΙΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙ!
Νομίζω και πως μόνο αυτό να άξιζε από όλο το άλμπουμ (και τα υπόλοιπα αξίζουν), πάλι θα αγόραζα τον δίσκο και θα ήταν στο Τοπ 3 της χρονιάς για μένα άνετα. Συνδέθηκα με αυτό το τραγούδι τόσο πολύ. Όλα σε αυτό είναι τέλεια. Από τις φωνητικές μελωδίες, τις κιθάρες, τους στίχους, την ερμηνεία, την παραγωγή, το βίντεο, όλα..
Τις υπόλοιπες μέρες κατάφερα να ξεκολλήσω και να ακούσω και το υπόλοιπο άλμπουμ. Μαγεία. "Consume me", "Supermarket", "Caveboi", "Protector", "Go Back Home, "Fashion & Faith & Fantasy". Δεν υπάρχει ούτε ένα κακό τραγούδι.
Δεν θα κάτσω να αναλύσω τα τραγούδια ένα-ένα, απλά θα συνοψίσω πως με αυτό το άλμπουμ ο Jef έδειξε πόσο μεγάλος τραγουδοποιός είναι και το πόσο φανταστικές φωνητικές μελωδίες δίνει στα ακόρντα της κιθάρας του. Το άλμπουμ αν και ακουστικό γενικά, χωρίς παραμορφώσεις, είναι τόσο δυνατό μελωδικά κι ερμηνευτικά που ζηλεύω λίγο. Λίιιιιγο... Έχει και μια ομοιότητα στη χροιά της φωνής του με τον Ryan Adams που με τρελαίνει.
Γενικά, μιλάμε για ένα άλμπουμ-ορόσημο για τις νεότερες αγγλόφωνες κυκλοφορίες στην Ελλάδα από το 2010 και μετά.
Ένα άλμπουμ που ξέρω ότι είναι πολύ μεγάλο, επειδή τα συναισθήματα που μου ξυπνάει, είτε είναι χαράς είτε λύπης, είναι τόσο μεγάλα, που κάνουν το μυαλό μου όχι απλά να ταξιδεύει, αλλά να σκάει σαν κομήτης στη γη και να γεμίζει όλο το μέσα μου με χρώματα που δεν υπάρχουν.
Ένα άλμπουμ με 5 hits μέσα που δυστυχώς θα περάσει απαρατήρητο στη χώρα μας.
Ένα άλμπουμ που είναι μες στο τοπ 3 ελληνικών κυκλοφοριών της χρονιάς αυτής(τα άλλα 2 είναι Μazoha και Green Was Greener, xoxo...).
Όταν με βλέπετε στο δρόμο λοιπόν κι ακούω μουσική στα ακουστικά τον τελευταίο καιρό, ξέρετε ποιο άλμπουμ ακούω στο Spotify. Κι όταν με βλέπετε να σιγοτραγουδάω στο δρόμο ξέρετε ποιο τραγούδι σιγοτραγουδώ.
Άυριο πάω ταξίδι. Κάτι σαν μίνι διακοπές. Ξέρετε ποιο άλμπουμ θα ακούγεται στα ακουστικά...
Τον Τζίμη Πολιούδη τον έχετε ακούσει ως Vagina Lips και ως Mazoha.
