Η φάση post metal φυσάει τα τελευταία της εδώ και κάμποσο καιρό – χρονικά όχι πάρα πολύ αργότερα απ’ το πιο «ανάλαφρο» αδερφάκι της, το οποίο αρκετά μας ταλαιπώρησε με τη ακατάσχετη επικολυρική φλυαρία του. Δεν αεορολογώ – ή τουλάχιστον έτσι λέω – αναφέρομαι σ’ αυτή τη γνώριμη ηχητική φόρμα, χρόνια τώρα συνυφασμένη μουσικά με το πρόθεμα post για μάλλον ανεδαφικούς λόγους: ήτοι σε κρίκους κιθαριστικών συγχορδιών τοποθετημένους στον χώρο, ώστε να παράγουν ατμόσφαιρες μέσω κλιμακώσεων κι επαναλήψεων. Πιάνω τους κορυφαίους ως παράδειγμα εργασίας: οι Isis άργησαν λιγουλάκι – βλέπε προηγούμενο – αλλά το διέγνωσαν το αδιέξοδο, οπότε, όπως έχω ματαγράψει, δια τις ανάγκες του Wavering Radiant πύκνωσαν τις ριφοδομές/ρυθμούς τους και γενικώς την είδαν ολίγον πιο παραδοσιακά μεταλλικοί. Με αποτελέσματα αρκούντως ικανοποιητικά, εάν θέλετε τη γνώμη μου, αλλά με τρόπους που μάλλον μεταθέτουν το πρόβλημα στο εγγύς μέλλον. Ίδωμεν…
Οι περί ου ο λόγος Pelican λοιπόν, μου φαίνεται πως στο What We All Come To Need ακολουθούν κατά πόδας τους εν νεφελώδη ριφ αδελφούς τους στο ατέλειωτο κυνήγι της ανανέωσης/διεύρυνσης/εμβάθυνσης και λοιπών υπαρξιακών ζητημάτων καταπολέμησης της βαρεμάρας. Το οσμίζεσαι κιόλας απ’ την ερημική stoner κοκκινίλα του εξωφύλλου, αν και το έντονο υγρό του στοιχείο, όπως αποδεικνύεται, συμβολίζει ένα βαρύ γκρουβ όχι αφυδατωμένα στέρεο, μα υδροφόρο και εύπλαστο. Τούτη τη φορά μάλιστα υπό τη σκέπη μάξι τραγουδιών αντί των παραδοσιακά τραβηγμένων συνθέσεων (άνευ φωνητικών εννοείται), καθώς και της συμμετοχής δυο μαστόρων της εξάχορδης – πολύ διαφορετικής λογικής μεταξύ τους, κι όμως αντίστοιχου εκτοπίσματος. Αποδίδω τον πρέποντα σεβασμό, βεβαίως, στους κυρίους Greg Anderson των Sunn O))) και Aaron Turner των Isis, πριν προχωρήσω με τη συνήθη παράθεση των highlights για να την καταρρίψω αμέσως μετά – ελπίζω όχι ελέω εγγενούς αντιδραστικότητας.
Αγγίζω το “Creeper” για παράδειγμα στο οποίο υποτίθεται πως η τρίτη κιθάρα (αυτή του Anderson δηλαδή) προσφέρει ένα αφηρημένο πλαίσιο στην ακριβολογία του κεντρικού ριφ που, ως είθισται, κάνει τους κύκλους του. Αναμενόμενα συμπαθές… Τόσο αναμενόμενα και τόσο συμπαθές ώστε η περιγραφή σχεδόν ισούται της ίδιας της ακρόασης. Πιάνω και το τελευταίο “Final Breath”, το μόνο με φωνητικά σε ολόκληρο τον κατάλογο των Pelican, αν δεν κάνω πολύ λάθος. Κάποιος ψιλοντρέπεται να τραγουδήσει ή μου φαίνεται; Τουλάχιστον η ντροπή ευθυγραμμίζει την εύθραυστη αίσθηση μελωδίας και φωνής – όχι από επιλογή φρονώ.
Πώς μεταφράζεται, λοιπόν, επί της ουσίας το γεγονός της διαφοροποιημένης προσέγγισης; Ή μάλλον κατά πόσο υπάρχει τελικά διαφοροποίηση στο What We All Come To Need εκ μέρους Pelican; Ή ακόμα σημαντικότερο, εάν υπάρχει τέτοια, σε ποιο βαθμό δικαιώνεται αισθητικά; Έχουμε και λέμε: άλλο πράγμα η εξερεύνηση του ριφ, των διαστάσεών του, της υφής του, της μορφής του, κι άλλο η κατασκευή τραγουδιών επάνω του. Το μεν λειτουργεί στον χώρο, είναι περισσότερο απτό, μέχρι που είναι δυνατό να μεθοδευθεί. Το δε, απ’ την άλλη, έχει απόλυτη ανάγκη το σπάνιο κλικ της στιγμής, το μεταφυσικό, το ανεξήγητο. Εκείνο το οποίο ή το ’χεις ή δεν το ’χεις, δίχως μέσες καταστάσεις και ημίμετρα. Εκείνο που όσο και να σφίγγονται οι Pelican να το υποκαταστήσουν εμπειρικά με βάση τα κεκτημένα τους, όπως στο παρόν, τόσο θα καταλήγουν σε επιμελώς κουκουλωμένα αδιέξοδα.
