Παίρνοντας στα χέρια μου μια αδιάφορη, όπως μου φαινόταν στην αρχή, συλλογή ρουμανικών τραγουδιών του Μεσοπολέμου, δεν περίμενα ότι θα αποδεικνυόταν σε ένα από τα CD τα οποία σε διδάσκουν ένα κοινό κομμάτι της ευρωπαϊκής ιστορίας, μέσω της μουσικής. Τα τραγούδια του Melodii Din Bucurestiul De Odinioara ακούγονται σε μια πολύ εύηχη γλώσσα που μάλιστα συγγενεύει με συγκινητικό τρόπο με τα αρχαία λατινικά: ένα γλωσσικό απολίθωμα εξαιρετικής φωνητικής αισθητικής. Δεν διαφέρουν μάλιστα σε τίποτα από τα δικά μας τραγούδια του Μεσοπολέμου, είτε μιλάμε για τον Αττίκ είτε για τον Κώστα Γιαννίδη.
Ορχήστρες απαρτιζόμενες από ακορντεόν, έγχορδα με δοξάρι, ξύλινα πνευστά και πιάνο, σου θυμίζουν μια εποχή όταν ο ημιμαθής ή αμαθής τραγουδοποιός δεν έτρεχε ασθμαίνοντας στον ενορχηστρωτή να βάλει λίγη μουσική τάξη στο αψύ χάος του, αλλά γνώριζε τις δυνατότητες των οργάνων, ήξερε να χειρίζεται (μα και να γράφει ο ίδιος) την παρτιτούρα του, ζούσε γενικά σε ένα μουσικό κλίμα, μέσα στο οποίο μάθαινε πραγματική μουσική από πραγματικούς μουσικούς.
Από την άλλη πλευρά, οι επιρροές είναι παρόμοιες με το ελληνικό τραγούδι του Μεσοπολέμου: η οπερέτα, η τζαζ, η λαϊκή μουσική (γίνονται φανερά τα δάνεια από τις παραδόσεις των Τσιγγάνων της Ρουμανίας), το φοξ τροτ, το τσάρλεστον, ακόμα και τα μπλουζ. Στην οικονομική έκρηξη που έζησε τότε η Ευρώπη, οι μουσικές επιρροές γίνονται διεθνικές, κοινές, υπεραντλατικές, ανάμεικτες. Για παράδειγμα, παρατηρώ ότι –ασχέτως των επιρροών του κάθε τραγουδιού– ένα είδος επίμονης ρυθμικής κιθάρας φερμένης από τη Βόρεια Αμερική δίνει σχεδόν συνεχώς το παρών. Μάλιστα είναι σημαντικό να αναφέρω ότι, σε εκείνη την ιστορική περίοδο, η Ρουμανία έζησε μια παράλληλη με την Ελλάδα έκρηξη παραγωγής δίσκων βινυλίου, των οποίων τη γλυκύτητα του φυσικού ήχου και των ικανών τραγουδιστών η παρούσα έκδοση διασώζει ακόμα και με κάποια παροδικά σκρατς.
Επιπλέον, η συλλογή Melodii Din Bucurestiul De Odinioara είναι σημαντική για την ιστορία της προ-κομμουνιστικής αστικής μουσικής παραγωγής της Ρουμανίας. Συγκεκριμένα, μας παρουσιάζεται εδώ η μουσική του Ρουμάνου αστού-ιδιώτη, ο οποίος απολάμβανε την οικονομική του ευμάρεια στα ρεστοράν και στα μπαρ του Βουκουρεστίου, χωρίς να έχει προαισθανθεί τη θύελλα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου που πλησίαζε… Ένα μουσικό intermezzo μιας ολόκληρης εποχής, η οποία χάθηκε στις στάχτες του πολέμου, όπως η Πομπηία μέσα στη λάβα.
