Και άξαφνα ο χώρος γεμίζει νότες από μία άλλη εποχή. Στο cd player στριφογυρίζει το μίνι ντεμπούτο του ντουέτο από την Αριζόνα, Smiles And Frowns. Οι Adam Mattson (φωνητικά, στίχοι, κιθάρα, μπάσο, ντραμς, mellotron, bongos, φυσαρμόνικα) και Christopher James (κιθάρα, μπάσο, ντραμς, πιάνο, mellotron, πλήκτρα, ηχητικά εφέ) θα ήταν άδικο να συμπεριληφθούν στην κατηγορία των αναβιωτών, καθώς μέσα από τη μουσική τους ξεδιπλώνεται η χρυσή δεκαετία του 1960 με τρόπο μαγικό και συνάμα μοναδικό. Σαν ένας δίσκος που βγήκε από την αφάνεια και από τα σκονισμένα ντουλάπια της δισκογραφίας, όμοιος με το προπέρσινο άλμπουμ του ταλαντούχου Kelley Stoltz (Circular Sounds). Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε από τους δύο δημιουργούς στον δικό τους χώρο, χρησιμοποιώντας τον δικό τους εξοπλισμό (από vintage μισοχαλασμένα όργανα μέχρι high end πηγές ηχογράφησης) και κυκλοφορεί από το δικό τους label, The Peppermint Hill. Ο ορισμός του DIY δηλαδή, όχι όμως σαν αυτοσκοπός, αλλά σαν μία ατόφια και σπάνια κίνηση καλλιτεχνικής αυτονομίας, που ελάχιστοι πλέον ακολουθούν σε αυτό το βαθμό.
Το “Sam” ανοίγει τον δίσκο μέσα σ’ ένα αχνό ψυχεδελικό τοπίο με τα αρμονικά ζαλιστικά φωνητικά, την ακουστική κιθάρα και τα bongos να δείχνουν το δρόμο προς το Σαν Φρανσίσκο – και προτού καλά-καλά εκπνεύσει έρχεται το μπητλικό “Cornelious” με την απλοποιημένη μελωδία, που το καθιστά άμεσα γνώριμο και προσιτό. Το τρένο αφήνει πίσω του την αποβάθρα, και μία φυσαρμόνικα ξετυλίγει την ιστορία με μοναδικότητα, όπως κάποτε μας συνήθιζαν τα αδέλφια Davies. Η Nouvelle Vague του γαλλικού κινηματογράφου συναντά το ιδανικό σημερινό soundtrack στο “Huevos Rancheros”, ενώ το ορχηστρικό “March Of The Phantom Faces” περικλείει μέσα του πολλά καντάρια νοσταλγίας, αν όχι μελαγχολίας. Σαν ένα ξεκούρδιστο carousel, το οποίο χάνει σταδιακά τις στροφές του για να σταματήσει για πάντα, σκορπώντας θλίψη στις παιδικές ψυχές. Κάθε δίσκος έχει όμως την κορύφωσή του, και εδώ αυτή απαντάται αυτή “When The Time Should Come”, ένα τραγούδι σπάνιας ηχητικής ομορφιάς, όπου λες και φλερτάρουν οι Pink Floyd (εποχής The Piper At The Gates Of Dawn) με τους Kinks του The Village Green Preservation Society. Το “Mechanical Songs” πάλι μάλλον ξέμεινε από το Deserter’s Songs των Mercury Rev και τρύπωσε εδώ μέσα, ενώ το “ Echoes Of Time” αποτελεί ενδεχομένως την πιο γλυκιά στιγμή του Smiles And Frowns, με το ρεφρέν να κολλάει σαν καραμέλα στον ουρανίσκο και να σβήνει κυκλωτικά στην εκπνοή του χρόνου.
Αν το εξώφυλλο σας φέρει στο μυαλό το Spilt Milk των Jellyfish, μην παρασυρθείτε. Τούτοι εδώ δεν αστειεύονται, αφού πιθανότατα βρίσκονται σε πλήρη απομόνωση τα τελευταία 40-45 χρόνια, παρέα με τα βινύλια των Kinks, Beatles, Pink Floyd και Francois de Roubaix.
