Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
μολονότι βαριέμαι τα μουσεία και τις εκθέσεις (αυτή τη διαστροφή του επαγγέλματος ευτυχώς δεν την έχω· όχι τουλάχιστον όσο μπορώ να γεύομαι το εξωτερικό περιβάλλον), αυτή που λαμβάνει χώρα στον Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης με κέρδισε: η εξέλιξη της πόλης ανά τους αιώνες (θέμα της έκθεσης), χωρίς κομπλεξικές περικοπές και με τον πολυπολιτισμικό της χαρακτήρα να διακαιολογεί την περιλάλητη μοναδική της ατμόσφαιρα. Μια έκθεση λιτά και όμορφα στημένη, με την τεχνολογία να αναδεικνύει την Ιστορία και όχι να την καπελώνει, με τον άνθρωπο και τα δημιουργήματά του στο επίκεντρο επιτέλους εις βάρος της γεγονοτολογίας, μια έκθεση πλήρης για τον επαΐοντα και προσιτή στον αδαή επισκέπτη. Δεν ξέρω αν η Θεσσαλονίκη ενδείκνυται για κινηματογραφούς ήρωες, φιλιά ή αποδράσεις, σίγουρα όμως ενδείκνυται για ζωή, ακριβώς γιατί η ψυχική και υλική απόλαυση που προσφέρει είναι αναπόσπαστες η μία από την άλλη – αποτέλεσμα της όσμωσης ανθρώπων πολλών και διαφορετικών, που κάποτε συμβίωναν με διαβατήριο τον τόπο διαμονής κι όχι τον τόπο καταγωγής.
Όλγα Θεοδωροπούλου
