Ποτέ μην εμπιστεύεσαι τους Manowar. Κι ας έχουν υπάρξει, όταν το θέλησαν και το μπορούσαν, καλή και ιστορική μπάντα για ένα είδος heavy metal. Για τον πολύ απλό λόγο ότι πρόκειται για κρετίνους. Ταλαντούχους κρετίνους, ικανούς για το καλύτερο και το χειρότερο. Όπως αυτό το –δικής τους επινόησης και εκτέλεσης– tribute στον Ronnie James Dio. Ναι, αν μη τι άλλο το εξώφυλλο διαθέτει μια έξυπνη παραπομπή στο ζητούμενο. Ναι, ναι, το διάβασα ότι τα κέρδη θα διατεθούν για «φιλανθρωπικό σκοπό». Και λοιπόν; Αλλάζει σε κάτι πιστεύετε την άμεσα γεννώμενη καχυποψία; Ακόμα δεν το έχουμε καλά-καλά χωνέψει ότι πέθανε ο Dio και σκάει tribute στην αγορά; Πόσο πιο «we’re only in it for the money» μπορεί να γίνει η φάση;
Ας το πάρουμε αλλιώς, όμως. Με τον σωστό τρόπο: η μουσικοκριτική δεν κοιτάει ηθικά κίνητρα και ελατήρια –ΟΚ, η μουσικοκριτική ως έπρεπε να ασκείται εννοώ. Είτε για τη μεταλλική δόξα, είτε για τα λεφτά, οι Manowar έστησαν το Magic: A Tribute To Ronnie James Dio, μαζί με την ευρύτερη φαμίλια της (δικής τους) Magic Circle. Με κάποια επικομεταλλόπαιδα δηλαδή διψασμένα για διακρίσεις, που, υπό τη σκέπη των Manowar, φιλοδοξούν να πάρουν κάτι από τη λάμψη του Ασημένιου Όρους. Την επιτυχία του εγχειρήματος οφείλουμε να κρίνουμε, όχι το γιατί έγινε. Ως σωστοί λοιπόν στρατηγοί του παλιού καιρού, οι Manowar χιμάνε πρώτοι στη μάχη: τραβάνε το ξίφος και αναμετρώνται με το “Heaven And Hell”. Γενναίοι; Ίσως. Πάντως δεν μπορείς να μη σκεφτείς ότι ο Πονηρίδης ο DeMaio δεν το υπολόγισε: μανούβρα δεξιά, στροφή αριστερά, το “Heaven And Hell” μπορεί να έρθει στα μέτρα των Αμερικανών. Όπως κι έρχεται δηλαδή, εκτελεστικά τουλάχιστον. Με μικρές αλλαγές ’δω κι εκεί, οι Manowar το τιθασεύουν. Αλλά ο Eric Adams χάνει το νόημα. Του βγαίνει η ξιπασιά, η αλαζονεία, το επικομουγκρητό. Δεν ερμηνεύει άσχημα, ωχριά όμως απέναντι στον Dio, ακριβώς γιατί χάνει εκείνη τη σύζευξη μαγικο-θρησκευτικότητας και μεταιχμίου μεταξύ δύο αντιθετικών (ή φαινομενικά αντιθετικών) κόσμων, όπου και πρέπει να δοθεί η μάχη, με έπαθλο το δικό σου τετραγωνικό μίλι κάπου ανάμεσα –το credit, παρακαλώ, της τελευταίας ιδέας να δοθεί ατόφιο στους Στυλιανός Τζιρίτας UNIT.
Με τους Manowar να μένουν στο κομψί-κομψά, ακολουθεί ο όλεθρος. Οι HolyHell πιάνουν το “Holy Diver” και θα έλεγα ότι το εξοντώνουν, αν στην πραγματικότητα δεν εξόντωνε αυτό εκείνους και ειδικά την τραγουδίστριά τους Maria Breon, η οποία τολμάει να λανσάρεται ως ο «θηλυκός Dio». Πού πας καημένη; Πού; Στη συνέχεια, κάτι μετριότατες κόπιες των Manowar διαλέγουν τραγούδια πολύ ανώτερα των δυνατοτήτων τους, με το αποτέλεσμα να προκύπτει αναμενόμενα κακό: οι διάφοροι Metal Force και Crosswind νομίζουν ότι αρκεί να υπερτονίσουν ενορχηστρωτικά και ερμηνευτικά το επικό στοιχείο ώστε να διασκευάσουν τα “Last In Line” και “A Light In The Black” (αντίστοιχα) –κάτι που φυσικά αποτελεί λάθος. Στην περίπτωση πάλι του νεοκλασικιστή Dean Cascione, ο λόγος αποτυχίας προσέγγισης του “Never More” είναι ότι περισσότερο επιχειρεί να αναμετρηθεί με το δικό του «αξεπέραστο» είδωλο, τον Yngwie Malmsteen, παρά με τη λεπτή απόγνωση του τραγουδιού των Elf. Επιγραμματικά θα αναφερθώ και στα κατορθώματα των Burning Starr του Jack Starr (των Virgin Steele), που τουλάχιστον το προσπάθησαν το “Catch The Rainbow”, και στην κακοποίηση του “Long Live Rock ‘N’ Roll” από μια συνάθροιση «αστέρων» της Magic Circle –όπου λαλούν πολλά κοκόρια, αργεί να ξημερώσει. Με λίγα λόγια, ένα κάκιστο tribute, πρόχειρα στημένο από καλλιτέχνες οι οποίοι δεν έχουν τίποτα να πουν για τον Dio (ή για το οτιδήποτε άλλο) και μετέχουν εδώ χάρη στα κολλητιλίκια τους με τους Manowar.
Η Wendy Dio έχει ήδη προβεί σε δηλώσεις αποστασιοποίησης από το Magic: A Tribute To Ronnie James Dio, αδειάζοντας την παρέα των Manowar. Το ίδιο έχει πράξει και ο David «Rock» Feinstein, παλιός κιθαρίστας των Elf και ξάδερφος του Dio, ο οποίος όμως μετέχει σε αυτό το tribute με τη μπάντα του Feinstein και το τραγούδι “Far Beyond” (παρμένο από το άλμπουμ τους Third Wish του 2004), που επισήμως η Magic Circle παρουσιάζει να έχει γραφτεί για τον Dio. Εδώ μπαίνουμε σε λιμνάζοντα ύδατα: ο μεν Feinstein είναι απλά αναξιόπιστος, η δε Wendy είναι εξίσου ανάξια εμπιστοσύνης με τους Manowar, γιατί ουσιαστικά δεν περιφρουρεί τη μνήμη του μακαρίτη άντρα της, μα τα (δυνητικά) κέρδη του Ιδρύματος Stand Up And Shout –για χάρη του οποίου στήνεται άλλωστε ένα live tribute στο Λονδίνο, προγραμματισμένο για τον Ιούλιο, με πρωταγωνιστές τους εναπομείναντες Heaven & Hell, πλαισιωμένους από τον Glenn Hughes και τον frontman των Masterplan, Jorn Lande. Από την άλλη, οι Manowar δεν λένε ψέματα για τη δική τους σχέση με τον Dio. Οι metal fans σίγουρα τους θυμούνται να ανεβαίνουν μαζί στη σκηνή του Wacken στη Γερμανία το 2004, όπου δια στόματος Adams αναγνωρίστηκε το τεράστιο χρέος των Manowar στον περίφημο κοντό. Και ποιος αμφιβάλλει, αλήθεια, για το ότι τόσο οι ίδιοι όσο και γενικά ο power metal και epic metal χώρος είναι τα παιδιά του Dio και των Rainbow; «Έγραψες το βιβλίο του metal», του είπαν εκεί στο Wacken, «κι εμείς το διαβάσαμε». Και άντε, οι Manowar και δυο-τρεις άλλες περιπτώσεις του ρίξανε μια ματιά έστω και στο φτερό, οι υπόλοιποι δυστυχώς υπήρξαν κακοί αναγνώστες –κάτι που φαίνεται και από το εν λόγω tribute. Μεγάλη μεταλλική συζήτηση ανοίγω, ωστόσο, και δεν είναι επί του παρόντος.
Μαύρα κοράκια πετούν στα σύνορα μεταξύ Παραδείσου και Κόλασης, έναν μήνα και κάτι μόλις μετά τον θάνατο του Dio...
