Ο Duncan Patterson μπορεί να γεννήθηκε στο Λίβερπουλ, αλλά στο αίμα και στη μουσική του κυλούν όλες οι χώρες που έχει επισκεφθεί –από το Μεξικό και την Αργεντινή, μέχρι την Πορτογαλία, την Ελλάδα και την Ιρλανδία. Ένας ταξιδιώτης-ασκητής, ο οποίος γυρίζει από χώρα σε χώρα, αγοράζει τα παραδοσιακά μουσικά όργανα κάθε τόπου, κάνει φίλους του τους ντόπιους και παίζει μαζί τους μουσική. Και μέσα σε όλη αυτή τη διαδρομή, το ξεκίνημά του στις αρχές των 1990s με τους Anathema και η μετέπειτα πορεία του με τους Antimatter μοιάζουν ως μακρινές αναμνήσεις.
Τα τελευταία ειδικά χρόνια, ο Patterson μοιάζει με έναν εξερευνητή των ήχων και των παραδόσεων του Κόσμου, ακολουθώντας με ζήλο την «αγνότητα» των Ion (Ion, στη γαελική γλώσσα, σημαίνει αγνός, καθαρός). Τέσσερα περίπου χρόνια μετά την κυκλοφορία του Madre, Protegenos, το project των Ion επιστρέφει δισκογραφικά με το Immaculada. «Τα περισσότερα τραγούδια τα έγραψα την περίοδο που ταξίδευα στην Ελλάδα και στην Ιρλανδία. Το μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ ηχογραφήθηκε στην Πορτογαλία και το υπόλοιπο στο Δουβλίνο», λέει ο Patterson, ο οποίος σε αυτή του την προσπάθεια είχε, μεταξύ άλλων, και τη βοήθεια φίλων μουσικών όπως η τραγουδίστρια Lisa Cuthbert, ο Mark Kelson (The Eternal) και η Vic Anselmo.
Χειροποίητα παραδοσιακά όργανα, μαντολίνα, φλάουτα, γκάιντες, αφρικανικά κρουστά, τουμπελέκια, μαζί με ακουστικές κιθάρες, μπάσο, πιάνο, τύμπανα και τις εικόνες του Patterson στο κέντρο. Ένα φιλμ από εικόνες, βιώματα και συναισθήματα από τις ζεστές χώρες της Μεσογείου αλλά και από τις ψυχρές βόρειες χώρες, που ο Patterson προσπαθεί να ντύσει μουσικά, χρησιμοποιώντας τις αντανακλάσεις του ήλιου στο μαντολίνο και τη μυσταγωγική ατμόσφαιρα από ήχους τυμπάνων τα οποία μπλέκονται με τις γκάιντες στα απόκρημνα βράχια της Ιρλανδίας. Τα περισσότερα τραγούδια στο Immaculada δίνουν την αίσθηση μιας μελαγχολικής περιπλάνησης στο παρελθόν. Άλλοτε βρίσκεσαι στον Μεσαίωνα, άλλοτε σε ένα καλοκαίρι το οποίο νόμιζες ότι έχεις ξεχάσει. Αλλά και η φωνή της Cuthbert σου μιλάει: αέρινη, κρυστάλλινη και διακριτικά σκοτεινή εκεί που χρειάζεται, δένει απόλυτα με τις χαλαρές, υπνωτιστικές συνθέσεις του δίσκου.
Στο Immaculada, οι Ion κάνουν λοιπόν μία ακόμα απόπειρα να παντρέψουν μουσικά στοιχεία από διαφορετικούς πολιτισμούς. Ωστόσο η καρδιά του δίσκου χτυπάει στη Δύση –αυτή τουλάχιστον είναι η τελική εικόνα που αποκόμισα από την ακρόαση. Ο Patterson δίνει την εντύπωση του ανθρώπου που έχει τη γνώση της μουσικής, μα συνάμα θέλει πάση θυσία να βάλει όλα εκείνα τα όργανα τα οποία τον συγκινούν μέσα στον δίσκο, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια αίσθηση «φορτώματος» σε κάποια σημεία, που –σε συνδυασμό με κάποιες άσκοπες επαναλήψεις– δημιουργεί μια αίσθηση κούρασης στον ακροατή.
Οι μελωδίες του Immaculada λειτουργούν όπως ακριβώς ένα χαλαρό soundtrack και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, για εκείνους που επιζητούν ακριβώς αυτό: ένα ανώδυνο, χαλαρωτικό μουσικό ταξίδι. Από την άλλη, δεν είναι ακριβώς και καλό, αφού ο δίσκος δεν αφήνει κάποιο ηχηρό στίγμα για τους πιο απαιτητικούς ακροατές.
