Αν θέλετε να απολαύσετε σύγχρονο αμερικάνικο hardcore –αν και μάλλον περί ατόφιου rock ‘n’ roll πρόκειται– είσαστε στο σωστό συγκρότημα. Μπορεί οι Βουτηγμένες στο Λυσσαργικό Οξύ τίγρεις να μην έχουν ακόμα υπεραναπτύξει τη στόφα του συνθέτη, το σίγουρο όμως είναι ότι έχουν πολλά άλλα θυμιάματα να κάψουν στα εικονίσματα του είδους. Και δεν αναφέρομαι στις κεφαλές και τα είδωλα, αλλά στις νόρμες του είδους, τις οποίες ναι μεν τιμούν, ταυτόχρονα ωστόσο τις προχωρούν και μισό βήμα μπροστά.
Το κύριο συστατικό των Acid Tiger όπως και κάθε μπάντας αυτού του είδους, αν σέβεται τον εαυτό της, είναι η λύσσα. Και τούτοι εδώ οι Μπρουκλινέζοι διαθέτουν μπόλικη. Είναι βέβαια άτομα που όλοι τους έχουν θητεύσει σε ανάλογα συγκροτήματα και σε τούτο εδώ το ομότιτλο ντεμπούτο φέρνουν έτσι την πείρα από σχήματα όπως οι Converge, οι United Nations και οι A.K.A.s. Εκπροσωπώντας επάξια ένα είδος που ακουμπάει τα νύχια του στο αμερικάνικο παραδοσιακό hardcore, εκείνο που στη δεκαετία των ’00s επανδρώθηκε από φοιτητές των αστικών κέντρων οι οποίοι ικανοποιούν πλέον την καθημερινότητά τους όχι με κολεγιακή pop ή με τους Replacements (όπως στη δεκαετία του 1980), αλλά με βιωματικό(;), σκληρό ήχο, που έχει ξεχωρίσει οριστικά την ήρα από το στάρι –βλέπε (nu) metal– και περισσότερο έχει να κάνει με την απόλυτη μετρονομία, παρά με crust και με παραμορφωμένα φωνητικά. Οι φωνές των Acid Tiger περισσότερο θυμίζουν το ντεμπούτο των Icarus Line και σε αφήνουν να καταλάβεις, με σχετικά μικρή προσπάθεια, τα θέματα που πραγματεύονται –ακόμα και σε περιπτώσεις όπου ξύνεις το κεφάλι σου όταν το DVD player δεν σου βγάζει σωστά τους υπότιτλους, στην αμερικάνικη ταινία που παρακολουθείς. Οι ενορχηστρώσεις βασίζονται παράλληλα κατά το ήμισυ στην κλασική rock ‘n’ roll μεθοδολογία, αλλά με μία εμμονή στην ακρίβεια, η οποία πάντως δεν τους καταντάει mathcore. Η αισθητική των Αμερικανών είναι θαυμάσια, ενώ πρέπει ακόμα να σημειώσω την καθαρόαιμη καλλιτεχνική στάση τους, αφού το μόνο που αναγράφεται είναι ο τίτλος του δίσκου/όνομα μπάντας και οι ονομασίες των τραγουδιών.
Δεν θα ακούσετε λοιπόν τις ποζιτρονικές κουκουβάγιες να πετούν πάνω από τα κεφάλια και τα ηχεία σας –αν και οι φυσαρμόνικες του “Big Beat” αποδεικνύονται αριστοτεχνικές και απολαυστικές. Ωστόσο, αν είσαστε ακολουθητής του κινήματος, επενδύστε με τη σιγουριά κάποιου που πλαισιώνει την ομάδα οπαδών μιας μπάντας η οποία θα δώσει, πιθανώς, κι άλλα στο μέλλον. Ακόμα όμως και αν το μέλλον δεν δικαιώσει τελικά τους Acid Tiger, το σίγουρο είναι ότι επιτυγχάνουν ένα αξιοπρόσεκτο ντεμπούτο, που –σημειωτέον– αναμενόταν εδώ και καιρό στους σχετικούς κύκλους, μιας και οι ζωντανές εμφανίσεις τους συζητιούνται εδώ και καιρό στο διαδίκτυο, προσελκύοντας ανθρώπους απ’ όλο το φάσμα των μουσικών ενδιαφερόντων. Απόδειξη ότι τραγούδια όπως το “Set Sail”, το οποίο θα γουστάρει ακόμα κι ένας (ανοικτόμυαλος) οπαδός των Van Hallen, όσο κι ένας (επίσης ανοιχτομάτης) θιασώτης των Sick Of It All. Χώρια που το όνομα Acid Tiger είναι διπλά ευφυές, μιας και εμπεριέχει χιούμορ και πονηρό χαμόγελο του τύπου «μεταξύ κατεργαρέων…»
