Στις 30 Δεκεμβρίου 2009, ο κος Δ. ξύπνησε λίγο μετά τις 11:00 και η κα Ν. του είχε έτοιμο το πιο απλό, αλλά πολύτιμο για αυτούς, πρωινό του κόσμου: κρουασάν βουτύρου και γαλλικό καφέ – με λίγο γάλα. Μετά τις πρώτες αγκαλιές της μέρας, το PC σκάναρε τα ελάχιστα και σχεδόν ασήμαντα mail της μέρας και αμέσως μετά, ζευγάρι, πρωινό και laptop μεταφέρθηκαν στο (πρόσφατα ανακαινισμένο) σαλόνι του σπιτιού για το επίσημο άραγμα της προτελευταίας μέρας του χρόνου. Τα δύο ολοκαίνουργια ηχεία και ο νέος ενισχυτής ήταν το θέμα των ημερών στο σπίτι και το χαλαρό της ημέρας επέβαλλε την ενασχόληση με το ηχητικό σύστημα του σπιτιού.
Ενώ λοιπόν η κα Ν. ξεφυλλίζει το τελευταίο τεύχος του Dazed And Confuzed, o κος Δ. ψαχουλεύει τη στοίβα με τα promo cds που έχει ξεχωρίσει για ακρόαση πριν το τέλος του χρόνου. Κάπου στην μέση της κάνει την εμφάνισή του και το Declaration Of Dependence των πάλαι ποτέ αγαπημένων Νορβηγών Kings Of Convenience. O κος Δ. είχε ξεχάσει ότι το δίδυμο των Erlend Oye και Eirik Glamb?k Boe επέστρεψε φέτος στη δισκογραφία με νέο άλμπουμ και νιώθει έτσι ιδιαίτερα τυχερός που έπεσε πάνω του το προτελευταίο πρωινό του χρόνου. Κατόπιν κάνει μια σύντομη εισαγωγή στην κα Ν. για τις μουσικές που θα ακολουθήσουν, όπως άλλωστε το συνηθίζει:
- «Ελπίζω οι ιδέες των King Of Convenience στο Declaration Of Dependence να θυμίζουν λιγάκι από το επικό Quiet Ιs The New Loud, το θυμάσαι καθόλου»; H απάντηση της κας Ν. είναι ένα αδιάφορο «τσου», γιατί καταλαβαίνει ότι ο κος προσπαθεί να εντυπωσιάσει με τις γνώσεις του (για μια ακόμη φορά). Παρόλα αυτά ο κος Δ. συνεχίζει να μονολογεί.
- «Είχε τρομερή αισθητική εκείνο το άλμπουμ. Έκανε τους Belle & Sebastian fans της εποχής να νιώθουν ολοκληρωμένοι, ακόμα και αν οι Σκωτσέζοι δεν είχαν κυκλοφορήσει τίποτα. Και μετά ήρθε το μέτριο Riot On An Empty Street (όπου ακούσαμε όμως για πρώτη φορά την φωνή της Feist), η σόλο καριέρα του Erlend σαν DJ/disco boy, το project Whitest Boy Alive και μετά το απόλυτο κενό. Και αν κάπου-κάπου έπαιζα τους δίσκους τους σε μικρά μπαρ ήταν γιατί ήθελα να δημιουργήσω την οικεία ατμόσφαιρα την οποία στήνουν οι διφωνίες τους. ΟΚ, το βάζω να παίξει και το βουλώνω!». Και από το εναρκτήριο κιόλας “24-25” το δίδυμο φαίνεται να επανασυνδέεται με την αισθητική που έκανε τον κο Δ. να τους γουστάρει από την πρώτη στιγμή που τους άκουσε.
- «Σαν τους καλούς φίλους από το σχολείο ε; Έχεις να τους δεις καιρό και μετά από λίγα λεπτά και ένα κλασικό αστείο, κλικ, επανασυνδέεσαι μαζί τους σαν να μην πέρασε μια μέρα! Πάλι καλά που το διάλεξα για να το ακούσουμε, έλα να αράξουμε...». Η κα Ν., αδιάφορη, συνεχίζει να ξεφυλλίζει το περιοδικό της. «“Mrs. Cold”, για σένα είναι αυτό και ήταν και το πρώτο single του δίσκου!», λέει ο κος Δ. διαβάζοντας τον τίτλο του δεύτερου κομματιού.
Τα γλυκά αρπίσματα των ηλεκτροακουστικών κιθάρων των Kings Of Convenience και η συνοδεία μόνο των εγχόρδων γεμίζουν το δωμάτιο με μοντέρνες ρομαντικές ατμόσφαιρες και το ζευγάρι ανοίγει το συνοδευτικό booklet του cd, αρχίζοντας να ψιθυρίζει τους στίχους. Σε αρκετά σημεία οι διφωνίες των Oye και Boe's τους κάνουν να σιωπούν και να τις απολαμβάνουν ανταλλάσοντας πότε πειράγματα και πότε αγκαλιές. Στο δεύτερο single “Boat Behind” μπορεί να λείπουν τα τύμπανα (απουσιάζουν μάλιστα παντελώς από τον δίσκο) αλλά η «μπιτλική» μελωδία που σκαρώνουν οι φωνές κάνει το ζευγάρι να κουνά συγχρονισμένα τα κεφάλια του, να τραγουδάει το ρεφραίν και να προσθέτει fingerclicks – όπως και όποτε μπορούν.
- «Περίμενε, αυτό θα το βάλω να ξαναπαίξει, ήταν πολύ καλό!» λέει με ενθουσιασμό ο κος Δ. και η κα Ν. συμφωνεί, χτυπώντας παλαμάκια σαν μικρό παιδί: «Ναι, Ναι, Ναι!».
Για την επόμενη μισή ώρα διάρκειας του Declaration Of Dependence, οι παράλληλες δραστηριότητες του ζευγαριού περνούν στο περιθώριο. Οι δύο τους σκεπάζονται με την λεπτή καρό κουβέρτα και ακούνε τον δίσκο των Νορβηγών χαζεύοντας το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Τόσο απλό και τόσο όμορφο το soundtrack αυτού του πρωινού... Δύο κιθάρες και δύο φωνές, αλλά το ταλέντο περισσεύει για πρώτη φορά μετά από 5 χρόνια στην παρέα των Kings Of Convenience. To “My Ship Isn't Preety” σε βυθίζει σε μια γλυκιά μελαγχολία, ενώ οι δεύτερες φωνές είναι στα αλήθεια για σεμινάριο. Τα κλασικά πάλι ακόρντα του “Renegade” αποκτούν νόημα γιατί βρίσκονται ακριβώς εκεί – στη μέση του δίσκου. Ο Erlend τραγουδάει «Ιn our room, between the shapes, Ι thought Ι knew: A guillotine, a pillow with feathers like snow» και η κα Ν. κρύβεται για τα καλά στην αγκαλιά του κου Δ. Η σκέψη που κάνουν από κοινού ευλογεί την επιλογή τους να μείνουν σπίτι αυτό το πρωινό. Λίγα μέτρα πιο κάτω, το κέντρο της πόλης δεν καταφέρνει, όσο πολύβουο και αν είναι, να μεταφέρει την παραμικρή συχνότητα θορύβου στην όμορφη ησυχία την οποία μοιράζονται με το άλμπουμ των δύο Νορβηγών. Τώρα το “Peacetime Resistance” ακούγεται ως το ιδανικό soundtrack και το θέμα που παίζει η βιόλα φέρνει χαμόγελα ευτυχίας και φιλιά.
- «Quiet is the new loud, indeed!», ψιθυρίζει ο κος Δ. καθώς το κομμάτι με τίτλο το δεύτερο άλμπουμ των Κings Of Convenience “Riot On An Empty Street” κατευθύνει το φινάλε αυτής της μικρής ακουστικής μυσταγωγίας. Λίγα λεπτά αργότερα χτυπά το τηλέφωνο και η φωνή από την άλλη γραμμή υπενθυμίζει το επαγγελματικό ραντεβού του κου Δ. με κάποιον από τους μουσικούς συνεργάτες του.
Το ζευγάρι ανταλλάσει τα τελευταία ουσιαστικά και με μπόλικο συναίσθημα φιλιά για αυτή τη χρονιά. Μπορείς να καταλάβεις ότι τα βλέμματά τους είναι γεμάτα από ευτυχία για τα τελευταία 45 λεπτά που πέρασαν μαζί. Και αυτό συμβαίνει όχι μόνο γιατί άκουσαν μαζί έναν τόσο ιδιαίτερο δίσκο, αλλά κυρίως γιατί συνειδητοποίησαν, για μια ακόμη φορά, πόσο τους γεμίζει να μοιράζονται τέτοιες στιγμές. Ο κος Δ. και η κα Ν. ταιριάζουν όσο ταιριάζει και το νέο άλμπουμ των Kings Of Convenience σε ένα τεμπέλικο, ρομαντικό πρωινό λίγο πριν το τέλος του χρόνου και το γύρισμα της δεκαετίας.
We take what's dead. And breath life in. (από το το modern classic “Scars On Land”, που κλείνει τον δίσκο).
