Η Mαύρη Χήρα του ροκ, η σαρανταεξάχρονη πλέον αλλά διαχρονικά ατάλαντη Courtney Love, επιστρέφει στη δισκογραφία έξι έτη μετά τον τραγέλαφο του προσωπικού της άλμπουμ America's Sweetheart, αυτή τη φορά κάτω από το προστατευτικό πέπλο της πρώην μπάντας της, Hole. Βέβαια από εκείνο το συγκρότημα, εκτός από το όνομα, η κυρία Love μάλλον ξέχασε να συμπεριλάβει και τους μουσικούς που το απάρτιζαν. Melissa Auf Der Maur και Eric Erlandson δεν συμμετέχουν στον φετινό, τέταρτο δίσκο των Hole, υπονομεύοντας έτσι τη νομιμότητα –αν μπορούμε φυσικά να μιλάμε για κάτι τέτοιο– του όλου εγχειρήματος. Είδε και απόειδε λοιπόν με τα πλάνα για σόλο καριέρα η Courtney Love κι ανέστησε τo πρώην συγκρότημά της για να ικανοποιήσει καλλιτεχνικές (και άλλου τύπου) ανησυχίες, επιχειρώντας μια μεταστροφή στο grunge παρελθόν της.
Πάντως παραδέχομαι την Courtney Love σε ένα πράγμα: ο τίτλος του νέου της άλμπουμ είναι εξαιρετικά εύστοχος! Κόρη Κανενός λοιπόν... Μήπως αναφέρεται (λέω εγώ τώρα, ως κακεντρεχής) στην κόρη της Frances Bean; Την ώρα που ο ομφάλιος λώρος με το πολυτιμότερο για εκείνη πλάσμα στον κόσμο –τη μοναχοκόρη της– φαίνεται να αποκόπτεται οριστικά και αμετάκλητα, αφού έχασε την κηδεμονία της δεκαεπτάχρονης, ενώ εκδόθηκαν και περιοριστικά μέτρα εναντίον της, η Love αποφασίζει να επανέλθει στο μουσικό προσκήνιο, ροκάροντας σε mid-1990s στυλ. Πόσο δίκιο είχε ο Maynard James Keenan με το «Save Frances Bean» t-shirt το οποίο είχε λανσάρει πριν τόσα χρόνια...
Για να επανέλθουμε όμως στο μουσικό μέρος, στη σύνθεση των τραγουδιών του Nobody’s Daughter των Hole ενεργή συμμετοχή είχαν κυρίως ο Billy Corgan και η Linda Perry. Ατυχής σύμπτωση το γεγονός πως ο Corgan έχει να γράψει καλό τραγούδι πάνω από δέκα χρόνια; Πως και αυτός, αντίστοιχα, τραβάει το κουπί των Smashing Pumpkins ουσιαστικά μονάχος; Έστω. Η επιλογή όμως της Linda Perry πώς εξηγείται; Έχοντας προσυπογράψει επιτυχίες για την Christina Aguilera (μεταξύ άλλων), η άλλοτε μπροστάρισα των 4 Non Blondes δεν δείχνει να διαθέτει τα εχέγγυα ώστε να αναβιώσει τον alternative rock ήχο των Hole στο σήμερα. Και εδώ ακριβώς αποτυγχάνουν οι Hole του Nobody’s Daughter: στο να δώσουν έναν σύγχρονο alt rock δίσκο, με αέρα από τα χρόνια των Live Through This και Celebrity Skin.
Έτσι, με την Courtney Love να ακούγεται ως καρικατούρα του ίδιου της του εαυτού –είτε στιχουργικά, είτε φωνητικά (αλλιώς, η επιτήδευση σε όλο της το μεγαλείο)– και να επιμένει στις εμμονές της και στο προσωπείο της «παρεξηγημένης ροκ περσόνας», ενόσω η προσωπική της ζωή κατρακυλά όλο και περισσότερο, το Nobody’s Daughter παραπαίει σχεδόν από συλλήψεώς του. Και όταν μετά τα τραγούδια του δεν αποδεικνύονται παρά αποσπασματικά τζαμαρίσματα, δίχως περιεχόμενο και ουσία, τότε το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να ενοχλεί αισθητικά. Οι Hole είχαν μια κάποια ιστορία στα 1990s. Όμως, εκτός του συγκεκριμένου χωρο-χρονικού πλαισίου, η αξία τους δεν φαντάζει πλέον ίδια. Χρέη αποκαθήλωσης ανέλαβε η ίδια η Courtney Love λοιπόν. Φαίνεται πως έπρεπε η καταστροφική της αύρα να αγγίξει και αυτό το κομμάτι της ζωής της, το μόνο που είχε απομείνει να συγκαταλέγεται στα θετικά στο ζύγι των κατορθωμάτων της. Ποιος ή τι έχει σειρά τώρα;
