Αυτό που μου άρεσε ανέκαθεν στους Xiu Xiu (τουλάχιστον όπως το εκλαμβάνω τώρα) είναι η δυνατότητά τους να ακροβατούν επιδέξια πάνω σε αρκετές οριογραμμές. Καταγίνονται, καταρχήν, με την pop, διαστρεβλώνοντάς την όμως τόσο, ώστε την κάνουν απρόσιτη στους πολλούς, αντιστρέφοντας επομένως ένα κύριο στοιχείο της: την επιθυμία της να κατανοήσει τα πλήθη ή να κατανοηθεί από αυτά. Επίσης, μπορεί κάποιος να τους θεωρήσει μη σοβαρούς ή επιτηδευμένους (σε σημείο μουσικού βερμπαλισμού) με την ίδια ευκολία που κάποιος άλλος μπορεί να τους αναγορεύσει σε ιδιοφυείς αλχημιστές της μετα-μοντέρνας pop κουλτούρας. Πρόκειται για μια περίπτωση love it or hate it, χωρίς ενδιάμεσα στάδια…
Όπως και να έχει, οι Xiu Xiu δεν χρειάζεται να συστήσουν τώρα την αμφιλεγόμενη προσωπικότητά τους, ούτε την οριακή τους αίσθηση περί ελαφρού και θανάσιμα σοβαρού. Το Dear God, I Hate Myself, άλλωστε, είναι το έβδομο LP και ο Jamie Stewart –ο κεντρικός χαρακτήρας των Xiu Xiu– μπορεί δικαίως να περηφανευτεί ότι η μπάντα του υπηρετεί έναν αυστηρά δικό της ήχο, μια καλλιτεχνική προσωπικότητα αυθύπαρκτη και ανεξάρτητη, πάνω στην οποία προσαρμόζονται οι όποιες επιρροές και όχι το αντίθετο. Μια προσωπικότητα που έχει τη δυνατότητα να μεταλλάσσεται ως χαμαιλέων: από την ανέμελη disco/pop του “Apple For Brain” ή το computerized “Secret Motel”, σε κλειστοφοβικές μελωδίες και στίχους του στυλ «There could be nothing worse except to live» (στο “Falkland Rd.”), κι από την ιδιότυπη indietronica του “House Sparrow”, σε συνθέσεις όπου εκφράζεται ο λυρικός εαυτός τους, όπως λ.χ. το “Hyunhye’s Theme”. Υπάρχουν αρκετές διαφορετικές πτυχές αυτής της προσωπικότητας, τόσα διαφορετικά μονοπάτια στα οποία διοχετεύεται η αμφιλεγόμενη δημιουργικότητά της, ώστε το συμπέρασμα ότι η έλλειψη φαντασίας είναι το μόνο από το οποίο βεβαιωμένα δεν πάσχει ο Stewart, μπορεί να εξαχθεί με ασφάλεια. Από εκεί και πέρα είναι που τίθεται σε ισχύ αυτός ο love/hate κανόνας, δίχως τα ενδιάμεσα στάδια. Η υποκειμενική, δηλαδή, διερεύνηση του αν από αυτή την αχαλίνωτη φαντασία προκύπτει κάτι καλλιτεχνικά ουσιώδες (αν και αίσθησή μου είναι ότι, όταν επιλέγεται ο προσωπικός αντί του δανεικού δρόμου, τότε συνήθως προκύπτει και μια κάποια ουσία), αν οι συνθέσεις από μόνες τους είναι ικανές να σε πείσουν για την ποιότητα του οράματος που ακολουθείται με ευλάβεια από το 2002 και έπειτα.
Προσωπικά με πείθουν. Και με πείθουν γιατί δεν διακατέχονται από σοβαροφάνεια, γιατί είναι με τον τρόπο τους προβοκατόρικες, γιατί αρνούνται να αρκεστούν και να εγκλωβιστούν, όχι μόνο στα ευρέως θεσπισμένα πλαίσια, αλλά και στις όποιες δικές τους κατακτήσεις. Με πείθει το Dear God, I Hate Myself των Xiu Xiu, γιατί εκτός του ότι δύσκολα βρίσκει κανείς κάποια αδύνατη σύνθεση, υπάρχει παντού το προσωπικό στίγμα –αγέρωχο και αταλάντευτο. Και μέσα σε αυτό το στίγμα μοιάζει έμφυτος ο υφέρπων σαρκασμός του Stewart. Εκεί, ας πούμε, όπου υπάρχει μια στιβαρή, επιβλητική ή μελαγχολική μελωδία (από διάφορα σύνθια ή κιθάρες) πετάγονται διάφοροι παλαβοί ήχοι από το Nintendo DS του. Εκεί που αποφαίνεσαι πως προσπαθεί να απεικονίσει στη μουσική του τον πιο σκοτεινό εαυτό του, εμβολίζει το τραγούδι “Chocolate Makes You Happy” ή την «παιδική χαρά» του “Secret Motel”. Εκεί που έχεις τοποθετήσει με ακρίβεια στον μουσικό χάρτη αυτό το στίγμα, σου πετάει και μια country παρένθεση (“Cumberland Gap”), έτσι, για να χάσεις τον μπούσουλα. Σου δημιουργεί συνεχείς αμφιβολίες, γιατί ακριβώς παίζει με τα όρια, ψυχο-διαισθητικά κυρίως και δευτερευόντως μουσικολογικά –καθώς δεν φαίνεται να επιθυμείται η ανατροπή των δομών, αλλά περισσότερο ο εμπαιγμός τους.
Ακούγοντας και τη φωνή του Jamie, η οποία πότε μοιάζει επιτηδευμένα πομπώδης και πότε τραγικά αληθινή, σου δημιουργείται το ερώτημα: παίρνει τόσο στα σοβαρά τον εαυτό του ή σαρκάζει τόσο λεπτά και υποδειγματικά την ίδια του την εικόνα, το ίδιο του το έργο και το υπερσύνολο στο οποίο αυτό εντάσσεται; Ή μήπως και τα δυο μαζί; Οι Xiu Xiu ήρθαν για να ανανεώσουν την pop ή για να την χλευάσουν; Ποιος είστε τελικά κε Jamie Stewart; Ένας ακόμη γελωτοποιός της Αυλής ή μια ρηξικέλευθη ιδιοφυία;
