Συχνά-πυκνά, στα γραφεία του Avopolis οι εταιρείες δεν στέλνουν το κανονικό CD, αλλά μια χάρτινη έκδοση αυτού. Οι τελευταίες εξελίξεις, όμως, αν κρίνουμε από το πώς ήρθε στα χέρια μας η πολυσυζητημένη κατά τα άλλα νέα δουλειά του Ariel Pink, θέλουν και το ίδιο το δισκάκι αντεγραμμένο ερασιτεχνικά. Δεν θέλουμε να κάνουμε τους δικαστές. Άλλωστε είναι πιθανόν να μην φταίει η ελληνική αντιπροσωπεία αλλά η ίδια η 4AD, η οποία ίσως βλέπει τα CD της να μην πουλάνε στην Ελλάδα και κατά συνέπεια στέλνει ελάχιστα promos. Σε μια χώρα όμως όπου οι δισκοκριτικές έχουν αφαιρεθεί από την πλειοψηφία των εντύπων (ακόμα κι απ’ τα αθηναϊκά free press), εύλογα μπορεί κανείς να αναρωτηθεί αν οι εταιρείες επιθυμούν την πλήρη εξαφάνισή της. Γιατί, καλώς ή κακώς, η επέκταση της προσωπικής δισκοθήκης ενός ανθρώπου που γράφει κριτικές είναι το κύριο αντίβαρο για τις χαμηλές αμοιβές του –αν εξαιρέσουμε το ψώνιο και το μεράκι του. Και ο άνθρωπος αυτός θέλει, δικαιολογημένα, το CD του αυθεντικό.
Η μουντάδα της μουσικής του Ariel Pink, που ακούγεται σαν να προέρχεται από μισοκατεστραμμένη κασέτα ξεχασμένη για χρόνια σε κούτα, θα μπορούσε να παρερμηνευτεί ως αποτέλεσμα κακής εγγραφής. Κι όμως, το αντεγραμμένο CD αποτελεί πιστή αποτύπωση του Before Today των Ariel Pink’s Haunted Graffiti (όπως είναι ο πλήρης τίτλος του σχήματος του Pink). Εδώ ο 32χρονος Αμερικανός δεν παίζει μόνος του όλα τα όργανα (έχει μαζί του μισή ντουζίνα μουσικούς) ενώ –για πρώτη φορά– βγήκε από το σπίτι του και ηχογράφησε σε κανονικό στούντιο. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως ο ήχος του γίνεται πιο προσιτός. Ο ίδιος αποκαλεί τη μουσική του arena-rock, αλλά ο προσδιορισμός αυτός δεν φανερώνει ούτε τη μισή αλήθεια. Οι λάτρεις των ταμπελών έχουν εφεύρει έναν νέο όρο, που λέγεται chillwave. Το chillwave λοιπόν, το οποίο βασίζεται σε έναν lo-fi ήχο προσποιούμενο ότι η μουσική σταμάτησε στα 1980s, ξεπήδησε πριν από ένα-δυο χρόνια σαν απάντηση στη φρενίτιδα της σημερινής μουσικής των club.
Το Before Today ξεκινά με ήχο ελικοπτέρου και, λίγα δευτερόλεπτα μετά, ακούς ντραμς μέσα στη μουντάδα που λέγαμε παραπάνω, μαζί με σαξόφωνα και φωνητικά τα οποία θυμίζουν Iggy Pop. Κάτι συμβαίνει εδώ και δεν ξέρεις τι. Ώσπου σκάει το δεύτερο κομμάτι, το διαμάντι “Bright Lit Blue Skies”. Θυμίζει κάτι από Ramones αλλά με συνθεσάιζερ και pop φλέβα. Διαρκεί μόλις δυόμισι λεπτά και είναι ίσως το καλύτερο τραγούδι του δίσκου. Λίγο παρακάτω, η εισαγωγή του “Round And Round” γνέφει στον Stevie Wonder ενώ το “Little Wig” κλέβει κόλπα από το ψυχεδελικό rock των 1960s, μπολιάζοντάς τα με punk ενέργεια. Τέλος, το “Revolution’s A Lie” κλείνει το δίσκο σε κλίμα Joy Division. Όλα αυτά ο Ariel Pink τα παντρεύει λες και ήταν ανέκαθεν πολύ κοντά μεταξύ τους. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι δεν αντιγράφει κανέναν. Ο ευφάνταστος μουσικός αχταρμάς που παράγει είναι εκατό τοις εκατό δικής του επινόησης και ο ίδιος μοιάζει με τρελό επιστήμονα, ο οποίος παρήγαγε κάτι αληθινά αλλόκοτο. Ίσως όχι τόσο χρήσιμο για την ανθρωπότητα, αλλά σίγουρα εντυπωσιακό μέσα στην ιδιορρυθμία του.
Δύσκολα προβλέπει κανείς τι θα κάνει το Before Today για τον Ariel Pink. Η εκτενής επερχόμενη περιοδεία του στην Αμερική δείχνει πως το όραμά του βρίσκει σιγά-σιγά αντίκρισμα. Όμως η μουσική του παραμένει αρκετά αντιεμπορική και δύσκολη για τους πολλούς. Ίσως μάλιστα να της λείπει και η συναισθηματική φόρτιση. Εδώ έχουμε έτσι έναν ακόμα αντιστάρ στο στυλ των Animal Collective, που (μάλλον) δεν θα γίνει ποτέ ιδιαίτερα διάσημος, αλλά πιθανότατα θα γοητεύσει κάποιους μικρούς πυρήνες του ακροατηρίου, επηρεάζοντας τις εξελίξεις υπόγεια και άρα πολύ πιο ουσιαστικά.
