2010 Blakroc Chevy Camaro: το νέο καμάρι της εταιρείας Carl Black Chevrolet. Ένα πολυτελέστατο αυτοκίνητο εξοπλισμένο με έναν οκτακύλινδρο κινητήρα 6,2 λίτρων, που, συνδυασμένο με ένα κιβώτιο έξι ταχυτήτων, είναι ικανό να παράγει 426 ίππους στις 5900 στροφές. Μην ανησυχείτε – βρίσκεστε ακόμα στο Avopolis. Ο λόγος που αναφέρομαι σε αυτό το εξαιρετικό αυτοκίνητο είναι ότι έχει εμπνευστεί και έχει πάρει το όνομα του από το νέο – παρόμοιο σε ποιότητα σημειώνω – project των Black Keys και του Damon Dash, hip hop παραγωγού και συνιδρυτή της Roc-A-Fella Records.
Οι Black Keys έχουν κάνει αισθητή την παρουσία τους στον παγκόσμιο χώρο της μουσικής όσο λίγες νέες μπάντες. Αλλά τώρα έφτασε η στιγμή της αλήθειας – όπου είτε θα τους θεοποιήσεις, είτε θα τους απομυθοποιήσεις. Κατά την άποψη μου, λοιπόν, έχουμε στο BlakRoc να κάνουμε με το ομορφότερο νόθο τέκνο που θα μπορούσε να γεννηθεί μετά από μία απαγορευμένη νύχτα μεταξύ ροκ και hip hop κουλτούρας. Ένα σπουδαίο εγχείρημα, το οποίο, αφού εκμαίευσε στοιχεία μέσα από έντονα διαφορετικές μουσικές οντότητες, έχτισε με αυτά ένα ανορθόδοξα ομοιόμορφο, στέρεο αποτέλεσμα. Η ιδιομορφία του τελευταίου αποτελεί και τη βάση της γοητείας που ενδεχομένως θα ασκήσει το συγκεκριμένο άλμπουμ στα αυτιά του δεκτικού ακροατή.
Το πρώτο βήμα δημιουργίας του BlakRoc έγινε υπό τις οδηγίες του Dash στην παραγωγή και μέσα από τη ματιά του Auerbach (κιθαρίστα και τραγουδιστή των Keys) στον ήχο. Έχτισαν δηλαδή από κοινού – και με κύριο παρανομαστή την δημιουργικότητα του Auerbach – ένα φιλόξενο μουσικό κλίμα στο οποίο θα μπορούσαν να νιώσουν οικεία τόσο η στρατιά των hip hop μεγαθηρίων που κλήθηκαν να δώσουν μορφή στο ποιητικό μέρος της δουλειάς, όσο και το κοινό, του οποίου τις μουσικές σταθερές αλλά και προκαταλήψεις το BlakRoc project καλείται να πλανέψει και να διαφθείρει. Βασικοί παράγοντες τα drums του Patrick Carney, που χτίζουν τα θεμέλια για τα περισσότερα κομμάτια, καθώς και ο Auerbach, ο οποίος κάνει εκτεταμένη χρήση του μπάσου. Προσέξτε τις ευφυείς μπασογραμμές τις οποίες πλέκει στα “On The Vista”, “Stay Off The F****n Flowers” και “Telling Me Things”, αλλά και τα χαρακτηριστικά και μη εξαιρετέα ριφάκια του, τα οποία δυναμώνουν το αποτέλεσμα εκεί ακριβώς που χρειάζεται (“Done Did It”, “Hope You’re Happy”).
Στη συνέχεια, μπήκαν στο στούντιο ένα-ένα κάποια από τα χαρακτηριστικότατα ονόματα στη hip hop κουλτούρα, παίζοντας το δικό τους παιχνίδι με απόλυτη ελευθερία από τη μεριά των Keys όσον αφορά στο θέμα και στο ύφος των στίχων. Ρίσκο από την μεριά του blues-rock ντουέτου, που όμως η «νεκροψία» κατατάσσει τελικά ως μείζον παράγοντα του θριάμβου του BlakRoc project. Γιατί όταν ζητάς τη βοήθεια τόσο έντονων προσωπικοτήτων το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να λύσεις το σχοινί και να αναμένεις αποτελέσματα. Συμμετέχοντες και συνοδοιπόροι, λοιπόν, πολλοί. Ο RZA και ο Raekwon – μέλη των αξεπέραστων Wu-Tang Clan – o Mos Def – μία από τις πιο σεβαστές μορφές του χώρου – ο στενός συνεργάτης του Dash, Jim Jones, με τον προστατευόμενο του εξ ανατολικών ακτών NΟΕ, ο χαρακτηριστικός Q-Tip (των καινοτόμων A Tribe Called Quest), o Billy Danze με την ωμή οργή στη φωνή του (γνώριμη στους φαν των M.O.P.), ο Pharoahe Monch (εδώ εφιστώ στην προσοχή σας στον στίχο του στο “Dollaz & Sense”, όπου μέσα σε όλη αυτή την πανδαισία στιχουργικών κατορθωμάτων ορθώνει τις ικανότητες του πάνω απ’ όλους), και, τέλος, η βουτηγμένη σε παλιές δόξες της Motown φωνή της Nicole Wray. Άξιο αναφοράς και το ότι, αν και όχι σε όλες τις εκδόσεις, το άλμπουμ ξεκινάει με το “Coochie”: ένα κομμάτι-δυναμίτη, που φωνητικά στοιχειώνεται από τον μακαρίτη Ol’ Dirty Bastard, τον οποίον συντροφεύει η απολαυστικά ξεχωριστή χροιά του Ludacris.
Το ενδιαφέρον λοιπόν με το κοινό αυτό εγχείρημα των Black Keys και του Damon Dash είναι ότι στη συγχώνευση rock και hip hop κανένα από τα δύο είδη δεν χρειάστηκε να συμβιβαστεί ή να υποχωρήσει στο οτιδήποτε – όπως έχουμε αρκετές φορές δει να συμβαίνει σε παρόμοιες συνυπάρξεις. Η τέλεια σχέση θα λέγαμε. Ενσωματώνοντας την ελίτ των ποιητών του δρόμου και τις καινοτόμες μουσικές ιδέες των Black Keys, το BlakRoc κρατάει με περηφάνια, για τον υπογράφοντα, τον τίτλο του πιο σημαντικού μουσικού εγχειρήματος του 2009.
