Εάν οι Drive-By Truckers δεν έχουν υποπέσει στην αντίληψή σας, τότε δυο από τα παρακάτω ενδεχόμενα ισχύουν: είτε η αμερικάνικη μουσική παράδοση δεν σας πολυενδιαφέρει, είτε σας ενδιαφέρει μα οι γνώσεις σας επ’ αυτής είναι ελλιπείς. Διότι είναι αδύνατον να αρέσκεστε σε παλιομοδίτικους κιθαριστικούς ήχους προερχόμενους από τον «Νέο Κόσμο» και να μην έχετε συναντήσει, κάποια στιγμή, το όνομα της μπάντας από την Ατλάντα. Εξάλλου δεν έχουν περάσει και άδικα τα τελευταία 14 χρόνια της ζωής τους δημιουργώντας τις μουσικές τους. Κάθε δίσκος τους αποτελεί γεγονός για τους φίλους τόσο της americana και του southern rock, όσο κι εκείνων του κιθαριστικού alternative γενικότερα. Κάποιοι μάλιστα από αυτούς θεωρούνται σύγχρονα classics στον νου ουκ ολίγων, σαν π.χ. το διπλό Southern Rock Opera, το οποίο είχε ως concept τη διαδρομή των Lynyrd Skynyrd στη μουσική βιομηχανία, αλλά και τα Decoration Day και The Dirty South, που επίσης απόλαυσαν μεγάλη αποδοχή «από κοινό και κριτικούς», όπως συνήθως λέμε.
Συνέχεια λοιπόν για το δισκογραφικό σερί των Drive-By Truckers φέτος, με το The Big To-Do να έρχεται μετά το προ διετίας Brighter Than Creation's Dark, φέρνοντάς τους στην ψηλότερη θέση των αμερικάνικων charts που έχουν βρεθεί ποτέ. Για την ακρίβεια, μόλις μια ανάσα πριν από το Top-20 βρέθηκαν οι «φορτηγατζήδες», προσγειωνόμενοι στο νούμερο 22 του Billboard 200. Σα να μην έφτανε δε αυτό καταφέρανε –για πρώτη φορά– να χτυπήσουνε και θέση στη Βρετανία, σκαρφαλώνοντας μέχρι το 61. Θα πείτε σιγά τη θέση που αξίζει και αναφορά αλλά για μια μπάντα με τόσο παραδοσιακά αμερικάνικο ήχο όπως οι Drive-By Truckers και μόνο η εμφάνισή τους στα 75 πρώτα της «από ’δω» πλευράς του Ατλαντικού κάτι δείχνει.
Τέτοιες βέβαια διακρίσεις μόνο τυχαία δεν ήρθανε για το συγκρότημα, καθώς –εκτός του ότι, όπως ειπώθηκε και πιο πάνω, χτίζουν χρόνια το όνομά τους με συνεχόμενους ποιοτικούς δίσκους, αλλά και με αδιάκοπες περιοδείες– καταφέρανε με το The Big To-Do να βγάλουν έναν από τους πιο μεστούς μα και άμεσους δίσκους τους. Και εδώ βρίσκεται η κύρια ειδοποιός διαφορά με το παρελθόν: η έμφαση πέφτει τώρα περισσότερο στο alternative rock, στον ήχο του Bruce Springsteen και του Neil Young και στις επιρροές από την alt country των Uncle Tupello (αλλά και της μετέπειτα μπάντας του Jay Farrar, τους Son Volt), ενώ ταυτόχρονα τα southern στοιχεία περνάνε διακριτικά στο παρασκήνιο, με αποτέλεσμα οι Drive-By Truckers να κατορθώνουν να «μιλήσουν» σε ένα ακόμα πιο διεθνές κοινό. Διότι καλό το cowpunk και η alternative country, αλλά, δυστυχώς, αν παίζεις μόνο αυτά τα είδη, δύσκολα θα γίνεις κατανοητός σε ανθρώπους πέρα από τον αμερικανικό Νότο.
Σαν οντότητα λοιπόν, το The Big To-Do είναι πλήρης, διαθέτοντας όλα όσα μπορεί να περίμενε κανείς από αυτούς, μα παράλληλα κι αυτό το κάτι παραπάνω. Από τραγούδια ιδανικά για το soundtrack της δικής μας αυτοσχέδιας road movie σαν τα “Daddy Learned To Fly” και “Birthday Boy” και στιγμές χαλάρωσης σαν τα “The Wig He Made Her Wear” και “Santa Fe”, μέχρι τις βραδυφλεγείς βόμβες “Drag The Lake Charlie” (με ένα υπέροχο ξέσπασμα προς το τέλος) και “After The Scene Dies” ή τραγούδια ιδανικά για κάποιο μπαρ κάπου στο Μιζούρι, σαν τα “Get Downtown” και “(It's Gonna Be) I Told You So”. Μέχρι και σε κοινωνικοπολιτικό σχόλιο προβαίνουν οι «φορτηγατζήδες» από την Ατλάντα, με το “This Fucking Job” να περιγράφει την παρούσα πραγματικότητα στην Αμερική της λίγο-μικρότερης-από-τη-μεγάλη ύφεσης και το αδιέξοδο μιας εποχής όπου άνθρωποι παγιδεύονται σε μια βαρετή δουλειά, θανατώνοντας στην ουσία τις κλίσεις και τα χαρίσματά τους για χάρη ενός μισθού στο τέλος κάθε μήνα.
Άλμπουμ νούμερο οκτώ για τους Drive-By Truckers το The Big To-Do και από ότι φαίνεται όχι μόνο δεν είναι ορατό κανένα σημάδι κόπωσης, αλλά αντιθέτως βρίσκονται σε μια από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας τους. Αποτελεί μια προσπάθεια η οποία πετυχαίνει σε όλους τους τομείς. Ώρα λοιπόν για μπότες, στέτσον, γυαλί Ray Ban και νταλίκες που διασχίζουν τα ατελείωτα αμερικανικά highways. Έστω και νοητικά, με τη βοήθεια του συγκροτήματος.
