Το status quo στο διεθνές μουσικό στερέωμα μας επιβάλλει να αποδεχτούμε, χωρίς μεγάλες ενστάσεις, την trance ως το πλέον δημοφιλές «ηλεκτρονικό» μουσικό είδος. Απόδειξη ότι στην επίσημη λίστα του DJ Mag με τους 100 κορυφαίους DJ στον κόσμο οι πρώτοι 10 αποτελούν –με εξαίρεση τον «ποπίζοντα» David Guetta– περήφανους εκπροσώπους του είδους. Στην ίδια λίστα και στη θέση 31 βρίσκουμε τον Βρετανό Stuart Langelaan. Ο ολλανδικής καταγωγής Langelaan έχει εδώ και χρόνια εδραιωθεί στο trance στερέωμα, με τις ευχές πολλών επιφανών μορφών του χώρου όπως του Judge Jules αλλά και του αρχιμάστορα Armin Van Buuren, o οποίος έχει συμπεριλάβει κομμάτια του Lange στη ραδιοφωνική του εκπομπή.
Δεύτερη λοιπόν ολοκληρωμένη δουλειά του Lange το Harmonic Motion, με συμμετοχή σημαντικών φωνών του trance στερεώματος, όπως π.χ. των Emma Hewitt, Betsie Larkin και Sara Howells. Σε σημαντική επιτυχία ανάγεται σιγά-σιγά και το πρώτο single του άλμπουμ “Strong Believer”, στο οποίο συμμετέχει ο Alexander Klaus στα φωνητικά. Ο Lange χρησιμοποιεί στην ολότητα του Harmonic Motion καλά δοκιμασμένες τεχνικές της trance χρωματίζοντας το αποτέλεσμα σε σημεία με τις δικές του techno επιρροές. Στα αυτιά μας όμως φτάνει τελικά ένας ήχος υπερβολικά γνώριμος για τους οπαδούς του συγκεκριμένου είδους.
Ο Lange δεν τολμάει, ούτε ρισκάρει, με τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές του δίσκου να κρύβονται έτσι στα σημεία όπου αναδύονται κάποιες techno καταβολές. Η παραγωγή παίρνει θετικό πρόσημο χωρίς όμως κι αυτή να προσφέρει κάποια παραπάνω ώθηση στο τελικό αποτέλεσμα. Και τα φωνητικά κάνουν αξιόλογη δουλειά, αλλά κι εδώ λείπει η κάποια παραπάνω «ορμή». Αναπόφευκτη λοιπόν η τελική αποτυχία στην προσπάθεια αιχμαλώτισης των αισθήσεων. Σε αντίθεση, τα κομμάτια από τα οποία απουσιάζουν τα φωνητικά μοιάζουν περισσότερο καλοδουλεμένα, με τον παραγωγό να «ιδρώνει» εδώ περισσότερο –γεγονός έντονα αισθητό στο αυτί.
Συμπερασματικά, η δουλειά του Langelaan μοιάζει σαν συλλογή διάσπαρτων συνθέσεων. Ο δημιουργός οφείλει να αναθεωρήσει την άποψή του πάνω στην εικόνα ενός ολοκληρωμένου άλμπουμ. Γιατί μπορεί ατομικά τα κομμάτια να μην απογοητεύουν, στον χείμαρρο όμως των παραγωγών του είδους θα περάσουν –πιστεύω– απαρατήρητα, εξαργυρώνοντας βιαστικά τη φήμη του δημιουργού τους στον στενό κύκλο των «αφοσιωμένων» του είδους.
