Ατμόσφαιρα δεν σκάρωσε ποτέ κανείς με αναζεσταμένο take away. Και τη σαγήνη των συναισθημάτων δεν την κατακτάς κερνώντας μπακλαβαδάκια από το ζαχαροπλαστείο της Celine Dion – με τσιγκουνιές στο βούτυρο και το σιρόπι να τρέχει περίσσιο. Να μερικά από τα λάθη των Within Temptation στο φετινό τους ταξίδι, η ευόδωση του οποίου (προ)απαιτούσε τρία βασικά: ενορχηστρωτική φαντασία, τραγούδια με κρυφές δυναμικές κι ένα λαρύγγι ικανό για ερμηνευτικές «καθόδους», που δεν θα εκθέτουν ούτε το ίδιο, ούτε το υλικό. Το An Acoustic Night At The Theatre απέδειξε όμως ότι οι Within Temptation διαθέτουν μονάχα το ένα από τα τρία – το τρίτο.
Ας βάλουμε όμως μια σειρά. Στο τελευταίο (επι)κριτικό ραντεβού μου με τους Ολλανδούς, τους είχα αφήσει στην Ahoy Arena του Ρότερνταμ, να αναμετρώνται με μια ογκώδη ορχήστρα – ανάμεικτα τα θυμάμαι τα συναισθήματα, καθώς το Black Symphony ισορροπούσε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Τώρα τους βρίσκω και πάλι αμπαρωμένους στην πατρίδα τους, από έναν κύκλο συναυλιών επίσης περσινό, μα εντελώς διαφορετικό σε φιλοσοφία και στήσιμο – τούτη τη φορά παίζουν ακουστικά, σε μια αίθουσα καθήμενων στο Αϊντχόφεν. Αλλά τα συναισθήματά μου παραμένουν σταθερά καρφωμένα σ’ εκείνο το άκομψο κομψί-κομψά.
Η ιδέα πίσω από το An Acoustic Night At The Theatre φαντάζει απλή, όχι όμως για τους Within Temptation. Κατά μία έννοια, το πείραμα του Black Symphony ήταν πολύ πιο εύκολο για την Sharon Den Adel και την παρέα της, γιατί το υπερ-δραματικό και faux-εντυπωσιακό των τραγουδιών τους μπορεί, θεωρητικά, να συνυπάρξει με μια ορχήστρα. Αλλά να κατεβάσεις την ένταση, να ρίξεις κάθε τι το γκράντε και να προσπαθήσεις αυτό το ίδιο υλικό να το κάνεις ακουστικό και χαμηλών τόνων; Βάλε μου δύσκολα το λένε αυτό... Και δύσκολα σαν κι αυτά δεν τα αντιπαλεύεις με τέτοιες γλυκερές ενορχηστρώσεις, όπου οι κιθάρες, τα τύμπανα και τα πλήκτρα αποθεώνουν ό,τι κλισέ έχει ακουστεί στην ελαφριά πλευρά της pop/rock δημιουργίας (π.χ. “All I Need”). Ούτε πας να τα αντιμετωπίσεις με τα λιγοστά σου σε ψυχή και εκτόπισμα τραγουδάκια, τα οποία μόνο κρυφές δυναμικές δεν διαθέτουν... Μπορεί τα μειονεκτήματά τους να εξωραΐζονται κάτω από τα συνήθη μπαμ και μπουμ, έτσι όμως όπως τα ξεγυμνώνουν εδώ δεν πετυχαίνουν, τελικά, παρά να εκθέσουν τη φτώχια τους και την κλαψογοτθική τους φύση. Τέτοια είναι, ας πούμε, το “What Have You Done”, το “Memories”, το “Somewhere” (δεν το σώζει ούτε η συμμετοχή της Anneke Van Giersebergen) και, πάνω απ’ όλα, το νέο τους τραγούδι “Utopia”.
Τα πράγματα θα ήταν πάντως πολύ χειρότερα χωρίς τη Sharon Den Adel, η οποία – για μία ακόμα φορά – αποδεικνύεται ως ο μόνος ίσως άσσος στο μανίκι των Within Temptation. Παρότι ερμηνευτικά μάλλον τεμπελιάζει και παρότι παρασύρεται ολοφάνερα από το ενορχηστρωτικό κλίμα υπερτονίζοντας σε γλυκερότητα, η Sharon αξιοποιεί στο έπακρο τις κρουσταλλένιες μέτζο-σοπράνο αποχρώσεις της φωνής της, δίνοντας μια πρόσκαιρη λάμψη σε στιγμές όπως το “Stand My Ground”, το “Pale”, το “Frozen” ή το “The Cross”. Αλλά ένα χελιδόνι, όπως λένε, δεν φέρνει την άνοιξη. Και όταν η νύχτα είναι όσο πίσσα υπήρξε στο Muziekcentrum Fritz Philips τον Νοέμβρη του ’08, μια φωνή-φάρος δεν αρκεί για να κάνει τη διαφορά.
