Για metalcore μπάντα τους πλασάρανε τους Every Time I Die, αλλά αποτελεί μάλλον πλάνη αυτό. Τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά στα οποία ηχούν σαν ιδρωμένο, ανελέητο hardcore punk. Ποιoς ξέρει, ίσως θέλανε αυτοί που τους προμόταραν να καβαλήσουν και αυτοί το hype του όλου post hardcore/metalcore/screamo κύματος των μέσων των ’00s, αλλά εν τέλει το συγκρότημα αποτελεί μάλλον ένα κλασικό παράδειγμα του παλαιοσχολίτικου ήχου της Epitaph – στην οποία και ανήκουν από την περσινή χρονιά.
Είχαν μαλακώσει ελαφρά τον ήχο τους είναι η αλήθεια στις τελευταίες τους κυκλοφορίες οι Αμερικανοί, όμως εντάξει, μην φανταστείτε ότι έγιναν και οι καινούργιοι Blink 182 στα ξαφνικά. Απλά είχαν αποχωριστεί εκείνο τον βρωμερό, σχεδόν απωθητικό αλλά συνάμα τόσο όμορφα άγριο ήχο των αρχών τους. Με το New Junk Aesthetic πάντως οι Every Time I Die δείχνουν όχι μόνο να γυρνάνε στα παλιά τους τερτίπια, αλλά να τα ξεπερνάνε κιόλας καθώς αυτά τα τραγούδια μπορεί να αποτελούν και τα πιο επιθετικά τους μέχρι στιγμής. Από το “Roman Holiday” κιόλας πατάνε το γκάζι στο πάτωμα και βεβηλώνουν τις ηλεκτρικές τους κιθάρες σα να μην υπάρχει αύριο. Θαρρείς πως τα όργανα παίζουν δαιμονισμένοι νεανίες, οι οποίοι υπόκεινται σε εξορκισμό και προσπαθούν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους για αυτό μέσω των οργάνων τους. Τόσο δυνατά είναι τα πράγματα εδώ και εάν περιμένετε έστω και ελάχιστο δείγμα όμορφης μελωδίας ή πιασάρικων φωνητικών θα απογοητευτείτε παντελώς. Δεν χωράνε εδώ συμβιβασμοί ούτε συναισθηματισμοί καθώς τα πάντα ξεκινούν αγχωμένα, συνεχίζουν μανισμένα και τελειώνουν σύντομα και περιεκτικά.
Σίγουρα το μεγαλύτερο ανέκδοτο του δίσκου είναι πως συμμετέχει σε ένα κομμάτι ο μπασίστας των Fall Out Boy – μπράβο του όμως που το τόλμησε. Εγώ, για να είμαι ειλικρινής, περίμενα να εξέλθει από το στούντιο ουρλιάζοντας αλλά τελικά ίσως και να μην είναι αυτός υπεύθυνος για τα χάλια της κανονικής του μπάντας. Δίπλα στο δικό του όνομα βλέπουμε βέβαια και τις συμμετοχές μελών των Bronx και Dillinger Escape Plan, οπότε καταλαβαίνουμε πως οι Every Time I Die δεν τρελάθηκαν τελείως.
Δεν είναι για όλους το New Junk Aesthetic. Για την ακρίβεια είναι για πολύ συγκεκριμένα ακροατήρια. Αλλά εάν κάποιος δηλώνει οπαδός του ψυχωμένου hardcore με μυρωδιά από metal επιρροές τότε απλά δεν γίνεται να τον χάσει αυτό τον δίσκο. Δεν πρόκειται να σας χαϊδέψει τα αυτιά (μάλλον να τα ματώσει προσπαθεί) και δεν θα σας δημιουργήσει ευχάριστα συναισθήματα (προς εφιάλτες το βλέπω). Αλλά για όσους θα το καταλάβουν και θα μπορέσουν να εισχωρήσουν στον κόσμο του, είναι σίγουρο πως θα τους ανταμείψει. Απλόχερα.
