Εάν δεν γνωρίζετε τον Steve Morse δεν σας κατηγορώ. Άλλωστε πόσοι βιρτουόζοι της ηλεκτρικής θεάς έχουν γίνει ευρέως γνωστοί για να αναγνωρίζονται και να λατρεύονται από τις mainstream rock λαοθάλασσες, ώστε να ξεφύγει ο συγκεκριμένος από τον κανόνα της σχετικής αφάνειας; Σχετικής λέω επειδή σίγουρα για ορισμένους λάτρεις των Stratocaster και Gibson κομψοτεχνημάτων αποτελεί ίνδαλμα λόγω της τεχνικής κατάρτισης που τον διακρίνει, όπως και της κατανόησης της ταστιέρας και των χορδών που κατοικούν εκεί – ηλεκτροφόρων και μη. Τις οποίες και δεν έχει σταματήσει να τσιμπάει από το 1974 και μετά (είτε με την πρώτη του μπάντα ονόματι Dixie Dregs, είτε με τους Steve Morse Band). Και μόνο το γεγονός ότι ο Morse επιλέχθηκε να γεμίσει τα παπούτσια του μέγιστου Richie Blackmore στη θέση του βασικού κιθαρίστα των Deep Purple από το 1994 και μετά λέει πολλά για την αξία του.
Από εκεί και πέρα, οι Steve Morse Band παραμένουν το κύριο όχημα έκφρασης του κυρίου Morse. Και το σχετικά νεο-αφιχθέν άλμπουμ Outstanding In Their Field περιέχει ό,τι θα περίμενε κανείς από ένα instrumental άλμπουμ βιρτουοζικής επίδειξης ικανοτήτων, βασισμένο στη συνήθη τριπλέτα κιθάρα-μπάσο-ντραμς. Οι Dave Larue και Van Romaine συντροφεύουν τον Morse από το 1984 έως και σήμερα παρέχοντάς του το στιβαρό αλλά και ταυτόχρονα ευέλικτο ρυθμικό μέρος που χρειάζεται για να κεντήσει τα μυριάδες ριφάκια που γεννά ο νούς του. Κατά μέρος rock, country ή και κλασικό, το τελευταίο δημιούργημα του 55χρονου Morse προσφέρει πολλές στιγμές κιθαριστικού αυνανισμού στα σαράντα-πέντε του λεπτά, ικανά να ικανοποιήσουν όλους όσους έχουν ένα ιδιαίτερο φετίχ με το συγκεκριμένο μουσικό όργανο.
Όμως!!! Υπάρχει μια λεπτή γραμμή μεταξύ μουσικής επίδειξης και μουσικότητας, την οποία μάλλον ο Morse αδυνατεί να διακρίνει. Και αυτό γιατί, αντί να δώσει βάση σε μια πιο προσεκτική δόμηση των τραγουδιών του, μας παρουσιάζει μια συρραφή ιδεών καταπόνησης της ηλεκτρικής κιθάρας με μόνο στόχο τον τεχνικό εντυπωσιασμό και την – για μία ακόμη φορά – απόδειξη ότι διαθέτει όχι μόνο το γνώθι σ’αυτόν, αλλά και την φυσική ικανότητα να φέρει εις πέρας τα διάφορα σόλο και τα περίφημα ανεβοκατεβάσματα των οκτάβων, τα οποία τόσο καλά γνωρίζει να πραγματοποιεί. Ίσως θα ήταν καλύτερα να προσπαθούσε για κάτι λιγότερο κραυγαλέο.
Οι άκομψες εναλλαγές μεταξύ των διαφόρων ειδών που πραγματεύονται οι Steve Morse Band στο Outstanding In Their Field και η παράλληλη έλλειψη αυτοσυγκράτησης εκεί όπου πρέπει μετατρέπουν τη νέα τους κυκλοφορία σε σειρά ηχογραφήσεων για εκμάθηση κιθάρας για προχωρημένους και όχι σε ολοκληρωμένο άλμπουμ. Δεν υπάρχει βέβαια αμφιβολία πως θα βρει το κοινό του. Το ίδιο κοινό που ακολουθεί την πορεία καλλιτεχνών τύπου Joe Satriani. Απλά δεν είναι και πολλοί αυτοί – και σίγουρα όχι εγώ – οι οποίοι θα ενθουσιαστούν εν έτη 2010 με ένα παρωχημένο στυλ, το οποίο γνώρισε άνθηση πάνω από είκοσι χρόνια πριν.
