Στα ψιλά της ύλης εφημερίδων και τηλεοράσεων πέρασε η υπογραφή της χώρας μας στην Εμπορική Συμφωνία για την Καταπολέμηση της Παραποίησης, όπως αποκαλείται στα ελληνικά η περίφημη Anti-Counterfeiting Trade Agreement (ACTA). Ακόμα κι όταν οι Anonymous κατέλαβαν την ιστοσελίδα του Υπουργείου Δικαιοσύνης φέρνοντας με τον τρόπο τους κι αυτό το θέμα στην επιφάνεια, τα Μ.Μ.Ε. δεν έδειξαν διάθεση να μεταβάλλουν την επικαιρότητά τους. Εκεί κυριαρχεί η νέα διαφωνία μεταξύ των τριών κυβερνητικών κομμάτων, οι νέοι οικονομικοί εκβιασμοί κι όλα όσα μας σερβίρουν σε διάφορους συνδυασμούς τα τελευταία δυόμισι χρόνια.
Ας μην μείνουμε όμως στην στάση των μεγάλων Μ.Μ.Ε. –αυτή, άλλωστε, είναι γνωστή και αποδεδειγμένη πολλάκις. Το θέμα μας εδώ είναι η ACTA, μια συμφωνία που ρυθμίζει σημαντικά ζητήματα, τα οποία έχουν να κάνουν με τα πνευματικά δικαιώματα και με την προστασία όσων αγαθών υπάγονται στο καθεστώς του copyright. Σχετικά με αυτήν μπορούμε, ως αρχή, να θέσουμε δύο κρίσιμα ερωτήματα: ποιοι ακριβώς διαπραγματεύτηκαν την ACTA; Και ποιος τους έδωσε τη δικαιοδοσία να το πράξουν; Ερωτήματα που δεν άπτονται μόνο του τυπικού της διαδικασίας, αλλά και μίας καίριας και ουσιαστικής πτυχής της. Οι απαντήσεις καταδεικνύουν κι αυτές από τη μεριά τους το πώς εννοείται η δημοκρατία στην (κατά τ’ άλλα) ανεπτυγμένη Δύση.
Sub Rosa*
Μιλάμε καταρχάς για μία συμφωνία η οποία μαγειρευόταν ήδη από το 2006 (ο πρόεδρος μάλιστα της Ελληνικής Εταιρείας Ελεύθερου Λογισμικού τοποθετεί την ουσιαστική αρχή της ήδη στο 2004). Οι σχετικές συναντήσεις γίνονταν ανά τακτά χρονικά διαστήματα, δίχως να υπάγονται στην αιγίδα κανενός είδους διεθνούς οργανισμού. Μερικά από τα ισχυρότερα κράτη του κόσμου έστελναν αντιπροσώπους (Η.Π.Α., τα κράτη της Ε.Ε., Ιαπωνία, Αυστραλία, Καναδάς αλλά και Νότιος Κορέα, Σιγκαπούρη, Νέα Ζηλανδία κ.α.), που συνεδρίαζαν με την αρωγή εκπροσώπων μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών –τις οποίες και θίγει άλλωστε το θολό (είναι αλήθεια) καθεστώς των πνευματικών δικαιωμάτων. Μεταξύ αυτών ήταν φυσικά και η IIPA (International Intellectual Property Alliance), της οποίας σημαντικότερα μάλλον μέλη αποτελούν η RIAA (από την πλευρά της δισκογραφίας), η MPAA (από την πλευρά του κινηματογράφου) και η BSA (από την πλευρά των εταιρειών λογισμικού). Αλλά, μιας και τα πνευματικά δικαιώματα και το copyright δεν σταματούν εδώ, στις συζητήσεις ήταν παρούσα και η ισχυρή PhRMA, η –ας την ονομάσουμε– εκπρόσωπος των φαρμακοβιομηχανιών.(1)
Για τα αποτελέσματα αυτών των διαδικασιών δεν ελάμβανε γνώση κανείς άλλος. Η μόνη πηγή πληροφόρησης ήταν τρεις διαρροές που δημοσίευσε η Wikileaks, με κυριότερη εκείνη του Μαρτίου του 2010 –οπότε και δημοσιεύθηκαν ορισμένα εδάφια της διαφαινόμενης συμφωνίας, μαζί με τις απαιτήσεις της κάθε πλευράς. Τίποτα παραπάνω. Βάσει αυτών, κάποια εναλλακτικά δίκτυα πληροφόρησης προσπαθούσαν να κάνουν το καθήκον τους (να ενημερώσουν δηλαδή τους πολίτες), κάτι που τα μεγάλα Μ.Μ.Ε. (παγκοσμίως) δεν έδειξαν ιδιαίτερη προθυμία να πράξουν. Κανείς δεν ρώτησε, κανείς δεν έμαθε. Η «θεμέλιος λίθος» του δημοκρατικού πολιτεύματος, ο πολίτης, βρισκόταν στο πηκτό σκοτάδι. Η πολιτική τάξη με τους διάφορους λομπίστες είχαν αναλάβει (πάλι) να αποφασίσουν για αυτόν χωρίς αυτόν, μοιράζοντας την πίτα κατά το δοκούν. Η Δυτική δημοκρατία του 21ου αιώνα (λέγε με και κορπορατισμό) σε πλήρη ανάπτυξη...
Μετά, τέλος πάντων, την πρώτη διαρροή από τη Wikileaks, τόσο στις Η.Π.Α. όσο και στην Ε.Ε. κατατέθηκαν αιτήσεις για τη δημοσίευση των σχετικών με τις συναντήσεις εγγράφων και πληροφοριών. Απορρίφθηκαν όλες, με την αιτιολογία ότι η δημοσίευσή τους θα έβλαπτε είτε τη συνέχιση των συνομιλιών, είτε την εθνική ασφάλεια (στις Η.Π.Α.).
Κάπως έτσι, εν κρυπτώ, το νερό μπήκε στο αυλάκι και έφθασε η ώρα των υπογραφών –οι οποίες ήρθαν σε δύο δόσεις. Μία τον περασμένο Οκτώβρη και μία στις 26 του Γενάρη, οπότε κι υπέγραψαν τα περισσότερα κράτη της Ε.Ε. (συμπεριλαμβανομένης και της χώρας μας). Ενδεικτικό της μυστικότητας, το ότι ακόμα ψάχνουμε να βρούμε ποιος έβαλε την υπογραφή του πάνω από την λέξη «Greece».
Την ίδια μέρα πάντως (στις 26/1) ο Γάλλος ευρωβουλευτής Kader Arif –επιφορτισμένος με τη μελέτη της συμφωνίας και τη γνωμοδότηση στην Ευρωβουλή– παραιτείται, βγάζοντας μία ιδιαίτερα αιχμηρή ανακοίνωση. Εκεί κατήγγειλε «πρωτοφανείς μανούβρες στην προετοιμασία της συμφωνίας», «πλήρη έλλειψη διαφάνειας», ενώ κατέληγε πως «δεν θα συμμετάσχω σε αυτή τη μασκαράτα». Προς απάντηση, η Κομισιόν αναφέρει ότι «τα μέλη του Ευρωκοινοβουλίου ήταν ενήμερα. Το πλήρες κείμενο ήταν δημοσιευμένο από τον Απρίλιο του 2010». Ναι, ενήμερα μπορεί να ήταν από τον Απρίλιο του 2010. Στη διαμόρφωση όμως του σχετικού κειμένου είχαν λόγο;
* Υπό το ρόδον. Έκφραση που χρησιμοποιούσαν οι Λατίνοι για να καταδείξουν τη μυστικότητα μιας συνεδρίασης.
(1) Το 2009 έγινε γνωστό ότι από τα παραγόμενα drafts λάμβαναν γνώση και εταιρείες όπως οι Google, eBay, Intel, Sony κ.α.
ACTA
Τι εμπεριέχει όμως αυτή η συμφωνία; Μήπως πίσω από τις φωνές των bloggers κρύβεται μια οδηγία που προσπαθεί πραγματικά να θέσει τάξη στο διαδικτυακό χάος; Μολονότι το χάος μπορεί να είναι υπαρκτό, η απάντηση που έχω είναι αρνητική: η μόνη τάξη που επιχειρεί να βάλει έχει να κάνει με τους ισολογισμούς των πολυεθνικών.
Καταρχάς, η ACTA είναι μία συμφωνία που για να τεθεί σε εφαρμογή στην Ε.Ε. πρέπει να λάβει την έγκριση του Ευρωκοινοβουλίου (εξ’ ου και η παραίτηση Arif). Και επειδή ζούμε στην εποχή όπου η επίφαση μοιάζει να έχει αποκτήσει ισχυρότερη σημασία από την ουσία, επισήμως η Ένωση επιχειρεί να πείσει για τις προθέσεις της χρησιμοποιώντας εύσχημες εκφράσεις. Η ACTA «βοηθάει τις χώρες να συνεργαστούν πιο αποτελεσματικά στην καταπολέμηση της καταπάτησης των πνευματικών δικαιωμάτων», μας λέει η Κομισιόν. «Προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων σημαίνει προστασία της εργασίας στην Ένωση», η συμφωνία «προστατεύει το συγκριτικό πλεονέκτημα της Ε.Ε., που είναι η καινοτομία, η δημιουργικότητα και η ποιότητα, ώστε να συνεχίσει να είναι ανταγωνιστική», συνεχίζει. «Ανταγωνιστικότητα», «προστασία της εργασίας» κάτι θυμίζουν όλα τούτα, έτσι δεν είναι; Βεβαίως. Κάτι τέτοια μας λένε κι οι «εταίροι» μας, όταν στέλνουν την Τρόικα για να απαιτήσει νέο αίμα. Είναι μάλλον γιατί αμφότερα αποτελούν χαρακτηριστικά δείγματα της κορπορατίστικης νεοφιλελεύθερης λογικής με την οποία πορευόμαστε.
Για να κατανοήσουμε, πάντως, πώς έχει σκοπό να λειτουργήσει η ACTA, είναι σημαντικό να δούμε πώς δουλεύει το σύστημα του copyright, ζητήματα του οποίου ρυθμίζει. Copyright, λοιπόν, μπορεί να λάβει κυριολεκτικά το οτιδήποτε μπορεί να δημιουργηθεί από τον άνθρωπο. Από ένα τραγούδι, μια ταινία, μέχρι φάρμακα, σπόροι ακόμη και μια πρωτότυπη φράση. Ξέρετε ότι τραγουδώντας το “Happy Birthday” στα γενέθλια ενός φίλου σας, παραβιάζετε τον νόμο της πνευματικής ιδιοκτησίας; Κι όμως το κάνετε! Όπως κι όταν ποστάρετε τραγούδια στο Facebook χρησιμοποιώντας το YouTube: αναμεταδίδετε δίχως άδεια υλικό που υπόκειται στην πνευματική ιδιοκτησία, άρα είστε υπόλογοι. Αυτό που προσπαθεί λοιπόν να κάνει η ACTA είναι να ελέγξει αυτή τη ροή. Στην ουσία να ελέγξει την πληροφορία, διότι περί αυτού πρόκειται.
Το διαδίκτυο δομήθηκε σε μία βάση ελευθερίας λόγου και έκφρασης (η οποία εμπεριέχει και την ασυδοσία –καμία αντίρρηση). Δημιούργησε έτσι ένα κενό στη συνέχεια της καπιταλιστικής μηχανής, το οποίο έχουν παλέψει καιρό για να καλύψουν. Αν θυμάστε εκεί στην αλλαγή της χιλιετίας, κατάφεραν να κλείσουν το Napster(2) και αμέσως έκαναν την εμφάνισή τους το Audiogalaxy, το E-mule, το Soulseek και άλλα πολλά. Η πειρατεία έμοιαζε με τη Λερναία Ύδρα: ένα κεφάλι έκοβες, τρία πετάγονταν. Οι μηνύσεις και το νομικό κυνήγι συνεχίστηκαν, εντούτοις είχαν όλοι καταλάβει ότι κάτι άλλο έπρεπε να γίνει. Άρχισαν έτσι να ανταγωνίζονται την πειρατεία. Torrents εσείς; i-Tunes εμείς. Μέχρι να βρεθεί κάτι δραστικότερο. Με τα πολλά, εγένετο ACTA.
(2) Από τις πρώτες πλατφόρμες ελεύθερου διαμοιρασμού μουσικών αρχείων.
Control-freaks
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, της προσπάθειας επιβολής επί του διαδικτύου, το σημαντικό είναι η πληροφορία. Πού διοχετεύεται και κυρίως ποιος ελέγχει αυτήν τη ροή. Στον τομέα λοιπόν του ελέγχου, η ACTA συστήνει έναν νέο πανταχού παρόντα διαδικτυακό χωροφύλακα. Προβλέπει, ρητώς, ότι τα μέλη πρέπει να δώσουν την αρμοδιότητα στους ιδιώτες παρόχους υπηρεσιών ίντερνετ να εποπτεύουν τι περνάει μέσα από το δίκτυό τους. Κι ό,τι μοιάζει ύποπτο να το σταματάνε, ειδοποιώντας τα «αφεντικά», δηλαδή τους κατόχους των δικαιωμάτων, που στην μεγάλη πλειοψηφία πρόκειται για πολυεθνικές εταιρείες ή για τοπικά τους παραρτήματα. Ακόμη κι ένας καλλιτέχνης μπορεί έτσι να βρεθεί υπόλογος, επειδή διαμοίρασε με «παράνομο» τρόπο την ίδια του τη δουλειά. Για τους παραβάτες ακολουθούν φυσικά οι ποινές, οι οποίες εν πολλοίς θα υπόκεινται στην όρεξη των κατόχων –πρόστιμο, φυλάκιση, αναλόγως.
Κι ας πούμε ότι δεν «κατεβάζετε» ούτε ταινίες, ούτε μουσική, ούτε χρησιμοποιείτε το YouTube για τις βραδιές νοσταλγίας για τις οποίες σας μιλούσε προ ημερών ο φίλτατος Διονύσης Κοτταρίδης στα Ακροαστικά του, αλλά προτιμάτε τα die hard βινύλιά σας. Άρα δεν έχετε κάτι να φοβηθείτε. Λάθος! Γιατί τα προσωπικά σας δεδομένα θα παραβιάζονται συστηματικά (αφού ο ιδιώτης πάροχος θα ελέγχει ούτως ή άλλως τη ροή πληροφοριών του δικτύου του). Εκτός αυτού, η ACTA προβλέπει άμεση και με συνοπτικές διαδικασίες μεταβίβαση των πληροφοριών και των στοιχείων που έχουν να κάνουν με τέτοιου είδους παραβάσεις. Το σημαντικότερο όμως βρίσκεται αλλού: ποιος σας εγγυάται πως ό,τι είναι νόμιμο σήμερα θα συνεχίσει να είναι κι αύριο; Εκχωρώντας τέτοια δικαιώματα σε ιδιώτες (και δη στις πολυεθνικές), απεμπολώντας όλο και περισσότερο το δικαίωμα του δημοσίου (προσοχή: όχι κρατικού) ελέγχου, είναι σαν να παίζουμε με μία φωτιά, που –όντας Ευρωπαίοι– ήδη μας έχει κάψει αρκετές φορές. Είναι σαν να δίνουμε τη συγκατάβαση σε ένα (αν όχι σημερινό, πιθανώς αυριανό ή μεθαυριανό) μεταμοντέρνο κυνήγι μαγισσών, όπου οι απόψεις και τα γούστα θα φιλτράρονται μέσα από το φίλτρο ανεκτικότητας της εκάστοτε εποχής ή του εκάστοτε καθεστώτος. Δεν είναι να παίζεις με τέτοια πράγματα...
Δημόσιος κίνδυνος
Το θέμα της ελευθερίας λόγου και της προστασίας των προσωπικών δεδομένων, παρόλο που είναι ύψιστης σημασίας, νομίζω πως δεν είναι το πιο επικίνδυνο που φέρει μέσα της η συγκεκριμένη συμφωνία. Σε copyright υπόκεινται και τα φάρμακα και εν προκειμένω όσα θίγονται (έστω κι δυνητικά) είναι τα λεγόμενα γενόσημα (generic medicines). Γενόσημο ονομάζεται ένα φάρμακο, η πατέντα του οποίου έχει λήξει και μπορεί έτσι να παραχθεί χωρίς τη φίρμα του πρώην κατόχου. Πρόκειται για πανομοιότυπα σκευάσματα, τα οποία φτιάχνονται από τα ίδια υλικά, με τις ίδιες προδιαγραφές (πολλές φορές προσφέρονται μάλιστα και σε παρόμοιες συσκευασίες) και υπόκεινται στους ίδιους ελέγχους με τα «κανονικά». Μόνο που επειδή μπορεί να τα φτιάξει ο οποιοσδήποτε (όχι μόνο ο κάτοχος της πατέντας δηλαδή) υπόκεινται και στους νόμους του ανταγωνισμού –κι επομένως η τιμή τους είναι σημαντικά χαμηλότερη από τα πρωτότυπα. Τέτοιου είδους φάρμακα φαντάζουν ως μια λύση για τις φτωχότερες χώρες (όσες εμείς οι «ανεπτυγμένοι» αποκαλούμε με περισσή βλακεία «αναπτυσσόμενες»). Αυτός είναι μάλλον ο κυριότερος λόγος που χώρες όπως οι Βραζιλία, Νότιος Αφρική και Ινδία στάθηκαν απέναντι στην ACTA.
Αλλά ας μην πάμε μακριά. Στην Ελλάδα της (τελεσμένης) χρεοκοπίας, ο Υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος δήλωσε πρόσφατα ότι περικόπτει την δαπάνη για τα φάρμακα των ασφαλισμένων κατά περίπου 50%. Αυτό που μένει είναι 23 ευρώ τον μήνα για κάθε ασφαλισμένο. 23 ευρώ! Κι όμως η Ελλάδα υπέγραψε χωρίς ενδοιασμούς μία συμφωνία η οποία μάλλον δημιουργεί πρόβλημα στα φθηνά φάρμακα.
«Η συμφωνία αλλάζει τους διεθνείς κανόνες υπέρ των συμφερόντων των κατόχων πνευματικών δικαιωμάτων…δημιουργώντας ένα νομικό περιβάλλον λιγότερο φιλόξενο για την προώθηση της πρόσβασης σε φθηνό φάρμακο ανά τον κόσμο», σημειώνει ο καθηγητής του Washington College of Law και Associate Director του PIJIP (Program on Information Justice and Intellectual Property) Sean Flynn. Ενώ πριν την ACTA υπήρχαν διεθνείς οδηγίες (TRIPS και TRIPS-plus), οι οποίες στο όνομα της υποχρέωσης του κάθε κράτους να φροντίζει για τη δημόσια υγεία, υποβάθμιζαν την σημασία των πνευματικών δικαιωμάτων όταν επρόκειτο για φάρμακα, η ACTA τις υπερβαίνει. Με την αοριστία της στον ορισμό του τι εμπίπτει και τι όχι στην πνευματική διάνοια, αλλά και με την πλήρη διάχυση των φορέων και των προσώπων που επιτρέπει να λάβουν δράση, φαντάζει ως εξαιρετικά πιθανό να επηρεάσει ακόμα και νομίμως διακινούμενα γενόσημα φάρμακα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η συμφωνία επιτρέπει σε συνοριακούς φύλακες (ή στην ασφάλεια ενός αεροδρομίου λ.χ.) να κατάσχουν ή/και να καταστρέφουν προϊόντα που είναι ή μοιάζουν όμοια με εκείνα που προστατεύονται από πατέντες, ακόμα και πριν τη συμβολή των αρμοδίων αρχών –επιφέροντας βεβαίως και τις ακόλουθες ποινές προς τους εμπλεκομένους. Ακόμα όμως κι χώρες οι οποίες δεν υπέγραψαν την ACTA (λ.χ. Βραζιλία και Ινδία που αναφέρθηκαν παραπάνω) δεν έχουν ξεμπερδέψει μαζί της. Η συμφωνία προβλέπει δυνατότητες επιβολής μέτρων ή ακόμα και κυρώσεων σε χώρες που δεν έχουν υπογράψει (τις ονομαζόμενες στο κείμενο ως third-parties), ώστε «να αποτραπεί η εισροή των προϊόντων στον κύκλο του εμπορίου».
And there’s more coming…
Και σαν κερασάκι στην όμορφη αυτή τούρτα έρχεται και μια ακόμα είδηση, η οποία δεν αφορά ακριβώς την ACTA, έχει όμως να κάνει με το γενικότερο πλέγμα σχέσεων που απορρέουν από το καθεστώς της πατέντας.
Το γαλλικό κοινοβούλιο ψήφισε τον περασμένο Δεκέμβρη έναν νόμο, ο οποίος ρυθμίζει το καθεστώς των σπόρων που χρησιμοποιούν οι αγρότες στα χωράφια τους. Ας πούμε ότι υπάρχουν δύο ειδών σπόροι: όσους προσφέρει η μάνα Γη (σπόροι αγροκτήματος –farm seeds) και είναι φυσικά ελεύθεροι από οποιοδήποτε είδους πατέντας και οι υβριδικοί σπόροι, όσοι δημιουργούνται στα εργαστήρια εταιρειών βάσει έρευνας με σκοπό τη βελτίωση της παραγωγής. Μέχρι πρότινος η επαναχρησιμοποίησή των τελευταίων ήταν μεν απαγορευμένη, αλλά υπό ένα χαλαρό και αόριστο νομικό καθεστώς, το οποίο στην ουσία το καθιστούσε αδρανές. Έτσι, το 99% των καλλιεργούμενων για εμπορικούς σκοπούς ποικιλιών στην Γαλλία ανήκει πλέον στη δεύτερη κατηγορία! Τώρα, η νέα αυτή νομολογία έρχεται να θέσει ένα αυστηρότερο περιβάλλον. Σε ορισμένες κατηγορίες φυτειών (σόγια, φρούτα, λαχανικά) απαγορεύει εντελώς την επαναχρησιμοποίηση των σπόρων (επομένως οι αγρότες οφείλουν να αγοράζουν καινούργιους, αυξάνοντας την εξάρτησή τους από την αντίστοιχες εταιρείες), ενώ σε άλλες (όπως λ.χ. στα δημητριακά) την επιτρέπει μόνον εφόσον ο αγρότης καταβάλει τον κατάλληλο φόρο. Η νομολογία στηρίζεται στο σύστημα PVC (Plant Variety Certificate), το οποίο υποκαθιστά το καθεστώς της πατέντας, μιας και στη Γαλλία δεν επιτρέπεται η πατεντοποίηση ζωντανών οργανισμών.
Ο νέος αυτός νόμος είναι πλήρως εναρμονισμένος με την τάση της Ε.Ε. να επιβάλει αυστηρό έλεγχο σε μία από τις βασικότερες και αρχαιότερες μεθόδους σίτισης του ανθρώπου. Πρωτοπόρες σε αυτόν τον τομέα είναι βεβαίως οι Η.Π.Α., όπου οι σπόροι που παράγονται στα εργαστήρια εμπίπτουν κανονικότατα στο καθεστώς της πατέντας, του copyright δηλαδή. Στις Η.Π.Α. ήδη απαγορεύεται αυστηρά η επαναχρησιμοποίηση σπόρων (με ή χωρίς αποζημίωση), ενώ αρκετές πολιτείες βρίσκονται στην κατεύθυνση της απαγόρευσης ή ακόμα και του ελέγχου στις ιδιωτικές μικρό-καλλιέργειες, με το πρόσχημα βεβαίως της προστασίας των καταναλωτών. Φυσικά από το καθεστώς αυτό ευνοούνται ελάχιστες μεγάλες εταιρείες (λ.χ. η διαβόητη Monsanto), οι οποίες συν τω χρόνω έχουν απλώσει τα πλοκάμια τους σε πολλές χώρες, παράγοντας βιολογικά τροποποιημένους σπόρους.
Το κλου της υπόθεσης είναι ότι προωθείται ένα περιβάλλον, το οποίο αφενός μοιάζει επιβλαβές για τη βιοποικιλότητα (μιας που ευνοείται ακόμα περισσότερο η μονοκαλλιέργεια αλλά και κατ’ ουσία επιβάλλεται η χρησιμοποίηση σπόρων που δεν έχουν προκύψει από φυσικές διαδικασίες) και αφετέρου αφήνει όλο και μεγαλύτερο πεδίο (νόμιμης) δράσης στις πολυεθνικές, με όποια συνέπεια μπορεί κάτι τέτοιο να έχει στο παρόν ή στο μέλλον μας.
Όλα τούτα ίσως είναι κινδυνολογίες. Ο χρόνος θα δείξει. Το σίγουρο είναι πως αφορούν θέματα τα οποία μπορούν να μετατρέψουν δραστικά τον τρόπο ζωής μας. Από το πώς θα ακούμε μουσική, το πώς θα επικοινωνούμε, το πόσο ελεύθερα θα μπορούμε να επικοινωνούμε, μέχρι το εάν θα έχουμε ικανή φαρμακευτική περίθαλψη ή το τι τρόφιμα τελικά θα εισρέουν στη διατροφική αλυσίδα. Είναι επίσης ζητήματα που συμβαίνουν κάπου στο παρασκήνιο, μακριά από τα «ενοχλητικά» βλέμματα της κοινωνίας των πολιτών ενώ αυτή είναι απορροφημένη όλο και περισσότερο με τη βαθιά οικονομική κρίση. Κι επειδή τα τελευταία δυόμισι χρόνια βιώνουμε στο πετσί μας τις επιπτώσεις της επιβολής του κορπορατισμού έναντι μίας (προβληματικής και κουτσουρεμένης έστω) δημοκρατίας, μπορούμε ίσως να φανταστούμε πώς θα μοιάζει ο κόσμος εάν τελικά αυτός επικρατήσει ολοκληρωτικά. Ο δρόμος της αντίστασης μοιάζει μονόδρομος. Ο τρόπος είναι το ζητούμενο...
Πηγές και χρήσιμοι ιστότοποι:
Το τελικό κείμενο της ACTA στα ελληνικά:
http://register.consilium.europa.eu/pdf/el/11/st12/st12196.el11.pdf
Η ACTA στο Wikipedia:
http://en.wikipedia.org/wiki/Anti-Counterfeiting_Trade_Agreement
Ενδιαφέρον βίντεο, που συνοψίζει κάποια σημεία κριτικής στην ACTA:
http://www.youtube.com/watch?v=63JyXmu0fqM&%3bfeature=player_embedded
Οι θέσεις της Ε.Ε. περί ACTA:
http://ec.europa.eu/trade/creating-opportunities/trade-topics/intellectual-property/anti-counterfeiting/
Για την παραίτηση Arif και την απάντηση της Κομισιόν: http://www.bbc.co.uk/news/technology-16757142
Άρθρο του καθηγητή Sean Flynn για το καθεστώς που επιβάλλει η ACTA στα γενόσημα φάρμακα:
http://infojustice.org/archives/5719
Για τον νέο αγροτικό νόμο στη Γαλλία:
http://beyondthecrisisnews.wordpress.com/2011/12/16/a-change-of-seed-regime-in-france-with-farmers-the-losers/ και http://www.pirateparty.gr/2012/02/agrotes-gallia/
Κι ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του Εξάντα πάνω στο θέμα των καλλιεργειών και τον ρόλο των πολυεθνικών και του Παγκοσμίου Οργανισμού Εμπορίου:
http://exandasdocumentaries.com/gr/documentaries/chronologically/2008-2009/91-dying-in-abundance
Κατατοπιστικό προεκλογικό σποτ του σουηδικού κόμματος των Πειρατών για τις εκλογές του 2010 (με ελληνικούς υπότιτλους):
http://vodpod.com/watch/4447510--2010
Ενδιαφέρον βιβλίο σχετικά με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της πειρατείας:
Matt Mason – The Pirate’s Dilemma (Matt Mason/Penguin, 2008). Διατίθεται και σε pdf με ανοικτή τιμή (ξεκινώντας από το 0) στο: http://thepiratesdilemma.com/
