Ένα τέταρτο αιώνα έκλεισε το Avopolis και δεν χάσαμε την ευκαιρία να εντρυφήσουμε στο αγαπημένο μας σπορ. Τις λίστες. Αυτές εδώ, όμως, ήταν διαφορετικές. 

Αυτή τη φορά καλέσαμε εσάς, τους αναγνώστες του Avopolis, να επιλέξετε όχι τα καλύτερα άλμπουμ της τελευταίας 25ετίας αλλά αυτά που θεωρείτε τα πιο επιδραστικά.  Συλλέξαμε τα αποτελέσματα μέσα από 6.854 συμμετοχές (ευτυχώς με ηλεκτρονικό τρόπο), συμφωνήσαμε, διαφωνήσαμε σε κάποια σημεία. Σε κάποιες στιγμές πιάσαμε τους εαυτούς μας να χαζεύουν μία-μία  κάποιες λίστες και να απορούν με την πολυσυλλεκτικότητά τους, αλλά κάπου εκεί συνειδητοποιήσαμε αυτό που γράφουμε στην εισαγωγή. Με κάποιους μεγαλώσαμε μαζί.

Με όχημα ένα μέσο που νιώθαμε ότι θα φέρει την επανάσταση

Φαίνεται απίστευτο ότι ξεκινήσαμε αυτή την πορεία ως 20χρονοι, πριν από ένα τέταρτο του αιώνα. Με τη δίψα της ανακάλυψης, μέσα από τη ζύμωση με τρελούς της ίδιας ηλικίας, ακούγοντας και διαβάζοντας την προηγούμενη γενιά, αλλά πιστεύοντας και επενδύοντας τότε σε ένα μέσο που νιώθαμε ότι θα φέρει την επανάσταση. Και στη μουσική. 

Περιοδικά υπήρχαν, φανζίν υπήρχαν πάρα πολλά, συναυλίες πολύ αξιόλογες γίνονταν στο Ρόδον. Δεν μπήκαμε στον χώρο ως γκουρού και ίσως ποτέ δεν θα αποκτήσουμε αυτό τον τίτλο. Εδώ, ήταν κάτι διαφορετικό. Ήταν μια ανοιχτή γραμμή με χιλιάδες κόσμο που επικοινωνούσε μαζί μας με πολύ πιο άμεσο τρόπο. Από τις προ-web εποχές του Avopolis (ναι, υπήρξαν κι αυτές, στις bbs), στο περίφημο forum (.talk), τα email, τις ανταλλαγές αρχείων και cd. Από τα πιο παρεϊστικά (ομαδικές εκδρομές με αναγνώστες), μέχρι τα πιο σοβαρά. Εδραζόμενα στην πίστη ότι όλα αλλάζουν. Όταν είσαι 20ρης, δεν θέλεις και πολύ για να σηκώσεις το λάβαρο της επανάστασης.

Στα πρώτα χρόνια του Avopolis, δεν ήταν τα φοβερά κείμενα ανάλυσης (τουλάχιστον όπως τα εννοούμε σήμερα) αυτά που έδωσαν το στίγμα. Οι κριτικές των συναυλιών, ακόμα και οι συνεντεύξεις, ήταν σαφώς πιο rock 'n 'roll από ό,τι σήμερα. Θα συναντούσαμε τον Jason Pierce στις 5 το πρωί σε ένα παγκάκι στα Εξάρχεια, συνοδεία ποτών και τσιγάρων και όχι με τηλεφωνική κλήση, ή μαζί με τους άλλους... συναδέλφους. 

Το Avopolis ήταν οι παρέες. Και ήταν η αισιοδοξία ότι η μουσική βιομηχανία, σε πλήρη κλοιό ακόμα και γύρω από τα εναλλακτικά πράγματα, δεν θα πλάκωνε και εμάς τους ίδιους. Ένα παράθυρο στο διαφαινόμενο -τότε- μέλλον μιας ευρύτερης πρόσβασης στον πλούτο της μουσικής. Τα πρώτα χρόνια, οι σχέσεις μας με τις δισκογραφικές ήταν υποτυπώδεις, κι αυτό μας βοήθησε. Αγοράζαμε τις κυκλοφορίες, τις κατεβάζαμε, τις ανταλλάσσαμε μεταξύ μας. Αν εξαιρέσεις το bullying από εγχώριες indie μπάντες που δεν αποθεώναμε, δεν νιώθαμε την πίεση που νιώθει κανείς όταν ξεκινά να εισπράττει: διαφημίσεις, αποκλειστικότητες, ταξίδια (που υπήρχαν τότε).  Και κάπως έτσι, δεν στρογγυλεύαμε τις γωνίες. 

Από την επανάσταση στην ψηφιακή μουσική και τη διανομή της, στους σημερινούς 25ρηδες που κρατάνε το τιμόνι

Από την επιμονή μας να διαχωρίσουμε την έννοια της ψηφιακής μουσικής από την πειρατεία, να ενισχύσουμε αυτό που εμείς βλέπαμε ως το μέλλον, έως τη διεθνή έρευνα που κάναμε το 2000 για ένα συνδρομητικό μοντέλο που θα είχε όλη τη μουσική του κόσμου έκαντι 10 δολαρίων τον μήνα (κάτι θα σας φέρνει στο μυαλό), και τους σοβαρούς τσακωμούς με τις περισσότερες δισκογραφικές (ακόμα θυμάμαι διευθυντή δισκογραφικής να μου κόβει την καλημέρα επειδή δεν γράψαμε τους διθυράμβους που περίμενε για τον... Δήμο Αναστασιάδη) ή τους λιγότερο σοβαρούς με τις συναυλιακές, μέχρι τη σημερινή εποχή, στην οποία μαθαίνουμε εμείς από τη νέα γενιά του Avopolis, τους σημερινούς 25ρηδες που είναι μαζί μας και που εν πολλοίς έχουν το τιμόνι σήμερα, ο δρόμος δεν είναι και τόσο μακρύς όσο φαίνεται. Ίσως γιατί κοιτάμε πίσω μόνο σε αυτού του είδους τα αφιερώματα και την επόμενη στιγμή νιώθουμε κάπως σαν την επιστροφή από τις διακοπές του Σεπτεμβρίου: μετά από μια εβδομάδα δουλειάς, έχεις ξεχάσει ότι πήγες διακοπές. Κι αυτή ήταν, είναι και θα είναι η συνταγή, αν υπάρχει τέτοια. Πέρα από τις διαρκείς ανησυχίες.

Ίσως, μάλιστα, η κατάρτιση της 50άδας να ήταν η πιο εύκολη υπόθεση - τεχνικά ήμασταν ήδη έτοιμοι να βγάλουμε εύκολα τα αποτελέσματα. Από αυτήν, όμως, και για τις επόμενες μέρες, είχαμε συζητήσεις, κείμενα που συμπλήρωσαν αυτά που είχαν γραφτεί τότε, ακόμα και πιο προσωπικά, γεμάτα από στιγμές που ζήσαμε και εν πολλοίς καθόρισαν και την αισθητική μας. 

Δεν έχει σημασία πού συμφωνούμε ή που διαφωνούμε.

Δεν έχει σημασία εάν θα βάζαμε στην κορυφή της λίστας τον Βραχνό Προφήτη ή όχι. Ούτε και το "τι ζητάει ο κόσμος" ήταν ποτέ το ζητούμενο. Το τι ψήφισε, όμως, ιδιαίτερα με μια τόσο μαζική συμμετοχή, έχει εν πολλοίς την εξήγησή του και μας βοηθάει αρκετά να αποκωδικοποιήσουμε λεπτομέρειες που είχαν περάσει σε δεύτερη μοίρα μέχρι αυτή την ψηφοφορία. Αυτό είναι και το νόημα και το αποτέλεσμα αυτής της ζύμωσης.

Ακολουθούν, λοιπόν, τα πιο επιδραστικά ελληνικά άλμπουμ της τελευταίας εικοσαετίας, όπως τα ψηφίσατε. Μέσα στις επόμενες μέρες θα δημοσιευτεί και η λίστα με τα 100 διεθνή. Όσο για τους τυχερούς της ψηφοφορίας, εκείνους που θα παραλάβουν μία από τις 250 εκδόσεις που έχουμε κρατήσει, θα ενημερωθούν με ειδικό mail για την (ασφαλή) διαδικασία στις 21 Δεκεμβρίου, αφού ολοκληρωθεί.

50.

Τάνια Τσανακλίδου & Μιχάλης Δέλτα - Το Χρώμα Της Μέρας (2001)

Μια λυρική αφρόκρεμα αγνών συναισθημάτων, από τη μοναξιά και τον σπαραγμό, ώς τον έρωτα, την αγάπη και τη γροθιά του εκνευρισμού, μεταξύ chill-out ρυθμών, trip hop και house εκλάμψεων. Μέχρι και jazz στοιχεία περνούν με τη σειρά τους από τον πολύχρωμο καμβά. Δένονται άριστα οι δημιουργικές ανησυχίες του Μιχάλη Δέλτα με τις φορτισμένες στιχουργικές καταθέσεις της Τάνιας Τσανακλίδου, αλλά και του ίδιου... Εδω πλέον το κάλεσμα έχει την electronica μαεστρία που απολαύσαμε στο Halcyon Days, με μια φωνή όμως (της Τάνιας) που απογειώνει κυριολεκτικά κάθε δευτερόλεπτο στο οποίο συμμετέχει.  - Τάσος Βογιατζης

49.

Monsieur Minimal - Lollipop (2008)

Ο Monsieur Minimal παραδίδει εδώ έναν καλοφτιαγμένο pop δίσκο, στο πλαίσιο της ελληνικής indie αγγλόφωνης σκηνής. Το φαντασιακό της τελευταίας, με την προκλητική αθωότητα, την αστεακή συνειδητοποίηση και τα παρελκόμενά της, αποτελούν εδώ μια διαφανή μεμβράνη που τυλίγει το σύνολο. Πέρα από την ισορροπία που διατηρείται με την electronica και τα φυσικά όργανα που χρησιμοποιούνται, ο ρόλος της κιθάρας δίνει έναν ιδιαίτερο και προσωπικό τόνο στον δίσκο – δεν φτάνει την… acoustronica βέβαια, αλλά ο συνοδευτικός της ρόλος ανάμεσα στα διάφορα synths ανοίγει μια επιπλέον πτυχή στο Lollipop. Το Lollipop του Monsieur Minimal είναι ίσως ακόμη στην αθωότητα και όχι στην ωριμότητα. - Αναστασία Τουρούτογλου

48.

Νατάσσα Μποφίλιου - Εισιτήρια Διπλά (2010)

Τα Εισιτήρια Διπλά της Νατάσσας Μποφίλιου, σε μουσική Θέμη Καραμουρατίδη και Γεράσιμου Ευαγγελάτου, ανήκουν στα παγοθραυστικά της δισκογραφίας. Σε εκείνα δηλαδή τα άλμπουμ που, συνειδητά ή ασυνείδητα θρυμματίζουν τα κοκαλωμένα τοπία, κάνοντας ξανά τη ζωή να βλαστήσει στα ερημοτόπια. Κάποια νεότερα παιδιά, ιδίως τα μεγαλωμένα με τους ντρίγκι-ντρίγκι ορίζοντες της εναλλακτικής pop/rock κιθάρας και με το φτωχό μουσικό/ερμηνευτικό οπλοστάσιο των τραγουδοποιών, ίσως τα ξενίσει το άλμπουμ: χρειάζεται να έχεις επαφή με το (απαξιωμένο) ελληνικό τραγούδι σε βάθος χρόνου, ώστε να κατανοήσεις σε όλη του τη διάσταση τι συμβαίνει εδώ. - Χάρης Συμβουλίδης

47.

Lost Bodies - Ζωή (1997)

Ο Θάνος και ο Αντώνης είναι περισσότερο καθημερινοί άνθρωποι απ’ ό,τι μπορεί να αντέξει ο μέσος ροκ ακροατής. Εδώ παρουσιάζονται ξεκούρδιστοι, αυτοσχέδιοι και απαλλαγμένοι από κάθε φόρμουλα και μας παραδίδουν ένα άλμπουμ που ακούμε μέχρι σήμερα. 

46.

Nalyssa Green - Μπλουμ (2018)

Αβίαστο συναίσθημα στις αφηγήσεις και εντυπωσιακή ποικιλία υφολογικών επιρροών σε αποτελεσματική ισορροπία –αυτή είναι η επιτυχία του Μπλουμ. Οι εικόνες που ζωγραφίζει στο μυαλό σου σε συνθήκες κυριακάτικης ραστώνης –να ο λόγος για τον οποίον θα αγαπήσεις το Μπλουμ. Η «έντεχνη» ποίηση συναντά τον σουρεαλισμό του The Boy, τα συνθετικά κύματα των 1980s μπλέκονται με την παλέτα του Σταύρου Ξαρχάκου, λαϊκές φόρμες περασμένες από πιάνο και θέρεμιν ανακατεύονται με μπόλικη pop νοσταλγία. - Τάνια Σκραπαλιώρη

45.

FF.C - Οχυρωμένη Αντίληψη (2000)

Ένα άλμπουμ με λόγο που δεν ξεχειλίζει από μηνύματα. Αλλά όταν το κάνει, το κάνει διαφορετικά από τους περισσότερους - όχι ισοπεδωτικά, αλλά από μία διαφορετική οπτική γωνία, ίσως πιο ανθρώπινη και λιγότερο αδιέξοδη, η οποία όμως δε χάνει σε δυναμισμό. Οι FF.C ανήκουν στους εμπνευσμένους εκπροσώπους του ελληνικού hip-hop, ενώ, όπως έχουμε γράψει, το άλμπουμ αυτό κόμισε στα '00s κάτι από τις αληθινά ανθηρές μέρες της εγχώριας χιπ χοπ σκηνής. - Γιώργος Δημητρόπουλος

44.

Deus Ex Machina - Signs (2003)

Το Signs κυκλοφόρησε το 2003 και αυτό φαίνεται από τον τρόπο που μεταλλίζει σε κάθε επόμενο δευτερόλεπτο, παρότι η ψυχή των συνθέσεων είναι ατόφια χαραγμένη από τη στόφα της μπάντας που έγραψε το Motorpsycho, παρά τις σημαντικές αλλαγές μελών, με προεξέχουσα την προσθήκη του Σταύρου Χατζόπουλου στα φωνητικά, που πάντως ταυτίστηκε με τους Deus, με τον ίδιο τρόπο που ο «εκ-των-υστέρων» Henry Rollins κατάφερε και έγινε πράγματι η ψυχή και εικόνα των Black Flag. Ήδη όμως από το Worlds Apart του 1993 οι Deus είχαν υιοθετήσει πιο καθολική άποψη επάνω στον σκληρό ήχο, ενώ εδώ και οι μελωδίες είναι δουλεμένες και τονισμένες με τρόπο που κάθεται καλύτερα σε μεταλλικά αυτιά. Τα ριφ είναι μπόλικα και καλοδουλεμένα για τις απαιτήσεις ενός καθαρόαιμα punk ακροατηρίου.

43.

Κ.ΒΗΤΑ - Transformations (2003)

Με σεβασμό που δεν απαγορεύει την αποδόμησή του, ο μουσικός ιστός του Μάνου Χατζιδάκι αντανακλάται μόνο μερικώς στη ραχοκοκαλιά των breaks, των ήχων, των συνθετητών, των loops του Κωνσταντίνου Βήτα. Σαν σκόρπια κομμάτια σπασμένου κεραμεικού που μένουν μετέωρα σε ριπές ηλεκτρονικού ανέμου, δημιουργώντας μια περίεργη αίσθηση γαλήνης που δεν δείχνει να κλονίζεται με τίποτα. Ο ίδιος ο Κ. Βήτα και οι Δήμητρα Γαλάνη, Φλέρυ Νταντωνάκη, Έλλη Πασπαλά, Γιώργος Ρωμανός και Βικτώρια Ταγκούλη αναλαμβάνουν το φωνητικό μέρος και τα αποτελέσματα είναι -σχεδόν πάντα- όμορφα, αν και για να ευχαριστηθεί κανείς αυτό το δίσκο, θα πρέπει να ξεχάσει εντελώς τις συγκινήσεις από το πρωτότυπο υλικό. Όλα εδώ λειτουργούν ως αφορμές, ως sample για να απλώσει το δικό του μουσικό και ρυθμικό χαλί ο Κωνσταντίνος Βήτα. - Τάσος Βογιατζής

42.

Bazooka - Άχρηστη Γενιά (2006)

Στην Άχρηστη Γενιά οι Bazooka πιάνουν το punk, το garage, το grunge, την ψυχεδέλεια και άλλα πόσα υποείδη της μεγάλης οικογενείας του αγνού ροκ εν ρολ, για να βγάλουν έναν δίσκο γεμάτο ενέργεια, αλλά και χιούμορ. Με απλή μουσική (αν και δεν λείπουν και κάποιες πιο μαστόρικες πενιές) και απλούστερους στίχους, προφανώς δεν βγάζουν το αριστούργημα του αιώνα· το εμποτίζουν όμως με τη χαρακτηριστική τους ζωηράδα και με μια ζηλευτή αμεσότητα, που σε κάνουν να περνάς καλά μαζί τους –θυμίζοντάς σου, μεταξύ άλλων, ότι ήταν κι αυτό μέσα στα θεμελιώδη αιτήματα του ροκ εν ρολ. - Βαγγέλης Πούλιος

41.

Mode Plagal - III (2001)

Μια δουλειά που κατόρθωσε να συγκεντρώσει θετικά ως θριαμβευτικά σχόλια από το σύνολο του μουσικού Τύπου, αλλά και μια μόνιμη θέση στο playlist του cd player μας. Θρακιώτικα, στερεοελλαδίτικα, ηπειρώτικα τραγούδια αποκτούν μια ακόμη διάσταση -funk/jazz (από πλευράς αυτοσχεδιαστικών διαθέσεων και groove), σε ένα υβρίδιο που είναι στο αποτέλεσμα και στην αίσθηση που αφήνει πολύ πιο ολοκληρωμένο, λειτουργικό απ' ό,τι ακούγεται. Παρά την πολυσυλλεκτικότητα των επιρροών, το κυριότερο είναι ότι αυτό που ακούμε έχει ένα χρώμα βαθύτατα ελληνικό, συγχρονο ελληνικό. Στα αυλάκια του ΙΙΙ χαράζονται και πειραματισμοί των Ι και ΙΙ, η αγάπη για το δημοτικό τραγούδι, τη δύναμη του ρυθμού, τη ζωντάνια και την αμεσότητα του αυτοσχεδιασμού, τη χαρά της πραγματικής δημιουργίας και του πειραματισμού. Εδώ σχεδόν τελειοποιήθηκε ένα απολαυστικό υβρίδιο. - Τάσος Βογιατζής

40.

The Boy - Κουστουμάκι (2014)

Ένας υπεραιωνόβιος, βαλσαμωμένος τύπος... Νικόλα Άσιμου να τρυγεί τα σταφύλια της οργής και της ξεφτίλας, στο μετά-αποκαλυπτικό σκηνικό της Αθήνας του 21ου αιώνα, εξακοντίζοντας -κάπου μέσα από τον δαίδαλο του αστικού ιστού- οργίλες αυτοεκπληρούμενες προφητείες, κραδαίνοντας το τσεκούρι που θα εξαφανίσει τους εφιάλτες του... Τους τρομοκράτες του. Ηχητική υπόκρουση ένα μονότονο ταμπούρλο, το κυκλοθυμικό του πιάνο και τα ηλεκτρονικά του παιχνίδια, συνεπικουρούμενα από εγχώρια τοτέμ της μεταπολίτευσης –και όχι μόνο– οικεία όσο και ανοίκεια στις απαιτούμενες δόσεις για ταυτόχρονο καταυγασμό και αποδόμηση της ελληνικότητάς τους. - Ζαννής Βούλγαρης

39.

Bokomolech - Jet Lag (1997)

Η ηχογράφηση ενός άλμπουμ ελληνικής μπάντας στο στούντιο του Steve Albini στο Σικάγο ήταν τότε είδηση-βόμβα, για τους 20ρηδες συντάκτες -τότε- του Avopolis. Ο Albini έβαλε την υπογραφή του στην παραγωγή, αλλά δεν θα αρκούσε αυτό για να αγαπηθεί από το ελληνικό indie κοινό. Ήταν ένας πλήρης δίσκος που νιώθαμε ότι ξεπερνούσε τα στενά ελληνικά γεωγραφικά όρια, έστω και αν δεν υπήρχαν τα σημερινά μέσα που τα κάνουν όλα λίγο πιο εφικτά. Όπως γράψαμε κάποτε, ήταν ίσως η πρώτη ατόφια indie rock πραγματικότητα της εγχώριας σκηνής. - Τάσος Βογιατζής

38.

Παυλος Παυλίδης & B-Movies - Ιστορίες Που Ίσως Έχουν Συμβεί (2013)

Όσο ευπρόβλεπτα κι αν κυλά το άλμπουμ, όσο κι αν η γραμμική αφήγηση στρώνει στα αυτιά κάποιων ένα υποτιθέμενα ανώδυνο χαλί για πάσα χρήση (δίσκος για τις καλοκαιρινές ενατενήσεις σας, δίσκος για τη λιλιπούτεια βεράντα σας, δίσκος για τη μπλαβί μελαγχολία σας, δίσκος για τη μουσική που «θα μας σώσει» και άλλα τέτοια χαριτωμένα), οι σινεφιλικές νευρώσεις ως λαχτάρα και αποκούμπι για εμπειρίες από δεύτερο χέρι της post-αντικαταπληκτικής πρωταγωνίστριας (ξανακούστε το "Αντικαταπληκτικά" του 2010) και η αδράνεια του βλέμματος έξω από το παράθυρο ενός αυτοκινήτου το οποίο αφήνει τα πυρωμένα ίχνη του στην άσφαλτο της ελληνικής επαρχιακής ("Ελλάδα"), εδώ πάντα θα σημαίνουν κάτι περισσότερο, κάτι διαφορετικό για τον κάθε δέκτη... - Ζαννής Βούλγαρης

37.

Μίκρο - Το Tέλος του Κόσμου (1999)

Οι Μίκρο, παρότι σε όλη τους την πορεία πατούσαν στην ηλεκτρονική pop έμπνευση και μόνον, χωρίς αποκλίνουσα ροκ συμπεριφορά, είναι στο ντεμπούτο τους που τους «χρεώνεις» rock attitude, καθώς μόνο έτσι βγαίνει ένα τραγούδι σαν το «Άσπρη Σοκολάτα» να μιλήσει για πράγματα ανούσια και όμως τόσο σημαντικά. Το νήμα των New Order είχε σχεδόν αγνοηθεί από την ελληνόφωνη σκηνή και όποιος τυχόν το έπιανε, κρατούσε το πρώτο γοτθικό του άκρο και αρνούνταν να πάει παρακάτω. Οι Μίκρο φώτισαν την όλη κατάσταση και άνοιξαν το δρόμο στην επόμενη δεκαετία, όπου πλέον συναντάμε ολάκερα label αφιερωμένα στην electro pop, αλλά και ένα συγγενικό τους σχήμα, που έβαλε αρκετές φορές υποψηφιότητα για το καλύτερο vintage electro pop ντουέτο του σύγχρονου κόσμου (Marsheaux). Παρακάτω όμως η δισκογραφία τους θα χλωμιάσει επικίνδυνα. (Άρης Καραμπεάζης - Sonik τεύχος '90s)

36.

Ζωντανοί Νεκροί - Ο Πρώτος Τόμος (1998)

Η αλήτικη διάθεση, το στυλ του δρόμου, ο κωλοπαιδισμός και το battle rap τους μπορεί να απορρίφθηκε από ορισμένους, όμως κατέκτησε πολλούς άλλους. Τα παραπάνω, πλαισιωμένα από τα γεμάτα αδρεναλίνη instrumental, επάνω στα οποία «πατάγανε» τα raps τους, έδωσαν στη νέα φουρνιά hip hop ακροατών –που ξεκινούσε την ενασχόληση της με το είδος πίσω στο 1998– τους νέους της ήρωες. - Τάσος Μαγιόπουλος

35.

Δήμητρα Γαλάνη & Κ.ΒΗΤΑ: Μετά- (2001)

Την ίδια χρονιά με τη συνεργασία Τάνιας Τσανακλίδου & Μιχάλη Δέλτα, ο έτερος των (πρώην) Στέρεο Νόβα προσέγγιζε μία από τις σπουδαιότερες γυναικείες φωνές του ελληνικού πενταγράμμου. Αποτέλεσμα ένας δίσκος επίσης στο μεταίχμιο έντεχνου και electronica, ο οποίος δεν έκανε ανάλογο γκελ, αλλά ούτε πέρασε και απαρατήρητος.

34.

Naxatras - Naxatras II (2016)

Οι Θεσσαλονικείς psych rockers άφησαν το -εμποτισμένο με '70s αισθητική- αποτύπωμά τους στο δεύτερο μισό των '10s και απόκτησαν ένα φανατικό κοινό (4,5 εκ. views στο Youtube, δεν είναι και λίγα). Το δεύτερο άλμπουμ βοήθησε να μεγαλώσει η δημοτικότητά τους στο εγχώριο κοινό, ενώ οι ίδιοι έπαιζαν πλέον σε φεστιβάλ-ορόσημα του εξωτερικού. 

33.

Imam Baildi - Imam Baildi (2007)

Τα αδέρφια Φαληρέα προφανώς και δεν ανακαλύπτουν τον τροχό με τούτο το πρώτο τους άλμπουμ. Δανείζονται μια μέθοδο χρόνια τώρα διαδεδομένη, με μόνη διαφορά πως αντί να ξημεροβραδιάζονται σε ανήλιαγα «μαύρα» δισκάδικα για να ξεθάψουν το επόμενο τους sample, αυτοί βρίσκουν υλικό βουτώντας στον ωκεανό της ελληνικής μουσικής. Η πρώτη, σχεδόν αυτονόητη, δυσκολία που συναντά ένα τέτοιο εγχείρημα, έχει να κάνει με τη χρήση του sampling πάνω σε μια μουσική κουλτούρα εντελώς ξένη προς αυτό. Το sampling και τα remixes γενικότερα, έχουν ευδοκιμήσει με βάση δυτικότροπες μουσικές (soul, funk, jazz αλλά και rock). Οι Imam Baildi ξεπερνάνε αυτό τον σκόπελο ως ένα σημείο με την έξυπνη επιλογή των «δειγμάτων» τους. Σαμπλάρουν προπολεμικά ελαφρά της Βέμπο και Μανώλη Χιώτη, υλικό τα οποίο διαθέτει μια διεθνή μυρωδιά μουσικά, ενώ λοξοκοιτάνε δειλά και προς ρεμπέτικους δρόμους, με τα “Ξένα Χέρια” του Τσιτσάνη και το “Ντυμένη Σαν Αρχόντισσα” του Στέλιου Κερομύτη. - Αλέξης Βούκαλης

32.

Ρόδες - Silent Disco (2007)

Στο “Get That Beat” των Sharp Ties βασίζουν το “Live”, αποτίνουν φόρο τιμής στη Μάρθα Καραγιάννη, για το intro του «Βρώμικο» παραπέμπονται στο “Let The Sunshine In” των Fifth Dimension, στην εισαγωγή του «999» δανείζονται απαγγελία του Σεφέρη. Μελωδικά beats, αβίαστο flow από τον X-Ray και τον Εισβολέα, ψυχεδέλεια, νεορεαλισμός και ένας Νικήτας Κλιντ σε μεγάλη έμπνευση. - Μάρω Αγγελοπούλου

31.

Αλκίνοος Ιωαννίδης - Ο Δρόμος, ο Χρόνος και ο Πόνος (1997)

Αν και ήταν η τρίτη δισκογραφική δουλειά του, ήταν η πρώτη στην οποία εμφανίστηκε ως τραγουδοποιός - μάλιστα έκανε την ενορχήστρωση ο ίδιος μαζί με το Γιάννη Σπάθα. Κυκλοφόρησε το 1997 και δέχτηκε εξαιρετικές κριτικές.

30.

Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Διάφανος (2006)

Ο Διάφανος είναι η ομαδική έκρηξη συναισθημάτων που θα ανέμενε κανείς μετά την κλειστοφοβική ομορφιά του άλμπουμ που κυκλοφορησε νωρίτερα μέσα στο χρόνο. Κι έπειτα ήρθε... η φωτοβολίδα, η διονυσιακή γιορτή, το πανηγύρι, όπως συνέβαινε στις εποχές της Ανδρομέδας, όπως συμβαίνει από κάποια στιγμή και μετά στις ζωντανές συγκεντρώσεις του. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που είχε εμφυσήσει αέρα αμερικανικής ερήμου ή Tom Waits στο ελληνικό τραγούδι. Το αποδεικνύει στο "Πες μου κάτι". Παράλληλα ο ίδιος που έκανε το "Βάλε Κρασί" να μοιάζει με κλασικό, παραδοσιακό μας άσμα, στην εκτέλεσή του χωρίς λόγια. Εδώ λέγεται "Κομμωτριάκι" και είναι όσο χαζό επιβάλλεται. Τα αναμειγνύει όλα στο "Στην Αμερική". Στα "Παξιμάδια", βιολιά, τζουρά, πλήκτρα και τρομπέτα δε θα μπορούσαν να δέσουν καλύτερα... Ξέρει πως να χαϊδέψει το φαινομενικά πιο δύσκολο κομμάτι του κοινού με ένα tribute στους bloggers. Το κάνει έξυπνα, γρήγορα και πολύ πιο εύκολα από ότι το ίδιο το target group είχε υποψιαστεί. Είναι με όλους. Αλλά τελικά στο Διάφανος, είναι περισσότερο ο εαυτός του από ποτέ. - Τάσος Βογιατζής

29.

Φοιβος Δεληβοριας - Ο Αόρατος Άνθρωπος (2010)

Είναι ένας δίσκος που βάζει τον Δεληβοριά στη λίγκα όσων φτασμένων δημιουργών συνεχίζουν να ανησυχούν για το πού μπορεί να πάει η μουσική τους στον 21ο αιώνα. Ο Αόρατος Άνθρωπος αποτελεί σημαντικό άλμπουμ όχι μόνο γιατί βρίσκει τον δημιουργό του να προχωρά, αλλά και γιατί έχει να δώσει κάτι στο σήμερα του μουσικού γίγνεσθαι. Πρόκειται για δουλειά η οποία εγείρει ερωτήματα και αμφισβητεί το δεδομένο της ηλεκτρικής φόρμας των τραγουδοποιών, επιδεικνύοντας, μάλιστα, τόλμη που δεν συναντάς ούτε σε περιπτώσεις πολυδιαφημισμένων, εσχάτως, singer-songwriters του εξωτερικού. Σε αυτό το άλμπουμ του Δεληβοριά τα νέα στοιχεία επιστρατεύονται όχι για να κοσμήσουν ως εξωτικά μπιζού τον ήχο του, μα για να τον ανατρέψουν και –συνειδητά– να του δώσουν ένα νέο εύρος. Στόχος που επιτυγχάνεται όχι μόνο χάρη στις συνθέσεις, μα και χάρη στις θαυμάσιες ενορχηστρώσεις και στη λογική της παραγωγής. - Χάρης Συμβουλίδης

28.

Μόνικα - Avatar (2008)

Όχι, δεν ήταν η «Ελληνίδα PJ Harvey», όπως θέλησαν να τη βαφτίσουν ορισμένοι. Πέρα όμως από τις σειρήνες του μάρκετινγκ και του τεχνητού hype, καταγράφηκε εδώ μια κοπέλα με γνήσιο συνθετικό ταλέντο, η οποία –χάρη σε τραγούδια σαν το "Babe" και το "Over The Hill"– ξανάκανε το ευρύ κοινό να ακούσει με προσοχή τον χώρο των αγγλόφωνων δημιουργών, μετά το μπαμ των Raining Pleasure.

27.

Παύλος Παυλίδης & B-Movies - Αυτό Το Πλοίο Που Όλο Φτάνει (2010)

Αν κάποιος έχει παρακολουθήσει έστω και επιπόλαια την τραγουδοποιία του Παύλου Παυλίδη, δεν μπορεί παρά να έχει παρατηρήσει την εμμονή του για το θαλασσινό στοιχείο. Καράβια, λιμάνια, κύματα και θαλασσοπούλια εναλλάσσονται από τραγούδι σε τραγούδι, ενώ συχνά μπλέκονται όλα μαζί μέσα στο ίδιο, εκφράζοντας πιθανόν μια βαθιά τάση φυγής. Από την ίδια αφετηρία ξεκινάει και Αυτό Το Πλοίο Που Όλο Φτάνει –ή μήπως θα ήταν πιο σωστό να πούμε, εκτοξεύεται; Διότι μπορεί οι θεματικές βάσεις να παραμένουν σταθερά οι ίδιες, οι μελωδίες να αναπτύσσονται πάνω στα ίδια καθαριστικά ακόρντα και ο τρόπος ερμηνείας να διατηρεί για άλλη μια φορά ένα «καραβοτσακισμένο» σπάσιμο στη φωνή, όμως η ημέρα που ξημέρωσε με τον συγκεκριμένο δίσκο, φαίνεται πως τον βρήκε με μια διαφορετική, φωτεινότερη ψυχοσύνθεση. - Αναστασία Τουρούτογλου

26.

1000mods - Super Van Vacation (2011)

Με κιθάρες που μόνο οι Kyuss είχαν αντάξιες, το Super Van Vacation ξεκινά από εκεί που σταμάτησαν οι προπάτορες του. Δεν το ξαναανακαλύπτουν το heavy rock. Το παίρνουν "στράτα – στρατούλα" και το πάνε μια βόλτα εκεί που του αρέσει. Ανάμεσα στους κάκτους, τους σκορπιούς και πάνω στη καυτή άμμο. - Αλέξανδρος Τοπιντζής

25.

Σωκράτης Μάλαμας - Ένα (2002)

Εδώ θα βρείτε δύο κιθάρες (τη δική του και του -πανταχού παρόντα- Μπάμπη Παπαδόπουλου) και μία φωνή. Ένα πλήρως ακουστικό και λιτό set. Ήταν εποχή που γίνονταν (τραβηγμένες) συγκρίσεις με το Nebraska, τον ήρεμο και πίσω-στα-βασικά δίσκο του Bruce Springsteen. Εδώ ακούμε την κιθάρα ως κάτι ενδιάμεσο ενός blues οργάνου κι ενός πειραγμένου μπαγλαμά (στο "Νεράιδα"), ενώ το ρεμπέτικο "Του έρωτα" παραδίδεται μπαλλαντοειδές, το οποίο μάλιστα δεν ανοίγει μια πενιά όπως θα περίμενε κάποιος, αλλά ένα ...κοντραμπάσο. Solo αναλαμβάνουν να πραγματοποιήσουν -άκρως λιτά- ένα πιάνο, το κοντραμπάσο και η κιθάρα. Ακόμα και φτερουγίσματα παιχνιδιάρικου μινιμαλισμού έχουμε πάλι με τη χρήση του πιάνου στο "Έφτασες Ήδη". Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το πιο δύσκολο άλμπουμ είναι και το πιο αγαπητό σε ένα ευρύ μέρος του ελληνικού κοινού. Και του "εναλλακτικού". Κυρίως. - Τάσος Βογιατζής

24.

Planet Of Zeus - Macho Libre (2011)

Ακόμα κι αν διαρκούσε τα μόλις 3 λεπτά και 51 δευτερόλεπτα του "Leftovers", το Macho Libre θα έπρεπε να φυλάσσεται ως Άγιο Δισκοπότηρο της ελληνικής stoner σκηνής. Ριφ για μεταλλικές χαίτες, groove που διδάσκονται στα μεταπτυχιακό τμήματα με τίτλο «πώς να τους κουνήσεις με μια κάσα, ενώ νομίζουν ότι έχεις δύο» και η φωνή του Μπάμπη Παπανικολάου σε διαολεμένα κέφια –απαλλαγμένη και επίσημα από το άγχος της προφοράς– δένουν τον πιο εύκολο δεύτερο δίσκο που άκουσε ποτέ η σκηνή του Μο Βetter. Έτσι όπως το hard στυλ έφυγε από το Σιάτλ των Soundgarden για να συναντήσει το desert rock της Καλιφόρνια (βλέπε Queens Of The Stone Age), έτσι και οι Planet Οf Zeus πήραν τoν τσαμπουκά του ντεμπούτο Eleven The Hard Way (2008) και τον έκαναν το rock success story της τρέχουσας δεκαετίας για την εγχώρια σκηνή. - Δημήτρης Λιλής

23.

Raining Pleasure - Flood (Coming Of A) Great Amount Of Water (2001)

Στη δεκαετία του 1990, το εγχώριας κοπής αγγλόφωνο ροκ αντιμετωπιζόταν με εχθρότητα. Το ότι στα '00s η κατάσταση μεταβλήθηκε ριζικά υπέρ του οφείλεται σε διάφορους παράγοντες, ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγεται και αυτός ο δίσκος, ο 3ος των Raining Pleasure. Ίσως το αρτιότερο επίτευγμα του πατρινού συγκροτήματος και η αιτία, δυστυχώς, που τους γύρισε την πλάτη μερίδα του εναλλακτικού ακροατηρίου, βρίσκοντας ότι έγιναν mainstream επειδή το "Capricorn" ακούστηκε σε τηλεοπτικές διαφημίσεις της εποχής.

22.

Γιάννης Αγγελάκας & Νίκος Βελιώτης - Οι Ανάσες Των Λύκων (2005)

Ο Νίκος Βελιώτης ξεδιπλώνει με μυστικιστικό τρόπο τις μελωδίες στο βιολοντσέλο του, οι Coti K, Χρήστος Χαρμπίλας & Τίτος Καργιωτάκης τις διαστρεβλώνουν ακόμα περισσότερο κατά το δοκούν και τις ενισχύουν ρυθμικά. Ο Γιάννης Αγγελάκας κρατά με ένα θλιμμένο χαμόγελο το βέλος που ξέρει να σαϊτεύει τις ψυχές μας. Αλλοτε θορυβώδες και επίμονο, άλλοτε καταπραϋντικό το άλμπουμ, άλλοτε επιληπτικό και χαμένο σε ένα αχανή κόσμο θορύβου και ασκήσεων. Άλλοτε εξαιρετικά μελωδικό, με μια ελληνικότητα, μια ρεμπέτικη μυρωδιά. Θυμάμαι εκείνο το live στο Μεταξουργείο και μια μαγική βραδιά που ακολούθησε, κάπου εκεί κοντά στα τότε γραφεία μας, με τον Γιάννη και τον Νίκο Τριανταφυλλίδη. Να κάνουμε σαν μικρά παιδιά. Λίγο νωρίτερα, το σκηνικό ήταν εντελώς διαφορετικό: είχα μείνει άναυδος με αυτό που άκουσα. Με τον ίδιο να χώνεται ανάμεσα στις συμπληγάδες και να βαράει με τον τρόπο του στο ψαχνό. Ένα άκουσμα διόλου εύκολο, με τις επικές του κορυφώσεις, τις βρωμιές με τα δοξάρια, τα επαναληπτικά κλειστοφοβικά ηχοτοπία, το παροξυσμικό κύμα που διαδέχεται τις φαινομενικά ήρεμες εισαγωγές. Κομβικό άλμπουμ και για τον ίδιο. Και λυτρωτικό ως ένα σημείο. Θυμάμαι, τέλος, να μας κάνει την τιμή να παίξει τις Ανάσες των Λύκων δωρεάν, στη Γιορτή της Μουσικής, στο δικό μας stage τότε. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι ίδιο, ειδικά με κόσμο που είχε στοιβαχτεί εκεί για να ακούσει κάτι λιγότερο δύσκολο. Νιώθω ότι το μετάνιωσε, το μετάνιωσα κι εγώ. Βρεθήκαμε από τότε σε διάφορες στιγμές, κάναμε απολαυστικές συζητήσεις ωρών, αλλά σ' αυτό δεν αναφερθήκαμε ποτέ. Δεν χρειαζόταν. - Τάσος Βογιατζής

21.

Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Αγρύπνια (2002)

Μετά τον Βραχνό Προφήτη, το κορυφαίο ελληνικό άλμπουμ του 2000 για το Avopolis, με αυτό έβαζε υποψηφιότητα και για έναν ακόμα κορυφαίο για όλη τη δεκαετία. Ο θεσσαλός δημιουργός είχε πλέον δημιουργήσει μια ξεχωριστή κατηγορία - κι εδώ μας έδωσε την πιο βραδυφλεγή εκδοχή της, που έχει ακόμα και americana προσμίξεις. Θεωρούσαμε τότε ότι είναι δύσκολη η Αγρύπνια. Σήμερα το έχουμε ξεπεράσει, κι αυτό γιατί στην πορεία καταλάβαμε ότι μπορεί να δυσκολεύεται να έχει διαρκώς νέες ιδέες ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, αλλά το παλεύει, το ψάχνει, κάνει και το κέφι του όταν χρειάζεται, με πραγματικά δύσκολους δίσκους. Αυτός εδώ, πάντως, αποδείχθηκε ευκολάκι κι έμελλε να λιώσει στους player μας, όλη τη δεκαετία. - Τάσος Βογιατζής

20.

Ενδελέχεια - Βουτιά από Ψηλά (1997)

Στα μέσα της δεκαετίας όλοι έψαχναν τις νέες Τρύπες (και αρκετοί τα νέα Σπαθιά). Οι Ενδελέχεια, με δύο δίσκους από το 1994 στην Eros, με ιδιαίτερα φωνητικά, επαρκή ηλεκτρισμό και μετρημένη έντεχνη ποιητικότητα, ήταν ειλικρινώς αποστασιοποιημένοι από μια τέτοια συμπεριφορά, αλλά οι καταστάσεις δεν ευνοούσαν το να μην παρουσιάζονται με αυτό τον τρόπο. Στο τρίτο τους άλμπουμ απομακρύνονται από την Eros και καταγράφονται στο κυρίως σώμα της ελληνόφωνης ροκ σκηνής όντας αισθητά βελτιωμένοι, ειδικά στο στίχο.  (Άρης Καραμπεάζης - Sonik τεύχος '90s)

19.

ΛΕΞ - 2ΧΧΧ (2018)

Ναι, ο δίσκος στρέφεται προς τις πιο σύγχρονες τάσεις, εδράζοντας πολλά στις δωρικές, ομιχλώδεις λούπες και στη ναρκοληπτική τους επανάληψη, η οποία αφήνει μια αίσθηση ερήμωσης βγαλμένη θαρρείς από το Dead Cities των Future Sound Of London (1996). Αλλά είναι οι ...λέξεις του ΛΕΞ εκείνες που σε τσούζουν σαν καρφί που μπήγεται στο γυμνό σου πέλμα, καθώς περπατάς αμέριμνα ξυπόλυτος. Πρόκειται για στίχους γραμμένους με καρδιά και με ένα βλέμμα περισσότερο κουρασμένο παρά λυπημένο, που αποτυπώνεται και στον εξαιρετικό τρόπο με τον οποίον ο ΛΕΞ πλησιάζει ή απομακρύνεται από το μικρόφωνο ενώ ραπάρει. Δικαιολογημένα, λοιπόν, φαντάζει ως «ήρωας» για μια νεολαία που ζει έτσι ή κάπως έτσι· είναι άνθρωπος της δικής τους γενιάς, που κάνει τραγούδι τα βιώματά τους τηρώντας υψηλότατες προδιαγραφές και βάζοντας τον πήχη πιο πάνω για τον ίδιο του τον εαυτό, πρώτα-πρώτα. Για πολλούς έφηβους και 20άρηδες εκεί έξω, άλμπουμ σαν το 2ΧΧΧ λειτουργούν όπως λειτούργησε κάποτε το πανκ. Και θα θυμούνται ίσως το 2018 ως τη χρονιά «που ο ΛΕΞ έβγαλε εκείνον τον δίσκο». - Χάρης Συμβουλίδης

18.

Φοιβος Δεληβοριας - Καλλιθέα (2015)

Δεν υπάρχουν εκεί έξω πολλοί δίσκοι που θα σε βάλουν να σκεφτείς ποιος ήσουν, ποιος είσαι, και κατά πόσο συνάδεις με εκείνο που ονειρεύτηκες όταν το Μέλλον φαινόταν ως το φαρδύτερο χωράφι του κόσμου κι ένιωθες τον Χρόνο με το μέρος σου. Ο τραγουδοποιός που πριν από αυτό έδειχνε να ατενίζει προς το αύριο, φαίνεται τώρα να έχει αποσυρθεί σε μια ζώνη ασφαλείας, χαμένος στο πατάρι με τις αναμνήσεις. Ξαναθυμάται τα επικά καλάθια του Γκάλη, τον Ιππότη της Ασφάλτου, το Space Invaders, τους διαρκείς τσακωμούς για τον Morrissey με κάποιον έρωτα καιρό πριν, τον Ραλφ Μάτσιο να κάνει την κίνηση του πελαργού. Το άλμπουμ είναι γεμάτο με συναρπαστικές μικρές λεπτομέρειες και διηγήσεις, διαθέτει χιούμορ, γίνεται νοσταλγικό όταν πρέπει (μα ποτέ μελό) και πετυχαίνει να σε κρατάει προσκολλημένο στην ακρόαση με την ευφυία του, ακόμα και στις στιγμές που νιώθεις να θαμπώνει το αρμονικό συνταίριασμα μελωδίας, στίχων, ερμηνειών. - Χάρης Συμβουλίδης

17.

Ημισκούμπρια - Ο Δίσκος που Διαφημίζετε (1997)

Μετά την –προ ενός χρόνου– επιτυχία του 30 Χρόνια Επιτυχίες, τα Ημισκούμπρια επιστρέφουν για να εδραιώσουν τη θέση τους στο hip hop μέτωπο, αλλά και να γίνουν μέρος της γενικότερης pop κουλτούρας της χώρας. Με έμφαση στο σατιρικό στιχουργικό τους ύφος και διάθεση διακωμώδησης των πάντων, το συγκρότημα γίνεται γνωστό τόσο στους έφηβους της εποχής όσο και στους γονείς τους. - Τάσος Μαγιόπουλος

16.

Rotting Christ - Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού (2013)

Δεν ξεμπερδεύεις εύκολα με το Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού. Κι όχι επειδή χρειάζεται πολλά ακούσματα για να σε πιάσει, όπως λέμε. Δεν ξεμπερδεύεις εύκολα διότι διαθέτει κι άλλα επίπεδα, εκτός από τα πρωτογενή. Το black το αλέθει, βάζει κι έναν βόστρυχο από epic, κλίνει ιδιότυπα (και χωρίς να προδίδει τις ωμές αρχές του) προς το prog, κρατεί τα καλά στοιχεία της folk όπως αναζωπυρώθηκε σε πρόσφατα χρόνια μέσα από το metal και εν τέλει φτιάχνει το καλύτερο δυνατό προφίλ για μια μπάντα με τόσους δίσκους πίσω της. Δημιουργικοί, πατώντας στις κατακτήσεις του Aealo (2010), αλλά και της Θεογονίας (2007), οι Rotting Christ προχωρούν, αποφεύγοντας τις κακοτοπιές. - Στυλιανός Τζιρίτας

15.

Πυξ Λαξ - Στίλβη (1998)

Ίσως το πιο μεστό και ουσιαστικό άλμπουμ ενός group που άργησε να καταλάβει ότι φλυαρεί. Δεν είναι τυχαίο ότι κομμάτια του παίζονταν και ξαναπαίζονταν πολλά βράδια σε μια μικρή σκηνή, στο Δίπλα στο Ποτάμι. Πολύ πριν κυκλοφορήσουν. Η μουσική τους μπορεί να παιζόταν στα club της εποχής "την ώρα των ελληνικών", στα πάσης φύσεως μπουζούκια, στα εφηβικά, μετεφηβικά, φοιτητικά δωμάτια (κατά κόρον, ακόμα και από πολλούς που σήμερα δεν το παραδέχονται), στην καψούρα του αυτοκινήτου και όπου αλλού μπορεί να φανταστεί κανείς, αλλά εκείνοι, εκείνο το διάστημα, ήταν αφοσιωμένοι εκεί και έπαιρναν από την επαφή ζωή και έμπνευση, όπως ακριβώς ο ηθοποιός του θεάτρου. Η μπάντα άρχιζε εδώ λοιπόν να σχηματίζει έναν ήχο πιο ηλεκτρικό, live, blues. Τα πράγματα δυστυχώς άλλαξαν όταν -ελλείψει έμπνευσης- άρχισαν να επιβάλλουν τη δραματικότητα, την απογοήτευση και την πλήξη της καθημερινότητάς τους με τρόπο στημένο και εν τέλει βάναυσο στο κοινό που απλώς θα ρουφούσε οτιδήποτε έπαιζε με όμορφες στιχοπλοκίες για ανεκπλήρωτες επιθυμίες, μαύρη διάθεση που δεν ήταν ανάγκη να πηγάζει από την ψυχή, αλλά από την ανάγκη... Ισως και απο κεκτημένη ταχύτητα... - Τάσος Βογιατζής

14.

Στέρεο Νόβα - Ουρανός (2018)

Οι Στέρεο Νόβα έχουν τη διαύγεια να μην περάσουν ξανά απ’ το βιομηχανικό έρεβος του Τέλσον (1996) ή απ’ τη συνεσταλμένη ορμή του Ασύρματου Κόσμου (1994). Οι απαντήσεις άλλωστε για το προς τα πού πάνε οι προσευχές μας όταν πετούν σαν πουλιά, έχουν δοθεί. Αυτό που θέλουν, είναι να ξαναθέσουν τις ερωτήσεις. Και το επιχειρούν με ανάγλυφα instrumentals, τα οποία μπορεί να μην σου χαρίζονται εύκολα, αλλά σε περικυκλώνουν με θέρμη, όπως λ.χ. το υπέροχο "Θηβών". Εδώ μας χαρίζουν ένα φρέσκο, μορφωμένο σύνολο ιδεών, που φαίνεται πως γράφτηκαν με αφοσίωση από δύο ευαίσθητους τεχνίτες των synths, οι οποίοι χαρτογραφούν το σημερινό αστικό τοπίο και δοκιμάζουν ξανά να το εξημερώσουν. - Ανδρέας Κύρκος

13.

Nightstalker - Dead Rock Commandos (2012)

Αυτό είναι το επιστέγασμα μιας τρελής, ανοδικής πορείας. Δέκα αγνά, δυναμικά, heavy ροκ τραγούδια, γεμάτα πάθος, αλητεία, αλλά ταυτόχρονα ωριμότητα και τσαμπουκά, χωρίς ούτε μισό εύπεπτο χιτάκι. Χτισμένα πάνω σε ευφυέστατες μπασογραμμές, όπως αυτή του “The Underdogs”, με μια ψυχεδελική κιθάρα, ιδανική για συνοδεία στην εσωτερική, ψυχαναλυτική, σκοτεινή και μπαρόβια ποίηση των στίχων τους. Η πεμπτουσία του stoner, σα να λέμε... - Πάνος Παπαπανάγου

12.

Διάφανα Κρίνα - Ευωδιάζουν Αγριοκέρασα Οι Σιωπές (2000)

Πιο ώριμο, ίσως περισσότερο επιτηδευμένο στιχουργικά -αλλά όχι με την κακή έννοια- μοιάζει να μην ξεπήδησε από ένα "Μπλε Χειμώνα" αλλά από την δική τους -ξεχωριστή πάντα- Άνοιξη. Η οποία περιγράφει τα πάντα σουρεαλιστικά και διογκωμένα, και ίσως χάνεται και σε λεκτικούς συνδυασμούς που απλώς ενισχύουν την πεσιμιστική διάθεσή μας. Χωρίς ούτε να την τσιτώνουν, ούτε να την κατευνάζουν. Και επενδύουν αυτή τη φορά στις εικόνες παρά στις διαπιστώσεις. Η μουσική από την άλλη, αναμένει μόνιμως να ξεφύγει. Έτσι σχεδόν πάντα οι αναπτύξεις είναι μακρόσυρτες και επίσης σχεδόν πάντα οι κιθάρες βρωμίζουν κάποια στιγμή τον ήχο ανελέητα.  Info: κόντρα στη μανία και στο ξόρκισμα της ψηφιακής μουσικής και των mp3, Τα Διάφανα Κρίνα αποφάσισαν να δώσουν το  single του άλμπουμ για δωρεάν download στους αναγνώστες του Avopolis και ο server μας τότε γονάτισε. - Τάσος Βογιατζής

11.

Terror X Crew - Η Γεύση Του Μένους (1999)

Δίσκος που από πολλούς αναφέρεται ως ο καλύτερος όλων στο ελληνικό hip hop, Η Γεύση του Μένους ήταν όντως ένα άλμπουμ που χαρακτήρισε τη χρονιά στην οποία κυκλοφόρησε, καθώς και πολλές ακόμα. Παράλληλα, επηρέασε αναρίθμητα άλλα groups με το βουτηγμένο στη τρέλα μουσικό του background, τα ξεσηκωτικά κουπλέ και ρεφρέν, αλλά και τους 2 MCs του συγκροτήματος σε μεγάλα κέφια να σκορπούν αδρεναλίνη απλόχερα, καθώς και ένα DJ ALX να είναι στη καλύτερή του παραγωγική φόρμα. - Τάσος Μαγιόπουλος

10.

Κόρε. Ύδρο. - Φτηνή Ποπ Για Την Ελίτ (2006)

Μουσική που σπάνια ακούς από εγχώριους καλλιτέχνες, ποτισμένη με την ποπ των Magnetic Fields, τις post κιθάρες των Mogwai και των Sonic Youth, τον παραλογισμό των Radiohead και με ένα ελαφρό άγγιγμα Ιονίου. Όλο αυτό, έρχεται να δέσει περιέργως αρμονικά με ελληνικό στίχο, που εύκολα θα χαρακτήριζες σε πρώτη φάση σουρεάλ, δανείζεται λίγο από την ευαισθησία του Morrissey, εμπνέεται από την ελληνική ποίηση αλλά και πραγματικότητα, δεν κατηγορεί αλλά υπάρχει και δίνει λύσεις. - Χριστιάννα Φινέ

9.

Αλκίνοος Ιωαννίδης - Οι Περιπέτειες Ενός Προσκυνητή (2003)

Έντεχνη ελληνική μουσική, χορωδιακές εκτροχιάσεις, παραδοσιακά στοιχεία, jazz, ελαφρές avant-garde αναφορές, κλασική μουσική (ναι!) και φυσικά ...κιθάρες. Κιθάρες έντονες που καταλήγουν σε τείχη θορύβου όπως στο "Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ". Και μαρίμπα, μπαντονεον, χάμοντ, φλάουτο, πολλά βιολιά... Ψήγματα ηλεκτρονικού tango ("Ο,τι δεν είναι πια εδώ") ή jazz ("Έλα να ζήσουμε ξανά") στον ιστό μιας μπαλλάντας. Uptempo ροκ θρίαμβος στο "Ο κόσμος που αλλάζει". Και φυσικά η υπέροχη μελωδία αλά Travis, στον "Προσκυνητή", να ζωντανεύει και να θρυμματίζει με την απλότητά της τα πιο αγνά συναισθήματά μας. - Τάσος Βογιατζής

8.

Raining Pleasure - Reflections (2005)

Παρότι οι Raining Pleasure έχασαν τότε κάμποσους φίλους επιλέγοντας να δέσουν την αγγλόφωνη αισθητική τους στην ελληνικότητα του Μάνου Χατζιδάκι, το Reflections κέρδισε αρκετά αυτιά χάρη στην τόλμη και στην καλαισθησία της ματιάς του.

7.

Γιάννης Αγγελάκας & Οι Επισκέπτες - Από ’Δω Και Πάνω (2005)

Αυτό ήταν το 5ο του σόλο βήμα μετά τη διάλυση του συγκροτήματος Τρύπες (2001). Οι σπόροι αυτών των ανησυχιών φυτεύτηκαν στη στροφή του καινούριου αιώνα, στις ζυμώσεις που έδωσαν τον Βραχνό Προφήτη του Θανάση Παπακωνσταντίνου, ενώ το "Σιγά Μην Κλάψω" αναδείχθηκε σε ένα από τα πιο ευδιάκριτα εναλλακτικά «σουξέ» της δεκαετίας.

6.

The Last Drive - The Last Drive (2018)

Σκάει μέσα από μια ηχητική ομίχλη ζαλωμένη περιττωματολογίες, διφορούμενης κατεύθυνσης ντόπιες κυκλοφορίες και εργαστηριακά πειράματα ναογραφίας (λονδρέζικης, νεοϋορκέζικης ή και σουηδικής) για να παίξει τη δική του ζαριά –σταράτα και αντρίκια. Και μόνο τυχαίο δεν είναι που ως τίτλος τίθεται απλά το όνομα του γκρουπ. Κάποιοι ίσως το ερμηνεύσουν βέβαια ως «μαλάκα, πάνε για τον τελευταίο δίσκο», άλλοι θα πουν «ώπα! Και καλά το magnus opus τους;», καλό θα ήταν πάντως να παρατεθεί εδώ η αμερικανική σημειολογία περί δισκογραφικής πορείας, η οποία θέλει να τιτλοφορείται ένα άλμπουμ από το όνομα του καλλιτέχνη όταν εκείνος θέλει να δράσει απερίσπαστα από ερμηνείες. Αυτός είμαι/είμαστε. Σήμερα. - Στυλιανός Τζιρίτας

5.

Active Member - Οι Μύθοι του Βάλτου (1998)

Οι δυο προηγούμενοι (επίσημοι) δίσκοι τους κατέκτησαν δικαίως πολλούς, όμως όταν κυκλοφόρησαν οι Μύθοι του Βάλτου κατανοούσες από τις πρώτες ακροάσεις ότι εδώ είχες να κάνει με κάτι ιδιαίτερα σημαντικό. Η σκοτεινή ατμόσφαιρα, τα πολλά και καλογραμμένα κομμάτια, το σφιχτοδεμένο σύνολο και η μουσική εξέλιξη του συγκροτήματος τους προσέφερε το καλύτερο δίσκο της καριέρας τους, με τραγούδια που παραμένουν επίκαιρα μέχρι και σήμερα. - Τάσος Μαγιόπουλος

4.

Διάφανα Κρίνα - Κάτι Σαράβαλες Καρδιές (1998)

Πολλοί εξ ημών θεωρούν αυτό εδώ το σπαρακτικό άλμπουμ την κορυφαία δισκογραφική στιγμή όχι μόνο των Κρίνων, αλλά και της δεκαετίας. Στο κλείσιμο της δεκαετίας του '90 οι συντάκτες του Avopolis.gr το τοποθέτησαν στην κορυφή των δίσκων της περιόδου 1990-99. «Μπλε Χειμώνας», «Όλα Αυτά Που Δεν Θα Δω», «Βάλτε Να Πιούμε», «Το Βλέμμα Σου Σακάτεψε Τη Μοίρα Μου», «Τα Χρόνια Μου Ναυάγησαν Στις Ξέρες Σου» και η επική «Κυριακή Των Βαΐων» συμπεριλαμβάνονται εδώ. Είναι η εποχή που οι μελαγχολικοί rock καμβάδες κεντώνται με περάσματα από όλα τα όργανα που θα μπορούσε να ακούσει κανείς σε ένα άλμπουμ των Tindersticks.

3.

Villagers Of Ioannina City - Riza (2014)

Οι «Χωριάτες» εισβάλλουν στα Γιάννενα, η βουκολική παράδοση στο αστικό δίκτυο, το κλαρίνο στο grunge και στο stoner. H βασική επιτυχία του Riza είναι ακριβώς το ότι καταφέρνει να παρουσιάσει τη σύνδεση το δυνατόν φυσική, πηγαία και αμεσολάβητη. Σαν οι δύο μουσικές να βρίσκουν όντως κοινή ρίζα ή να αποτελούν τους πυλώνες του ίδιου οικοδομήματος. Μια δουλειά φτιαγμένη από ανθρώπους που (εικάζω πως) μεγάλωσαν με ακούσματα τύπου Alice In Chains ή Tool, ενόσω το ηπειρώτικο κλαρίνο ή το πολυφωνικό τραγούδι (ξαναεικάζω πως) τριγυρνούσε πάντοτε στ’ αυτιά τους, μέχρι που (ξανα-ματα-εικάζω πως) αποφάσισαν να δώσουν την πρέπουσα σημασία. Το Riza είναι ακριβώς η συνέχεια μιας τέτοιας της απόφασης. - Βαγγέλης Πούλιος

2.

Θανασης Παπακωνσταντινου - Βραχνός Προφήτης (2000)

Οριακή αυτή η χρονιά, αλλά και η περίοδος που κυκλοφόρησε για πολλούς από εμάς. Δεν ξέρω πόσοι θυμούνται ή έχουν ζήσει αυτή την περίοδο μαζί μας, αλλά το 1999-2000 -λόγω μεταπτυχιακών σπουδών- βρέθηκα τότε στο Manchester. Με ένα PC παραμάσχαλα, μια βαλίτσα και κυριολεκτικά στο άγνωστο, να προσπαθώ να κρατήσω το Avopolis ζωντανό, μετά από μια προηγούμενη χρονιά που η δημοτικότητά του είχε φτάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα. Εκεί, λοιπόν, δημιούργησα ένα δεύτερο και μεγαλύτερο πόλο συντακτών, έμπνευσης, παρέας, ανταλλαγής μουσικών απόψεων, με πολλά live στην πηγή τους, εκεί που συνέβαιναν. Ήμασταν τότε 22-23ρηδες, φανατικοί μουσικόφιλοι, που βρέθηκαν εκεί όπου συνέβαιναν αρκετά.

Μετά τις πρώτες εβδομάδες, κατάλαβα ότι όλο αυτό δεν μπορεί παρά να λειτουργήσει θετικά. Εκείνο, όμως, που χάναμε παράλληλα ήταν επαφή με την ελληνική πραγματικότητα. Ούτως ή άλλως μιλάμε για μια εποχή που η πολυσυλεκτικότητα μάς είχε χτυπήσει την πόρτα, αλλά μέρος της αισθητικής αυτού που αποκαλούσαμε "έντεχνο" δεν μας άφηνε να δούμε πίσω από την κουρτίνα. Οι ανησυχίες μου αυτές με οδήγησαν αναπόφευκτα (και ίσως και απο αντίδραση) σε ακρόαση και μελέτη ενός μεγάλου εύρους και ελληνικών κυκλοφοριών, και κάπου εκεί -για να μπορέσω να βάλω περισσότερο την καλή ελληνική μουσική στην ύλη μας- "γέννησα" και μια περσόνα που πρακτικά δεν υπήρχε, τη Σωτηρία Μάλφα. Μέσω αυτής, μπορέσαμε και αναδείξαμε μουσικούς και άλμπουμ που δεν θα περνούσαν εύκολα σε ένα πιο εναλλακτικό ακροατήριο, με πολύ περισσότερες a priori αρνήσεις από σήμερα.

Κάπου εκεί, με την επιστροφή όλων μας στην πατρίδα, το φθινόπωρο του 2000, ασχολήθηκα με τον Βραχνό Προφήτη. Και τον θεωρώ οριακό άλμπουμ όχι μόνο για την εξέλιξη της ελληνικής μουσικής, αλλά και για την εξέλιξη τη δική μας, ως οργανισμού. Ήταν το σημείο από το οποίο όλοι πιαστήκαμε και όλο αυτό το εγχείρημα που είχε ξεκινήσει, βρήκε τον κατάλληλο εκφραστή, το παράδειγμα.

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου εδώ, λοιπόν, ενώνει το παραδοσιακό με τις rock ευαισθησίες τόσο του Παπαδόπουλου, όσο και την ερμηνεία του Γιάννη Αγγελάκα. Από τις πρώτες ακροάσεις καταλάβαμε ότι ακούμε ένα αριστουργηματικό άλμπουμ που θα θυμόμαστε για χρόνια.

Έγραφα τότε: "Ναι, το άλμπουμ αυτό είναι καταδικασμένο να αρέσει τόσο σε όσους παρακολουθούσαν την πορεία του Θανάση Παπακωνσταντίνου μέχρι τώρα, όσο και σε όσους βρίσκονται πιο κοντά στη... Δύση. Είναι από τις λίγες φορές που ο τζουράς, η γκάιντα, το λαούτο και η ντουντούκ, ο παραδοσιακός ήχος, συμπλέουν τόσο αρμονικά με ηλεκτρικά όργανα. Και τα ηπειρώτικα blues διαδέχονται την ηλεκτρική βρωμιά. Η γεμάτη λαϊκό συναισθηματισμό ερμηνεία εισχωρεί μέσα (και δεν αντιμάχεται) στην ηλεκτρική παραγωγή, και μέσα από τα δύο αναδύεται ένας πηγαίος λυρισμός. Και το αισθητικό αποτέλεσμα είναι ένα. Ένα άλμπουμ με μοναδικό ήχο και χαρακτήρα που μοιάζει με ελάχιστα από όσα έχουμε ακούσει μέχρι τώρα. Ο Βραχνός Προφήτης αποτελεί μια θαρραλέα και φιλόδοξη αλλά ταπεινή ταυτόχρονα στην εξωτερίκευσή της κατάθεση. Μεγάλη χαρά αποτελεί το γεγονός ότι το ζενίθ της καλλιτεχνικής του δημιουργίας θα συνοδευτεί -όπως συνήθως συμβαίνει- και με την ανακάλυψη του Θανάση Παπακωνσταντίνου από αμιγώς ροκάδικα ακροατήρια". - Τάσος Βογιατζής, Σωτηρία Μάλφα ή όπως αλλιώς είχε την έμπνευση να υπογράφει τότε ένας 20ρης.

1.

Τρύπες - Μέσα Στη Νύχτα Των Άλλων (1999)

Στο τέλος του προηγούμενου αιώνα, οι Τρύπες κυκλοφόρησαν το κύκνειο άσμα τους και ένα από τα άλμπουμ που ακούσαμε περισσότερο και καταλάβαμε ακόμα περισσότερο την επόμενη. Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τα ενδότερα του group εκείνο το διάστημα, αλλά αυτό που γράφει η ιστορία ήταν ότι έφυγαν με γεμάτη -μόνο από καλά άλμπουμ- δισκογραφία, κι αυτό έβαλε το λιθαράκι του και για την παρακολούθηση της σόλο πορείας κάποιων μελών τους.

Αυτό που μπορεί να πει κανείς με βεβαιότητα είναι ότι όλα ακολούθησαν μια πορεία εξέλιξης. Γράφαμε, λοιπόν, στην κριτική τότε: "Όσο για το μουσικό μέρος, οι αλλαγές αφορούν περισσότερο στην προσθήκη κάποιων καλών ιδεών (π.χ. παραδοσιακά ελληνικά στοιχεία μέσα στο μούγκρισμα των κιθάρων, samples) και την εκβιομηχάνιση του ήχου του group, ο οποίος επιπροσθέτα γίνεται πιο δύσκολος, θορυβώδης, ανεξέλεγχτος, λιγότερο μελωδικός και περισσότερο ελκυστικός. Είναι φανερό ότι το Μέσα στη νύχτα των άλλων είναι ουσιαστικά το πρώτο άλμπουμ το οποίο θα λατρέψουν περισσότερο τα ανοιχτά αυτιά από τους κολλημένους fans".

Τέλος, λοιπόν, αλλά αρχή για άλλα projects, κι όταν αυτά τα δύο έχουν τις δημιουργικές αιτίες τους, μπορούμε να δούμε και την ευτυχή τους πλευρά. Στο στιχουργικό μέρος, μιλάμε για μια εποχή που η ελληνόφωνη rock σκηνή βρίσκεται στα ντουζένια της, με ορισμένους επίδοξους αντιγραφείς, αλλά είναι η προσωπικότητα του Αγγελάκα που γεμίζει τα πάντα εδώ: σκέφτεται, τρελαίνεται, πετάγεται από τη θέση του, αφηνιάζει, έπειτα κοντοστέκεται για να σκεφτεί και ανοίγει αμέσως μετά τις πύλες τις ρομαντικής κόλασης για να εφορμήσουν -αυτός και η παρέα του- ως βρυχώμενοι λέοντες. Τρομάζει από την κυνικότητα, αντιδρά στον έλεγχο αυτών που "ενοχλούν" γιατί απλά γεννήθηκαν διαφορετικοί, γιατί ονειρεύονται "ένα κόσμο πιο ζεστό", σχολιάζει τα πάντα με ένα μοναδικό ειρωνικό χαμόγελο. Και στο τέλος - αντίθετα με το 99% όσων μπερδεύουν το σχόλιο, την ειρωνεία, με τη μιζέρια, φωτίζει τις απεγνωσμένες ψυχές που αδυνατούν να συμβιβαστούν με ελπίδα.

Κι αυτό το έπος... "Βάλε φωτιά σ' ότι σε καίει, σ' ότι σου τρώει την ψυχή, έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι ανοιχτοί. Είν' η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή (ή πληγή σε πληγή)"... Και αυτό ήταν και εξακολουθεί, δύο δεκαετίες μετά, να είναι ένα μήνυμα. Επίκαιρο. - Τάσος Βογιατζής

Διαβάστε ακόμα: