«Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που αγαπούν την πόλη τους. Όχι από τοπικισμό, αλλά από μια αίσθηση οικειότητας με τις πιο βρώμικες και άσχημες γωνιές της.
Μου άρεσε πάντα ο Roy Orbison. Δεν τον θεωρούσα ιδιαίτερα σημαντικό, αλλά για κάποιο μυστήριο λόγο τα τραγούδια του είχαν πάντα κάτι να μου πουν.
Μου αρέσουν οι κιθαρίστες. Όχι όμως αυτοί του σκληρού rock που κορόιδευε ο Zappa. Εκείνοι οι νεότεροι που στέκονταν πάντα πίσω από έναν – συνήθως – χαρισματικό τραγουδιστή και απέφευγαν να κάνουν σόλο, όσοι αρκούνταν πάντα στα ακόρντα και μόνο σε λίγες στιγμές ξεχώριζαν από τη μπάντα.
Έχω βαρεθεί τα τραγούδια που σου σκίζουν την καρδιά στα δύο.
Έχω βαρεθεί τους ανθρώπους που σκίζονται στα δύο με την πρώτη ευκαιρία.
Έχω βαρεθεί το να γίνεται κάθε πτυχή της ζωής ένα τεράστιο δράμα πάνω από το οποίο είναι όλοι έτοιμοι να λιώσουν».
Μ’ αρέσει ο τρόπος που ο Richard Hawley αγαπάει την πόλη όπου μεγάλωσε, το Σέφιλντ. Ζει ακόμη εκεί, υποστηρίζει φανατικά τη Sheffield Wednesday και οι τίτλοι που προτιμάει για τα άλμπουμ του προέρχονται από τοπωνύμια της πόλης.
Ο Richard Hawley αγαπάει πολύ τον Roy Orbison. Ακόμη και το εξώφυλλο αυτού του έκτου δίσκου του παραπέμπει σ’ εκείνον.
Είναι κιθαρίστας ο Richard Hawley. Έχει παίξει με τους Pulp, τους Longpigs τους Elbow και πολλούς ακόμη, έχει αποτύχει να παίξει με τον Morrissey και αποφεύγει να σολάρει.
Θα μπορούσε εύκολα να πει κανείς ότι ο Richard Hawley γράφει στο Truelove’s Gutter τραγούδια τα οποία σε σκίζουν στα δύο, ή ότι σκίζεται στα δύο με την πρώτη ευκαιρία και μετατρέπει σε δράμα κάθε πτυχή της ζωής του. Όμως – ευτυχώς – δεν είναι έτσι. Στους στίχους του συναντάς συχνά την απογοήτευση από τον έρωτα, μόνο που προτιμάει να την προσφέρει με έντονες δόσεις χιούμορ και κυνισμού.
Στον τρόπο που ο Richard Hawley τραγουδάει υπάρχει όλο το θλιμμένο crooning του Neil Hannon, του Morrissey και του Marc Almond, αλλά υπάρχει και η λεπτή ειρωνεία την οποία ίσως μόνο ο Hannon – από τους τρεις – συνηθίζει να βάζει στα τραγούδια του. Επιπλέον, τα οκτώ τραγούδια του Truelove’s Gutter στέκονται γλυκά και τη ίδια στιγμή στέκονται πικρά και – το πιο σημαντικό απ’ όλα – στέκονται σαν καλά τραγούδια, που θα σε κερδίσουν με τις αντιθέσεις της αλήθειας τους.
