Το Mirage του Ιρανού συνθέτη Ahmad Pejman αποτελεί μια προσπάθεια να συνταιριαστεί η πλούσια μουσική παράδοση του Ιράν με τον σύγχρονο ήχο, ο Kamancheh με τα συνθεσάιζερ και το «απλοϊκό» ισοκράτημα της ερήμου με μια πιο σύνθετη, Δυτική, αντίληψη περί μουσικής.
Κατά πρώτον, το όλο εγχείρημα δεν είναι πρωτοϊδωμένο. Μοιάζει μάλλον με ξαναζεσταμένο φαγητό. Δήθεν ατμοσφαιρική μουσική, η οποία χάνεται μέσα σε φτηνά εφέ χωρίς κάποιο άλλο δημιουργικό κίνητρο εκτός από το να αποτελέσει εξαγώγιμο φολκλόρ για μεσήλικες ευρωπαίους που ανακαλύπτουν όψιμα την Ανατολή. Και το χειρότερο: ο συμπαθής κατά τα άλλα Ιρανός συνθέτης κάνει κάτι που κάνουν και πολλοί δικοί μας συνάδελφοί του: πιθηκίζει, αναμειγνύοντας ξαναζεσταμένα υλικά για να κάνει «διεθνή» καριέρα, αλλά προσέχοντας παράλληλα να μη χάσει και το εγχώριο κοινό. Έτσι όμως οδηγείται στο να χάσει τον μουσικό του εαυτό. Αν κάποιος σε ρωτήσει τι είναι αυτό που ακούς στο Mirage και από ποιον γράφτηκε, πιθανότατα θα απαντούσες ότι έχει γραφτεί από κάποιον Αμερικανό μετά την επίσκεψή του σε χώρα της Ανατολής ή από κάποιον ανατολίτη που έφαγε τα νιάτα του απουδάζοντας στην Εσπερία.
Άλλο η μουσική του μεταιχμίου και άλλο η μουσική η οποία χάνεται μέσα στο χάσμα δύο κόσμων που κανείς δεν μπορεί να ενώσει με αυτό τον τρόπο: δηλαδή με το ζόρι. Οι μελωδίες μάλιστα που αποδίδονται από συνθετικά βιολιά είναι κάτι περισσότερο από κακογραμμένες.
Τέλος, ως πιο εκνευριστικό σημείο στο Mirage του Ahmad Pejman ξεχωρίζει η ίδια η διαχείριση του ήχου: ασαφής, βρώμικος και πρόχειρος, κάνοντας χρήση των πιο φτηνών απομιμήσεων φυσικών οργάνων, δεν σε αφήνει να ξεχωρίσεις ποια από τα όργανα είναι τελικά φυσικά και ποια όχι. Και το χειρότερο, καθιστά και τα φυσικά όργανα ψεύτικα στα αυτιά μας. Από την εγγύς Ανατολή περιμένουμε μια πιο τίμια και συνεπή στις επιλογές της συνθετική λαλιά.
