O Alireza Mashayekhi είναι ιρανικής καταγωγής (γεννηθείς το 1940) και η παιδεία και οι σπουδές του –εκτός του ότι έχουν μπολιάσει τη γνώση του για τον παραδοσιακό πλούτο της χώρας του με τη δυτικότροπη άποψη πάνω στη μουσική– επιπροσθέτως περιλαμβάνουν και τα λήμματα «ηλεκτρονική μουσική», «μουσική του 20ου αιώνα» και «πειραματισμός» στα κιτάπια τους. Αυτό αποδεικνύεται περίφημα με ετούτο εδώ τον δίσκο του 2002 που βρίσκει φέτος τον δρόμο της διανομής και στη χώρα μας, όπου η Iranian Orchestra For New Music –την οποία ίδρυσε ο ίδιος ο Mashayekhi το 1995– εκτελεί 7 συνθέσεις του (σε διεύθυνση του ιδίου), κυμαινόμενες σε διάφορα μήκη και κλίμακες (ακριβώς εξαιτίας της πλουραλιστικής οπτικής του που ανέφερα παραπάνω).
Η Iranian Orchestra For New Music του Mashayekhi είναι μια 56μελής ορχήστρα όπου συμπλέουν όργανα όπως το κρουστό tombak και το θαυμάσιο έγχορδο tar με πιο γνωστά σε εμάς όργανα (π.χ. βιολί, κλαρινέτο), τα οποία όμως έχουν κι αυτά τη δική τους ιστορία στο ιρανικό μουσικό πεδίο. Θα πέσετε πάντως έξω αν θεωρήσετε από τα παραπάνω πως οι αναζητήσεις του Mashayekhi κινούνται στο έθνικ πεδίο. Αν και κατευθύνεται από τη μουσική παράδοση του τόπου της, η Iranian Orchestra For New Music προχωράει εδώ στη σχηματοπποιηση δεσμών με σύγχρονες τάσεις, όπου η μαγνητοταινία ή μία χορωδία μανδρικής λογικής ενυπάρχουν ταυτόχρονα στο υπόβαθρο, όπως και ένας αναλογικός κομπιούτερ με συνεχόμενες ροές ηχητικών πεδίων. Οι ενορχηστρώσεις έχουν και αυτές την τιμητική τους, μιας και δεν προσθέτουν τάσεις αλλά διαιρούν και αναγάγουν σε κλάσματα τα επιμέρους στοιχεία της ορχήστρας μα και της παρτιτούρας. Υπάρχουν συνθέσεις όπως το “Chahargah No.2 Op.140” (το οποίο, ουδόλως τυχαίως, ξεκινάει τον δίσκο προσπαθώντας από την αρχή να δώσει το στίγμα της πρόσμιξης Ανατολής-Δύσης) όπου το σολιστικό ταξίδι του tar αγκαλιάζεται από την μαγνητοταινία, όπως και αναγνώσεις παρτιτούρας σαν το “Ophelia I for Orchestra Op.104” όπου θα ορκιζόσουν ότι στο μέσο της σύνθεσης μπήκε στο στούντιο ο Jackman (βλέπε Organum), αρχίζοντας να ανοιγοκλείνει τις περίφημες πόρτες του.
Το σίγουρο είναι ότι ο Alireza Mashayekhi έχει, χωρίς κανένα άγχος, ενσωματώσει τη Δύση και, χωρίς κανένα κόμπλεξ, αναδείξει την Ανατολή. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο το παρόν CD συνιστά μια καταπληκτική πρόταση ώστε να έρθετε σε επαφή με νέα ρεύματα ήχου από την Ανατολή: δεν προσκολλάται στην παραδοσιακή άποψη η οποία θέλει τους Ιρανούς μουσικούς να κάθονται στο έδαφος ντυμένοι με διάφορα σκούρα ενδύματα σε στιλ χιτώνα, φυσώντας ney. Αυτά είναι λογικές αποικιοκρατικές και αρχοντοχωριάτικες και καιρός να τελειώνουμε μαζί τους. Εκτός και αν νομίζετε ότι η εικόνα που ήθελε εμάς τους Έλληνες να έχουμε ανοιχτά πουκάμισα και να χορεύουμε συρτάκι ΔΕΝ έκανε κακό στην εικόνα και στην πρόοδο της μουσικής μας…
