Άλλο ένα διαμαντάκι από τον βαθύ (μαύρο) πάτο της κούτας του αρχισυντάκτη… Κατευθείαν από τη Νέα Υόρκη, το Why There Are Mountains των πρωτόβγαλτων Cymbals Eat Guitars δανείζεται από τον πρίγκιπα αυτής τον βόμβο που (όντως) θυμίζει κύμβαλα να τρώνε κιθάρες και κάνει έτσι τη δικιά του αποτίμηση στο σύγχρονο αμερικάνικο τοπίο. Joseph D'Agostino, Matt Whipple, Brian Hamilton και Matthew Miller ενορχηστρώνουν και διαγράφουν πορείες: State Island, New Jersey, Indiana, Philadelphia. Μέρη ενωνόμενα από τις χαράξεις της ηθικο-αισθητικής διάθεσης των Cymbals Eat Guitars, ή από ό,τι οι ίδιοι αποκαλούν «the hazy sea».
“…And The Hazy Sea”. Ή αλλιώς η καθημερινότητα του καθένα. Μα οι τρεις τελείες το εξηγούν, δεν χρειάζεται άλλη εισαγωγή. Απλά τοποθετείσαι κάπου μέσα στη ροή και σύντομα αντιλαμβάνεσαι ότι το post κιθαριστικό τρίξιμο δεν αποτελεί παρά μια πτυχή στο indie περιτύλιγμα του συγκροτήματος. Μέσα από τα θορυβώδη σκαμπανεβάσματά του πηγάζει μια φιλόδοξη ενορχήστρωση. Ακόμα και αν σχεδόν σε κάθε στιγμή οι συνθέσεις θυμίζουν κάτι, είναι συνεχώς άφιξη/αναχώρηση, αυτό γίνεται με τον ρυθμό που χρειάζεται ανά περίσταση ώστε τελικά να είναι απλώς ο εαυτός τους. Ταυτόχρονα, χαράσσοντας μια γραμμή που φεύγει προς την indie-rock σκηνή της δεκαετίας του 1990, η μπάντα κρατά το αυτί της στο έδαφος όπου τώρα περπατάμε. Η χροιά της φωνής του D'Agostino λειτουργεί αντίστοιχα.
«Do you know how many cities have been built»; Το μουσικό άγος του D' Agostino ταυτίζεται με την αστική ορμή, η οποία ακολουθεί με τη σειρά της την ανθρώπινη ανάπτυξη. Από τον τίτλο κιόλας του άλμπουμ οι Cymbals Eat Guitars μας αφήνουν τη φράση Why There Are Mountains. Θα πρέπει όμως να φτάσεις ως το τέλος, να τους αφήσεις να διατυπώσουν τα ρυθμικά τους σχήματα, ώστε να δεις να διαγράφονται πιο καθαρά αυτά τα βουνά στην ψυχογεωγραφία τους. Στο “Some Trees (Merrit Moon)” ειδικά το τοπίο της υπαίθρου που αλλάζει συμπληρώνει η θέα από το πίσω παράθυρο του σπιτιού, μιας κοπέλας η οποία κρεμάστηκε… Στη ρυθμική πάλι κίνηση του αέρα, τα περαστικά αμερικάνικα φαντάσματα γλιστρούν ανάμεσα σε σιωπηλά πρωινά τηλεφωνήματα και τις γραμμές της κάθε νέας σελήνης. Στο ντεμπούτο τους, οι Cymbals Eat Guitars ταξιδεύουν στην αμερικάνικη ενδοχώρα, αντλώντας από την κληρονομιά των beat οδικών αξόνων. Δίνουν μικρές στιγμές κάθαρσης στις αυτόχειρες διαθέσεις, όταν και όπου τις συναντούν. Οι δε μελωδίες τους, σε όποια ένταση και αν τις τοποθετούν, αποδεικνύονται μεγάλες χειρονομίες για τις πιο απλές συνομιλίες. Και αντίστροφα…
