Δεν είχα καταλάβει ότι με τον McRae συναντιέμαι σχεδόν 10 χρόνια, από τότε που ο πρώτος (ομώνυμος) δίσκος του κέρδισε υποψηφιότητα για το Mercury Prize. Δεν ξεχνώ και το “A & B Song” που έβρισκες εκεί και αποτελούσε, πράγματι, ένα παράδειγμα προς μίμηση προς όλους τους Βρετανούς τραγουδοποιούς –οι οποίοι ολόκληρη τη δεκαετία αποτελούν πλέον είδος προς εξαφάνιση στο νησί. Το Just Like Blood που ακολούθησε 3 χρόνια μετά είχε περισσότερο περιτύλιγμα από ουσία αλλά κέρδιζε στα σημεία, κυρίως χάρη στην απλότητά του. Έκτοτε, κάθε δίσκος του Tom McRae ακούγεται παρόμοιος με τον άλλο, ο ίδιος γίνεται όλο και πιο αυτάρεσκος και η επιτυχία του Damien Rice μάλλον φυλάκισε το ταλέντο του που τόσο σίγουρος ήμουν πως θα τον διατηρούσε αιώνια πάνω από τη βάση. Τελικά τον εδραίωσε μια για πάντα σ’ αυτήν...
Εξαρχής χρήσιμο είναι να ξεκαθαριστεί ότι η δημιουργική στασιμότητα που προβάλλεται ως το κύριο μειονέκτημα του McRae από πολλά μέσα, θα αποτελεί για πάντα μια δισκοκριτική βλακεία η οποία χρησιμοποιείται ελλείψει δυνατών επιχειρημάτων μα και διάθεσης για δεύτερες και τρίτες αναγνώσεις. Η δισκογραφική επανάληψη είναι τελείως διαφορετικό πρόβλημα και η ανάγκη ακροατών και κριτικών να μεταμορφώνονται οι μουσικοί σε μια διετία από ταλαντούχοι π.χ. κιθαρίστες σε ταλαντούχους ενορχηστρωτές, πιανίστες κοκ. είναι προφανώς ουτοπική –και δεν γίνεται να το χρεώνεις αυτό σε κανένα καλλιτέχνη. Το πρόβλημα με τον McRae, λοιπόν, είναι πως κάθε τραγούδι του εδώ και 5-6 χρόνια θα μπορούσε να βρίσκεται σε οποιοδήποτε δίσκο του. Γιατί, από τότε που βρήκε μερικά δημιουργικά καλούπια, φτιάχνει τα ίδια τραγούδια και αδικεί κυρίως τον εαυτό του, καθώς, αντί να τα καλλωπίσει σε βάθος μιας δεκαετίας, διάλεξε να φορτίσει τη φωνή του με εύκολο συναισθηματισμό και με ανόητη θλίψη. Υπάρχει μεγάλη διαφορά στην επανάληψη συνθετικών κόλπων με την επανάληψη ενός συγκεκριμένου ύφους. Το πρώτο είναι πρόβλημα, το δεύτερο φυσιολογικό.
Στο Alphabet Of Hurricanes o Tom McRae φαίνεται πως ίσως και να το καταλαβαίνει και ο ίδιος –και γι’ αυτό τον λόγο ταλαντεύτηκα στο να προσθέσω μισό αστεράκι στην βαθμολογία του. Ωστόσο, οι δακρύβρεχτες μπαλάντες του επικρατούν των λίγων πραγματικά όμορφων country blues τραγουδιών που υπάρχουν εδώ. Εστιάζοντας ακρόαση την ακρόαση στο “Told My Troubles To The River” βρίσκεις την πιο ενδιαφέρουσα στιγμή του δίσκου. Η χωρίς υπερβολές ερμηνεία, οι έξυπνοι στίχοι που κάνουν το ποτάμι γένους θηλυκού και η πλέον διαφορετική παραγωγή του ελπίζω πως δείχνουν στον McRae τη διέξοδο από το τέλμα που γυροφέρνει όλο και πιο πολύ. Αντιθέτως, η μισή ντουζίνα τραγούδια τα οποία διαπραγματεύονται ψέματα που πληγώνουν, έρωτες που θα έπρεπε να έχεις προσπεράσει αλλά δεν το έχεις πράξει και πολλές μοναξιές μπορεί μεν να είναι θέματα που ζεις σήμερα, χθες ή και αύριο αλλά μια σπασμένη φωνή, ένα μοναχικό κλαρινέτο (ή τσέλο) και μερικές βαθιές ανάσες με τίποτα δεν φτιάχνουν μια ωραία κρυψώνα.
Πάντως η ξηρασία άξιων τραγουδοποιών τα τελευταία χρόνια, ειδικότερα στην Αγγλία, επαναφέρει στο προσκήνιο ακόμα πιο εμφατικά δίσκους όπως το ντεμπούτο του Bon Iver και μάλλον ανανεώνει εις το άπειρο την ενασχόληση μας με μπλοκαρισμένους τραγουδιστές όπως ο McRae ή υπερτιμημένους όπως ο Badly Drawn Boy.
