Οι Parlotones αποτελούν την απάντηση στην ερώτηση «ποια η σχέση μεταξύ Νοτίου Αφρικής και indie rock». Το κουαρτέτο από το Γιοχάνεσμπουργκ έχει κυκλοφορήσει ήδη τρεις δίσκους οι οποίοι έτυχαν μεγάλης αποδοχής από το νοτιοαφρικανικό κοινό, με τον τρίτο, A World Next Door To Yours να φοράει με περηφάνια πλέον τον τίτλο της διπλής πλατίνας. Το Stardust Galaxies είναι η νέα τους προσπάθεια, με την οποία ελπίζουν να κερδίσουν περισσότερους οπαδούς στη Γηραιά Ήπειρο.
Η μπάντα φέρνει σε μία νοτιοαφρικάνικη βερσιόν των Starsailor. Απλές μελωδίες, ρομαντικοί ήχοι και πιασάρικα κομμάτια, καθώς και μια εφηβική, αθώα όσο και σαχλή μελαγχολία είναι τα κύρια χαρακτηριστικά καθόλη τη διάρκεια του δίσκου. Η κιθάρα δοκιμάζει συχνά μελωδικούς αρπισμούς, με το μπάσο να υποστηρίζει άριστα τον ρυθμό. Μια ιδανική μπάντα, θα έλεγε κανείς, προς υποστήριξη του κάθε pop αστέρα. Η φωνή του μπροστάρη των Parlotones, Kahn Morbee, διαθέτει μια ιδιαίτερα θερμή χροιά, αλλά η επιτηδευμένη μελαγχολία με την οποία την έχει ντύσει κουράζει σύντομα τον ακροατή. Όλα πάντως τα τραγούδια του Stardust Galaxies «ακούγονται», με μερικά να ξεχωρίζουν, όντας σε θέση να κερδίσουν airplay σε ορισμένους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Το καλύτερο θα το ακούσετε στα πρώτα 4 λεπτά –πρόκειται δηλαδή για το εναρκτήριο “Push Me To The Floor”. Εύηχο αποτέλεσμα, που δεν θα δοκιμάσει όμως τις αισθήσεις σας ούτε με αρνητικό, αλλά ούτε και με θετικό πρόσημο.
Σε κάθε περίπτωση, το Stardust Galaxies των Parlotones δεν θα μείνει στην μνήμη πολλών. Λένε ότι η μετριότητα είναι χειρότερη από την απροκάλυπτη και ταπεινωτική ήττα. Εδώ καταλαβαίνω γιατί, αφού μια εμφανέστατα κακή δημιουργία θα είχε σταθεί στο μυαλό μου περισσότερο από το νέο πόνημα των Νοτιοαφρικανών, από το οποίο το πιθανότερο είναι να θυμάμαι αποκλειστικά και μόνο την παρούσα κριτική...
