O Eduardo Magalhaes de Carvalho, κατά κόσμο Dadi, είναι εκπρόσωπος της λαϊκής βραζιλιάνικης μουσικής ή καλύτερα της μουσικής σκηνής που θα ονομάζαμε tropicalia. Μουσική διακοπών, χαλαρωτική, ερωτική και κάποιες φορές παραπονιάρικη. Έτσι είναι για τους περισσότερους, αλλά το tropicalia κίνημα υπήρξε μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Έχοντας ξεσπάσει στη δεκαετία του 1960, επηρέασε την ποίηση, το θέατρο και τη μουσική, η οποία ενσωμάτωσε αφρικανικούς και βραζιλιάνικους ρυθμούς, ακόμα και μουσικά στοιχεία από το rock ‘n’ roll.
Γι’ αυτό τον λόγο και οι μουσικές επιρροές του Dadi στο Bem Aqui δεν σταματούν στη Νότια Αμερική αλλά εκτείνονται και στη Βόρεια. Για παράδειγμα, στο “Refem” νόμισα προς στιγμή ότι άκουγα τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Μου έκανε επίσης εντύπωση το γεγονός ότι μπορούσα να παραλληλίσω το Bem Aqui με δικούς μας δίσκους. Αποτολμώντας έναν θρασύ παραλληλισμό, θα έλεγα ότι μου θύμισε Ορφέα Περίδη και δευτερευόντως Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, ενώ κάποια μουσικά κακέκτυπά του αναγνώρισα σε δουλειές του Γιώργος Μαρίνου και του Δάκη. Ναι, θα έλεγα ότι ο Dadi αποπνέει τη σοβαροφάνεια ενός «έντεχνου» δημιουργού, ενώ κατανόησα πόσο πολύ Έλληνες «δημιουργοί» έχουν λαφυραγωγήσει το μουσικό κίνημα της tropicalia. Κατά τρίτον, κι ενώ δεν ξέρω Πορτογαλικά, μου έκανε εντύπωση πόσο πολύ η μουσική εξυπηρετεί την εκφορά του λόγου, με αποτέλεσμα η ίδια η μελωδία να υποχωρεί σε καθεστώς αδιαφορίας και επαναλαμβανόμενης μονοτονίας. Τέλος, η ποικιλία στην ενορχήστρωση είναι αξιοπρόσεκτη: πνευστά (φλάουτο, σαξόφωνα), κρουστά και νυκτά έγχορδα (κιθάρες).
Στο γενικότερο πάντως πλάνο, το τροπικό φρούτο Bem Aqui του Dadi έχει τελικά γλυκερή γεύση, βαρετό αισθησιασμό και ρηχό μουσικό αποτέλεσμα. Αναγνωρίζω την ενδεχόμενη χρησιμότητά τους για τους επαΐοντες ή τους λάτρεις αυτής της μουσικής, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ξεπερνά την μετριότητα. Μουσική της πλαζ, μονότονη και απροβλημάτιστη, με πανάκριβη παραγωγή και διεθνείς βλέψεις.
