O Darren Aronofsky είναι ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες παύλα σεναριογράφους της σύγχρονης εποχής, ξεκινώντας από την παρανοϊκή ευφυΐα του Π, μέχρι την υπαρξιακή ουτοπία του The Fountain και τέλος την καθολική του αναγνώριση με το πρόσφατο The Wrestler. Όχι, δεν ξέχασα την ταινία που του έδωσε την πρώτη του αναγνωρισιμότητα –το βουτηγμένο στην παραζάλη των ναρκωτικών Requiem For A Dream. Απλά το άφησα για το τέλος διότι αποτελεί τον συνδετικό κρίκο με το αντικείμενο μας σε αυτό το κείμενο, τους 30 Seconds To Mars δηλαδή. Ο πρωταγωνιστής εκείνου του φιλμ, λοιπόν, ήταν ο Jared Leto, ο οποίος διέθετε το babyface που θα μπορούσε να κάνει τον θεατή να σχετιστεί με τον χαρακτήρα της ταινίας παρόλα τα μπλεξίματά του –και φυσικά να κερδίσει τις καρδιές των εναλλακτικών αλλά και ανήλικων κορασίδων της εποχής. Φαίνεται όμως πως η υποκριτική δεν ήταν ικανή να εκπληρώσει τις καλλιτεχνικές ανησυχίες του Jared και γύρω στις αρχές των ’00s δημιούργησε τους 30 Seconds To Mars, απλώνοντας τα πλοκάμια του και στη μουσική βιομηχανία.
Με την εμφάνιση και περσόνα κατεπέκταση του Jared, λοιπόν, το συγκρότημα ξεκίνησε μάλλον χλιαρά με το ντεμπούτο του. Αλλά με το δεύτερό τους πόνημα A Beautiful Lie καταφέραν να παίζονται στο MTV σωρηδόν. Με αυτό στο μυαλό η μπάντα έκανε 4 ολόκληρα χρόνια μέχρι την κυκλοφορία του τρίτου δίσκου, This Is War. Και, από ότι φαίνεται από τις μέχρι τώρα αντιδράσεις του κοινού, μάλλον οι προσπάθειες απέφεραν καθώς με δούρειο ίππο το υπερ-single “Kings & Queens” οι 30 Seconds To Mars ακούγονται πλέον παντού –από το mainstream ραδιόφωνο ως τις πιο μαζικές τηλεοπτικές εκπομπές. Όχι και τόσο περίεργο βέβαια, καθώς το συγκεκριμένο κομμάτι είχε τα φόντα να ακουστεί με τις α-λα-U2 κιθάρες του, το πομπώδες ρεφρέν και την παιδική χορωδία, η οποία δίνει μια ακόμα πιο mainstream χροιά στο όλο αποτέλεσμα.
Διαβασμένοι έτσι οι 30 Second To Mars του This Is War, το οποίο, εκτός από τις προαναφερθείσες U2 επιρροές, διαθέτει και Linkin Park-ικές αποχρώσεις (εποχής Minutes To Midnight), ενώ αφομοιώνει και την αισθητική των Lostprophets –άλλης μίας μπάντας δηλαδή της οποίας την πορεία σαφώς θα θέλανε να ακολουθήσουνε και οι ίδιοι. Ρίχτε στο όλο μίγμα και ολίγο από industrial σύνθια και beats της σχολής των Nine Inch Nails (στο πιο ακίνδυνο όμως) και έχετε μπροστά σας τι εστί This Is War. Ένας δίσκος που σαφώς στοχεύει στην καθολική αποδοχή αλλά προσπαθεί να αποκτήσει και μια κάποια καλλιτεχνική υπόσταση. Και οφείλω να ομολογήσω πως, παρόλο που το αποτέλεσμα δεν είναι ιδιαιτέρως του γούστου μου, προέκυψε αξιοπρεπές, με ορισμένες πραγματικά καλογραμμένες ποπ επιτυχίες.
Έστω λοιπόν και αν δεν συμφωνείς σε κάποια πράγματα με τη συνθετική γραφή του Jared Leto, οφείλεις να τον παραδεχτείς γιατί είχε ένα ξεκάθαρο σκοπό με αυτό τον δίσκο και κατάφερε να τον φέρει εις πέρας στο ακέραιο, χωρίς να καταφεύγει σε φτήνιες και ξεφτιλίκια. Στην εποχή μας αυτό αποτελεί μάλλον την εξαίρεση παρά τον κανόνα, οπότε Mr. Leto, το καπέλο μου βγαίνει προς τιμήν σας…
