Αναρωτιέμαι αν έχει τελικά νόημα να συγκρίνεις μπάντες σαν τους εν λόγω Ουαλούς με τα μεγαθήρια του σκληρού ήχου, εν όψει μάλιστα και του μεγαλοπρεπούς Sonisphere. Αν πέσεις στην παγίδα της απευθείας αντιπαράθεσης ικανοτήτων των Bullet For My Valentine με μπάντες σαν τους Metallica θα έχεις ξεχάσει το βασικό εργαλείο της ανάλυσης, τον παράγοντα της εκάστοτε συγκυρίας, καταλήγοντας έτσι σε μια εύκολη απόρριψη.
Ίσως μάλιστα σε πιάσει και μια υφέρπουσα μελαγχολία για το τι έχει καταντήσει να υφίσταται η νέα γενιά. Το 1985 το Master Of Puppets ήταν ένα έργο σύνθετο αλλά παράλληλα, λόγω της επιδραστικότητάς του, έγινε μαζικό στην πιτσιρικαρία της εποχής η οποία ένιωθε έλξη για τα μουσικά άκρα. Σήμερα, οι «φρέσκιες» μπάντες που αναδύονται γράφουν τραγούδια βγαλμένα από το ίδιο καλούπι. Πρέπει να έχουν λίγο απ’ όλα: φωνητικά άλλοτε μελωδικά, σόλο που να παραπέμπουν στο παραζαλισμένο power και ρυθμική γραμμή αρκούμενη –στα πιο άγριά της– στη δίκαση και στο κοφτό μπάσο.
Αυτή η τάση για να καλυφθούν τα πάντα, ακόμα και στη διάρκεια ενός 4λεπτου τραγουδιού, έχει τις ρίζες της στην απονενοημένη πορεία που διαγράφει ο ισχυρός τομέας της δισκογραφίας. Δεν φταίνε σε τίποτα οι Bullet For My Valentine επειδή κατάφεραν να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα. Εγκλωβισμένοι όμως σε αυτόν τον ασφυκτικό εμπορικό κλοιό αναγκάζονται να παράγουν με μαζικό τρόπο μουσική. Και με μια τέτοια τακτική δεν γίνεται τέχνη.
Τα παιδιά από το Κάρντιφ, λοιπόν, και όλοι οι νεαροί συνδαιτυμόνες τους δεν πρόκειται να βγάλουν ποτέ έναν δίσκο αντίστοιχο σε τόλμη και μαεστρία όπως το Master Of Puppets, γιατί το αφεντικό τους πιθανόν να χάσει πολλά χρήματα. Ζούμε σε μια εποχή όπου όλα μετρώνται εντελώς διαφορετικά από την εποχή που μεγαλούργησε το metal, τα πρωτοποριακά στοιχεία «συνωστίζονται» στις ανεξάρτητες εταιρίες και τελικά τα μέσα ενημέρωσης δεν προωθούν τους Dillinger Escape Plan, αλλά τους Funeral For A Friend. Οπότε η σύγκριση που αναφέραμε στην αρχή καθίσταται άκυρη.
Στο αμιγώς τώρα μουσικό κομμάτι της τρίτης δουλειάς των Bullet For My Valentine, Fever, πριν ακόμα βάλεις το CD για ακρόαση το περιεχόμενο είναι γνωστό, αφού ακολουθεί, σαν μαθηματική ακολουθία, τα δυο προηγούμενα στουντιακά ηχογραφήματά τους. Το κακομεταχειρισμένο metalcore του σήμερα, με απούσες τις καλοφτιαγμένες μελωδίες, βρίσκεται εδώ με όλο του το είναι. Ο Don Gilmore αναλαμβάνει τη σκυτάλη της παραγωγής από τον σκληρότερο Colin Richardson και στρογγυλεύει ελαφρώς τη μουσική. Τα καθαρά, emo-ειδή φωνητικά καταλαμβάνουν την πλειονότητα των τραγουδιών, ενώ στο “Dignity” με το εφηβικής αντίληψης ρεφρέν και στο “Begging For Mercy” καθίσταται προφανές ότι η μπάντα προσπαθεί να προσεγγίσει τους Machine Head του έσχατου The Blackening, χωρίς όμως ιδιαίτερα επιτυχημένα αποτελέσματα.
Απομένει να δούμε τους Bullet For My Valentine επί σκηνής, όπου θα εξεταστούν στο πιο σοβαρό τεστ. Εκεί θα αποδείξουν, μακριά από την κουρτίνα της βιομηχανοποιημένης μουσικής παραγωγής, αν μπορούν να πετύχουν κάτι αξιόλογο στο μέλλον. Με το Fever πάντως δεν υπάρχουν αυτές οι ενδείξεις.
