Μπορώ να κάνω μία (ρητορική) ερώτηση; Θα το περάσουμε για πολύ καιρό αυτό το κινέζικο μαρτύριο; Δηλαδή ο καθένας θα αρχίσει να πετάει μία σταγόνα στο μέτωπό μας, μέχρι να τρυπήσει; Δεν έχει κλείσει 1,5 μήνας από τότε που ο μεγαλειώδης κοντός έφυγε, και ήδη οι Manowar και του φουσάτο τους μας φιλοδώρησαν με ένα tribute (http://www.avopolis.gr/reviews/default.asp?ID=6022). Και να που τώρα και ο Νορβηγός Jorn (Lande) κάνει επιδρομή (αν και εκδρομή μου φαίνεται εμένα) σε κλασικές συνθέσεις του Ronnie James Dio –κατά κύριο λόγο της περιόδου της προσωπικής μπάντας του.
Πριν καταπιαστεί με τον Dio, ο Jorn Lande έκανε όνομα χάρη κυρίως στους Masterplan και στους Avantasia. Με λύπη δε πληροφορήθηκα ότι η Wendy Dio τον προαλείφει για δίσκο Heaven & Hell, μαζί με τους Buttler/Iommi αλλά και με Glen Hughes (τώρα κατάλαβα και τον λόγο παρουσίας του στην κηδεία… και μακάρι να αποδειχθώ εγώ ο μικρόψυχος). Ξαναγυρνάμε όμως, που να μην ξαναγυρνούσαμε, στα του παρόντος δίσκου. Και φρίττουμε όταν το βάζουμε στο PC (σιγά μη το βάλω και στη φέτα/σιντιέρα) και διαπιστώνουμε ότι το εναρκτήριο άσμα “Song For Ronnie James” –η μοναδική σύνθεση στο άλμπουμ που δεν είναι του Jorn– υπάρχει και σε βιντεοκλίπ, δείχνοντάς τον, τον αθεόφοβο, να παίζει με την ποζεράδικη μπάντα του έχοντας ένα υπερτούρμπο (κάτι τέτοιο τέλος πάντων) αμάξι σαν σκηνικό. Φόρος τιμής κατά τα άλλα…
Το πλησιέστερο που ήρθε στον Dio ο καλοθρεμμένος Νορβηγός είναι το εξώφυλλο, με τον δράκο να πλησιάζεται απειλητικά από ανθρωπολαλίζων κοράκι, το οποίο κουβαλάει τη σφαίρα της σοφίας –ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Γιατί, κατά τα άλλα, να πω για τον τρόπο που έκφερε ο Landes τα φωνητικά του “Don’t Talk To Strangers”, όπου η σαφής hairy/power metal γέφυρα αναιρεί τη μυστηριακή και απειλητική ατμόσφαιρα του πρωτοτύπου; Είπαμε διασκευές μάστορα, όχι ξεκοιλιάσματα. Διότι ναι μεν ο διασκευάζων έχει δικαίωμα να ορίσει και δικά του σημεία πλεύσης, όμως στο Dio ο Jorn το μόνο που κάνει είναι να βάζει τους (ισοπεδωμένους από τους πολλούς κομπρέσορες) κιθαρίστες του να παίζουν ακόμα και τα σόλο του Vivian Campell κατ’ εικόνα και ομοίωση, ενώ ο ίδιος αρχίζει τις power και ηρωϊκές νταλκάντζες του – οι οποίες φανερώνουν ότι ο σκοπός του είναι τελικά να αναδείξει πόσο παίχτουρας είναι. Άσε που συνθέσεις με ειδικής χροιάς τραβήγματα, όπως το “Invisible”, τον κάνουν κυριολεκτικά αόρατο. Μόνο στο “Shame On The Night” μπορώ να πω ότι τα καταφέρνει ο υπερφίαλος Νορμανδός. Το πράγμα όμως χοντραίνει όταν ξεκινάνε τα ατοπήματα τύπου “Kill The King”: δυσκολεύεσαι να αποτρέψεις τα δόντια σου απ’ το να κροταλίσουν στον λαιμό του ηχολήπτη Tommy Hansen –που ξεπροβόδισε ηχητικά τους Helloween στο Master Of The Rings) και υ έβαλε την κιθάρα του Jorn Viggo Lofstad να ακούγεται σαν «μπλιμπλίκι που θυμίζει κιθάρα». Δεύρω Ritchie από το κάστρο σου και τιμώρησε τους μωρούς. (σημ. αρχισυντάκτη: !!!!)
Σε αυτό τον πλανήτη, άμα είσαι διάσημος είναι να μην πεθάνεις. Ορμάνε τα κοράκια και σε κάνουν Προμηθέα στο αέναο. Μόνο που στην περίπτωση του Dio των Jorn, τα σκώτια του μυθολογικού ήρωα είναι τα νεύρα μας…
