Έχοντας ηχογραφήσει δύο στούντιο άλμπουμ με ικανοποιητική αποδοχή από κοινό και κριτικούς, το κουιντέτο των Ollabelle από το Μανχάταν προχώρησε στην κυκλοφορία του ζωντανά ηχογραφημένου Before This Time. Θα μπορούσε να πει κανείς πως η ενέργειά τους αυτή είναι αρκετά τολμηρή μιας και το υλικό που διαθέτουν δισκογραφικά, από άποψη ποσότητας και μόνο, ίσως δεν επαρκεί για να στηρίξει ένα live άλμπουμ. Με αυτή τη σκέψη λοιπόν, και με την ελπίδα να διαψευστώ, έβαλα το cd στο player και περίμενα να δω πώς θα παρουσίαζαν το προσωπικό αγαπημένο “John The Revelator”, με το οποίο και ανοίγει ο δίσκος. Δεν χρειάστηκε πολύ ώρα για να διαπιστώσω πως το Before This Time διαθέτει μια δική του, ξεχωριστή λάμψη και ήρθε στη δισκοθήκη μου με σκοπό να μείνει.
Μυσταγωγικά ατμοσφαιρικό, με εξαιρετικούς διαλόγους κιθάρας-πλήκτρων και με πλούσιες ενορχηστρώσεις το Before This Time είναι από μόνο του ένα συναρπαστικό ταξίδι στην αμερικάνικη μουσική παράδοση. Οι Ollabelle φιλτράρουν την country (κυρίως), τα blues και τη soul και καταφέρνουν τελικά να δημιουργήσουν έναν ήχο ο οποίος και προσωπικότητα έχει μα και ουσία. Κάτι που κατά τη γνώμη μου πραγματικά εντυπωσιάζει εδώ είναι οι πανέμορφες αρμονίες των φωνών. Όλοι τραγουδούν, συνοδεύοντας πότε τον Glenn Patscha (πλήκτρα) και πότε την Amy Helm (μαντολίνο), τα δύο δηλαδή μέλη που κρατούν τα βασικά φωνητικά. Και, για την ιστορία, αξίζει να αναφέρω ότι ψάχνοντας στο ένθετο ανακάλυψα ένα όνομα που κάτι μου έφερνε στον νου – αυτό του Levon Helm, ο οποίος παίζει τύμπανα στο ομώνυμο του δίσκου τραγούδι. Χρειάστηκε να ξεσκονίσω λίγο τις rock αναμνήσεις μου, όμως ο κύριος Helm δεν είναι άλλος από τον drummer των Band – και η Amy είναι κόρη του.
Εκτός από το εξαιρετικό “John The Revelator”, οι Ollabelle βάζουν τη δική τους αισθητική σφραγίδα και σε άλλα τραγούδια-θρύλους όπως το “See Line Woman” της Nina Simone και το “Brokedown Palace” των Grateful Dead, ενώ δείχνουν έμπρακτα την αγάπη τους προς το αμερικάνικο songbook προσεγγίζοντας με ιδιαίτερο πάθος παραδοσιακά τραγούδια. Όπως λ.χ. το βγαλμένο μέσα από τις φυλακές του Νότου “Ain’t No More Cane”, που είχαν πει στο παρελθόν και οι Band, το “Soul Of A Man”, το “Troubles Of The World” και το “Elijah Rock”. Αν κρίνω από τις φωτογραφίες του άλμπουμ, τα μέλη του κουιντέτου δεν πρέπει να είχαν γεννηθεί στα 1960s, την περίοδο την οποία ουσιαστικά υπηρετεί η μουσική τους. Παρόλα αυτά καταφέρνουν να γεφυρώσουν το χάσμα των εποχών και να ηχούν στο σήμερα με ενδιαφέρον, δίνοντας στη folk αυτό που έχει ανάγκη: πάθος και φρέσκο αέρα.
Οι Ollabelle δεν αποτελούν ένα ακόμη «αναβιωτικό» συγκρότημα. Αποδεικνύονται αντίθετα εξαιρετικοί και ιδιαίτεροι, μια μπάντα-ανθολόγιο της αμερικάνικης μουσικής, που μπορεί και πατά γερά στη σκηνή. Ίσως είναι ό,τι πιο κοντινό σε αυτό που κάποιοι ονομάζουν americana...
