Εκμεταλλευόμενοι το μομέντουμ της στιγμής, το να παίξουν δηλαδή σαν support στο reunion των Stooges πίσω στο 2005 (και να τσιμπήσουν και κομπλιμάν από τον Iggy), τούτοι εδώ οι Βέλγοι βάλθηκαν να κάνουν το «think locally, rock globally» πραγματικότητα. Ως ένα βαθμό το έχουν κατορθώσει, γιατί και ενέργεια διαθέτουν και καλοί μουσικοί είναι. Την υπέρβαση, όμως, πότε θα την κάνουν;
Νομίζω η χρονική περίοδος 2004-2009 και το Mirror Mirror δίνουν την απάντηση στην περίπτωση των Ghinzu. Ένας καλός δίσκος, εκεί όπου η πενταετία απουσίας νέας δουλειάς έδειχνε την ανάγκη για το νέο επόμενο μεγάλο βήμα. Το οποίο, πάντως, νιώθεις συνάμα ότι δεν συνέβη ποτέ… Υπάρχει διάσπαρτο σαν ιδέα, αλλά κατά τη γνώμη μου δεν καθίσταται παντού εμφανές. Ίσως γιατί οι Ghinzu βρίσκονται εξ’ ορισμού εκτός κόλπου λόγω μη αγγλοσαξονικής καταγωγής, δεκτό… Μήπως όμως και γιατί οι ίδιοι την αλτερνατίβα και την ποστροκιά την αντιλαμβάνονται σαν μια γαλλικού τύπου εκδοχή των Franz Ferdinand (σ.σ.: «Το κάνανε αυτοί, γιατί να μην το κάνουμε κι εμείς;», αλλά με πονηριά της Γαλικίας);
Στο Mirror Mirror υπάρχουν κάποιες υπέροχες στιγμές. Θόρυβος, ενέργεια, ρυθμός… Υπάρχει όμως κι αυτή η συνήθης μανιέρα του «artίστικου», της προσέγγισης των «μεγάλων σταδίων» και του καλλιτεχνικού, που… δεν βγαίνει όμως, που δεν καθιστά το έργο μνημειώδες και τις συνθέσεις υπερβατικές. Στα συν (μπορεί όμως να γίνει και πλην) είναι ο φορτωμένος ήχος. Λογής σύνθια, distortions, πετάλια διάφορα τα οποία ναι μεν προσδίδουν βάθος στην ενορχήστρωση, ταυτόχρονα ωστόσο αποδομούν την αυθεντική φούρια των συνθέσεων –κάνοντας να βαρέσει και το πρώτο «φιοριτούρες αλέρτ». Στον αντίποδα, ο John “Stargasm” Israel μοιράζει τη φωνή του στα συνηθισμένα στιχουργικά τοπία των Ghinzu, ήτοι ή θεματολογία πιο προσωπική ή πιο ροκ στερεοτυπικές καλτίλες για το τρίπτυχο «sex, drugs n’ rock n’ roll» (που θα το αντικαθιστούσα με το «ροκ, σαρντονέ κρασί και τυρί μπρι»…). Η ευχάριστη έκπληξη του δίσκου είναι το “Je Τ’ Attendrai”, όπου η ερμηνεία στα Γαλλικά κερδίζει έδαφος, μάλλον αναιρώντας –προς στιγμήν– και το προαναφερθέν τσιτάτο «think locally, fuck globally».
Συνολικά, στις δώδεκα συνθέσεις του Mirror Mirror οι Ghinzu φανερώνουν και ποιότητα και δυναμική. Ωστόσο, δεν υπάρχει ούτε κάποιο δείγμα ροκ επανάστασης ούτε καμιά ένδειξη γιατί οι συμπαθέστατοι Βέλγοι, αγαπητοί στον γαλλόφωνο κόσμο, θα γεμίσουν για πλάκα αύριο το Wembley… Και αυτό το τελευταίο, δηλαδή η προσδοκία η οποία δεν ευοδώθηκε (πάντα με γνώμονα την άντληση του κινήτρου των εν λόγω δημιουργών) είναι ίσως και η άνιση στιγμή/ασχήμια αυτού του καλού δίσκου…
