Ο Patrick Monahan και η παρέα του, οι Train, είναι από εκείνες τις μπάντες που έχεις στο μυαλό σου ότι συνοδεύουν με τα τραγούδια τους τα demo κομπιούτερ, προγραμμάτων, συσκευών κινητής τηλεφωνίας κτλ. Είναι, παρά τα Grammy και την εμπορική επιτυχία εντός Η.Π.Α., οι τυπικοί ρόκερς που δεν ήταν αρκετά πρεζάκια για να γίνουν Nirvana ή Offspring αλλά ούτε και εκπληκτικά ταλαντούχοι για να είναι οι νέοι Bon Jovi. Είναι, εν ολίγοις, οι κλασικοί Καλιφορνέζοι οι οποίοι παίζουν country, φιξαρισμένη όμως με στοιχεία αλτερνατίβας και μ’ όλη την κληρονομιά του κλασικού ροκ (μαζί βέβαια με τα κλισέ και την έλλειψη φρεσκάδας). Το αποδεικνύει και η πορεία τους. Το 2002 πήρανε 2 Grammy, το 2006 πήγανε άπατοι…
Μετά τη διάλυσή τους, οι Train επανέρχονται λοιπόν με το Save Me, San Francisco, φόρο τιμή στη γενέτειρά τους και στη Bay Area εν γένει. Ο πέμπτος δίσκος τους ουσιαστικά τους δίνει πάλι πίσω τη λάμψη άλλων χρόνων και φυσικά τις επιτυχίες στα charts. Δεν είναι κακός… Αλλά στο 2009-2010 να ακούγεσαι τόσο 2000 δεν σημαίνει ότι έχεις αντέξει στη ρωγμή του χρόνου. Τουναντίον, σημαίνει ότι δεν έχεις εξελιχθεί καθόλου και μάλλον ανέκαθεν ήσουνα «χαμηλού προϋπολογισμού». Aυτή ακριβώς τη μανιέρα, με τα εύκολα ρεφρέν, τη μπαλάντα την «αγαπησιάρικη», τα τριπλά τύμπανα και τη φυσαρμόνικα/μαντολίνο στην ενορχήστρωση συναντάς στο Save Me, San Francisco.
Καλογραμμένα κομμάτια, ο Monahan κλασικά με εξαιρετική ερμηνεία και στρωτή παραγωγή. Όλα αυτά συνθέτουν έναν δίσκο όπου από τα δώδεκα κομμάτια θα θεωρήσεις σημαντικά τα 4 με 5 και τα υπόλοιπα θα τα ξεχάσεις όπως τα άκουσες… H mid-tempo αισθητική και το ίδιο (επίπεδο δηλαδή) ηχόχρωμα στην πλειοψηφία των συνθέσεων, αποτελούν εμφανείς αδυναμίες του νέου δίσκου των Train. Το πραγματικό ελάττωμα όμως είναι ότι δεν μπορείς να προσδιορίσεις πού το pop και το ραδιοφωνικά προσκείμενο μπλέκει με τον country ψυχισμό. Ο οποίος, στην ουσία, δεν είναι country –με την παραδοσιακή έννοια– αλλά με μια «αμερικανοποιημένη» προσαρμογή του κλασικού ροκ των 1970s-1980s, που προφανώς επηρέασε τη μπάντα, σε πιο post μονοπάτια.
Αν για το hard rock οι Nickelback αποτελούν την τυπική μπάντα που βρίσκεται εκτός της αισθητικής σας (και σας καταλαβαίνω, δεν το γράφω τυχαία), ε απλά φανταστείτε ότι και οι Train είναι κάτι σαν τους Nickelback της country, με την ίδια μαλθακή δηλαδή «εναλλακτικούρα». Ωστόσο, πριν εξαντλήσουν έναν δίσκο κυμαινόμενο στα όρια του «περασμένα μεγαλεία…» καταφέρνουν να γράψουν και τρία-τέσσερα αξιοπρόσεκτα τραγούδια και να σώσουν την παρτίδα.
