Το να παραμείνεις σταθερός στις αξίες σου στη σημερινή κοινωνία αποδεικνύεται μέρα με τη μέρα όλο και πιο δύσκολο. Παράλληλα, ακόμα και αν φαίνεται πιο απλό για έναν καλλιτέχνη – ακριβώς επειδή ως ακροατές συγχωρούμε και παραβλέπουμε διάφορα μπροστά στις εμμονές μας – εντούτοις αποτελεί βασικό γνώμονα χαρτογράφησης και αποτίμησης του έργου του. Και μπορεί για τον Josh Graham, ο οποίος ορίζει ουσιαστικά τις τύχες και τις διαδρομές των A Storm Of Light, να είναι πάρα πολύ νωρίς (μιας και το Forgive Us Our Trespasses είναι μόλις το δεύτερο πλήρους διάρκειας πόνημα τους), αλλά την ίδια στιγμή δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε όχι μόνο την ιδεολογική του πιστότητα, αλλά και την εξέλιξη της ίδιας της μπάντας του.
Καταρχήν το θεματικό υπόβαθρο αλλά και επίκεντρο του Graham παραμένει εδώ η μηδενιστική/(παρ)άλογη/αισχρή εκμετάλλευση και χρήση του πλανήτη μας από εμάς τους ίδιους. Όσοι είχαν παρακολουθήσει το περσινό support act τους στην εγχώρια εμφάνιση των Ιαπώνων Mono (τι τραγική ειρωνεία, από τη στιγμή που ο ιαπωνικός αλιευτικός στόλος θα μπορούσε άνετα να ονομαστεί «φονιάς της φάλαινας στον 20ο αιώνα», μιας και συνεχίζει να αγνοεί παγκόσμια διατάγματα, αλλά και παρακλήσεις οργανώσεων) θα θυμούνται ίσως τις εκπληκτικές (τραγικής) λογικής εικονοποιήσεις των τραγουδιών των A Storm Of Light - με υπογραφή του ίδιου του Graham παρακαλώ – όπισθεν του συγκροτήματος κι ενώ το sludge κατακυρίευε το (παλιό) Fuzz. Sludge είπα; Ναι, sludge! Βασικό στοιχείο της κιθαριστικής πηχτής επίθεσης των A Storm Of Light, που όμως βρίσκει στο Forgive Us Our Trespasses μία διαφορετική μεταχείριση στην κονσόλα. Τουτέστιν, ο χωρίς αναπνοή ήχος στις αλλαγές του εδώ ακούγεται πιο διαυγής, χωρίς αυτό να αλλοιώνει ποσώς τη δύναμη της μπάντας. Οι ταχύτητες βέβαια δεν ανεβαίνουν στο κοντέρ. Αυτή τη φορά ο ήχος δεν απλώνει στα ηχεία, αντιθέτως επικεντρώνει σε κεντρομόλα στερεοφωνία και μερικές φορές (μία για να είμαστε ακριβείς, στο “Trouble Is Near”) θαρρείς πως θα φτάσει σε ταχύτητες την προηγούμενη συγκροτηματική εμπλοκή του Graham (βλέπε Neurosis), πράγμα που τελικά δεν συμβαίνει – επ’ ουδενί πάντως εις βάρος της σύνθεσης. Παράλληλα, τα ίδια τα φωνητικά του Graham προκύπτουν πιο ευκολοδιάβαστα, χωρίς αυτό να σηματοδοτεί κάποια αποχώρηση από το εμμονικό σε συλλαβές και τελεσιγενές ιχνοστοιχείο-σήμα κατατεθέν των φωνητικών των A Storm Of Light. Μιας δε και περί φωνητικών ο λόγος, θα αποτελούσε ιεροσυλία να αγνοήσω δύο μεγάλες συμμετέχουσες κυρίες – τη Lydia Lunch και την Jarboe, σε spoken word και φωνητικά αντίστοιχα – συν βέβαια τη μικρότερης μεν φήμης μα…καλλιπύγου(!) Carla Kihlstedt σε βιολί και φωνητικά.
Η βασική δομή του Forgive Us Our Trespasses παραμένει ενδεδειγμένη: με τις μαυροντυμένες, αργόσυρτες και μαυσωλικές ελεγείες/ραψωδίες να εναλλάσσονται με υπόγειες ακουστικές εκρήξεις, ο Graham επιδιώκει να αποδώσει την κυκλικότητα του δίσκου, παραμένοντας αισθητικώς σε σύμπνοια με το απαράμιλλης μεταπυρηνικής ομορφιάς τοπίο του εξωφύλλου (κι οπισθοφύλλου). Τα παραπάνω συνηγορούν στο να καθαγιάσουν και να σηματοδοτήσουν το απολύτως επείγον στοιχείο που χαρακτηρίζει το Forgive Us Our Trespasses – και είναι τόσο λίγοι οι σύγχρονοι «σκληροί» δημιουργοί οι οποίοι μπορούν να καυχηθούν ότι έχουν παίξει τόσο επιτυχώς με αυτό.
