Αν ψάξει κανείς το εσώφυλλο του Fame, του πρώτου δίσκου της Lady Gaga, θα διαπιστώσει πως, εκτός από τους φίλους, τους συγγενείς και τους συνεργάτες της, ευχαριστεί τους: Άντι Γουόρχολ, Ντέιβιντ Μπάουι, Πρινς, Μαντόνα, Κοκό Σανέλ, τη Νέα Υόρκη και τη… Μόδα! Ε λοιπόν, όσο βοηθητικό φιλοδοξεί να είναι το κείμενο αυτό, δεν μπορεί να περιγράψει καλύτερα το τι είναι η Lady Gaga, προσωπικά και καλλιτεχνικά.
Παρ’ όλα αυτά, ας πούμε δυο κουβέντες παραπάνω. Τον Αύγουστο του 2008 η διψασμένη για δόξα Στέφανι Τζοάν Αντζελίνα Τζερμανότα (να γιατί το άλλαξε) κυκλοφορούσε το ντεμπούτο της, με τον ταπεινό τίτλο The Fame. Οι περισσότεροι μίλησαν τότε για ένα καλό ποπ άλμπουμ, αλλά μέχρι εκεί. Έλα όμως που σιγά-σιγά αρχίσαμε να τη βλέπουμε παντού. Προκλητικές φωτογραφήσεις, εξώφυλλο στο Rolling Stone, fashion icon του 2009 και πάει λέγoντας. Σε προκαλούσε να ασχοληθείς μαζί της. Πριν από δύο μήνες λοιπόν, μιας και το Fame πουλούσε με το κιλό, οι μάνατζέρ της σκέφτηκαν να το κυκλοφορήσουν ξανά «τώρα που πουλάει», με οκτώ bonus τραγούδια. Τα νέα τραγούδια αποδείχθηκαν όμως καλά. Τόσο καλά ώστε εν τέλει βγήκαν σαν νέο άλμπουμ, με τίτλο The Fame Monster. Εδώ θέλαμε να φτάσουμε…
Τα νέα τραγούδια έχουν για σημαιοφόρο το “Bad Romance”. Αυτό δηλαδή που ακούγεται παντού – και όχι άδικα. Έχει εθιστικό ρεφραίν, ωραίο ήχο, μελωδίες, καθώς κι ένα παρανοϊκό βίντεοκλιπ, το οποίο δείχνει πως το προϊόν/φαινόμενο Lady Gaga σίγουρα δεν είναι κάτι συνηθισμένο. Αμέσως μετά, το ισπανόφιλο “Alejandro” κλέβει στοιχεία από τους Abba. Τίποτα στην Lady Gaga δεν είναι άλλωστε τρομερά πρωτότυπο, απλά κλέβει από τους καλύτερους. Πιο κάτω, στο άκουσμα του “Speechless”, βρίσκουμε μια μπαλάντα η οποία θα μπορούσε να ανήκει και στους Aerosmith. Ακόμα, στο “Telephone”, οι σπασμωδικές φωνές και η συμμετοχή της Beyonce δίνουν μια πρόσθετη τσαχπινιά – αν και τίποτα δεν φτάνει τη μαγεία του πρώτου τραγουδιού.
Στην παρούσα deluxe έκδοση του The Fame Monster βρίσκονται και όλα τα τραγούδια του Fame. Ο δίσκος που μας σύστησε τη Lady Gaga το 2008 περιέχει το εξαιρετικό “Just Dance”, καθώς και τα συμπαθητικά “Poker Face” και “Paparazzi”. Είναι ένα καλοφτιαγμένο άλμπουμ, με ωραία αισθητική, που ρίχνει στη μαζική ποπ λίγη από τη μαγκιά και το τσαγανό του underground. Την ίδια στιγμή, το ερώτημα του γιατί οι indie καλλιτέχνες μπορούν να φτάσουν στην κορυφή μόνο αν βγάλουν έναν σπουδαίο δίσκο, ενώ οι εκπρόσωποι της mainstream ποπ μπορούν να κάνουν την ίδια δουλειά με δύο σινγκλάκια, παραμένει αναπάντητο.
Πάντως, για να πατήσει στα πόδια της η σημερινή ποπ και να ξεχωρίσει από τη μετριότητα, πρέπει νομίζω να αποδοθεί με υπερβολή. Να εκφραστεί δηλαδή με τη λόξα που καθιέρωσε η Madonna, δοσμένη με τρόπο διαφορετικό. Αυτό ακριβώς αντιπροσωπεύει η Lady Gaga: τη λόξα. Και δεν υπάρχει κανένας στον mainstream ποπ κόσμο που να το κάνει καλύτερα. Έχει αστείο όνομα, φοράει τα πιο αλλόκοτα ρούχα του κόσμου, κάνει τα πιο περίεργα χτενίσματα, βγαίνει σε περιοδικά σχεδόν γυμνή, κάνει, όπως είπα και παραπάνω, παρανοϊκά βιντεοκλίπ… Κανένα πρόβλημα. Τα χρειάζεται η σύγχρονη μουσική βιομηχανία τέτοια τρικ. Θα χρειαστεί όμως και μερικά ακόμα τραγούδια σαν το “Bad Romance”.
