Με το Drift, την πρώτη του μόλις δουλειά, ο Nosaj Thing – κατά κόσμον Jason (Nosaj = Jason ανάποδα) Chung – εισβάλλει σε μια ιδιαίτερα αξιόλογη κλίκα παραγωγών που, με έδρα την ευρύτερη περιοχή του Los Angeles, έχει καταφέρει ορισμένα ιδιαιτέρως αξιόλογα μουσικά επιτεύγματα στο πρόσφατο παρελθόν. Αναφέρομαι κυρίως στους Gaslamp Killer, Madlib, Daedalus και Flying Lotus, καλλιτέχνες δηλαδή οι οποίοι έχουν το hip hop είτε ως βασική αφετηρία, είτε ως μια εκ των βασικών επιρροών, χρησιμοποιώντας το, εν πάση περιπτώσει, με μια, ας πούμε, φουτουριστική ματιά. Μια τέτοια ρίχνει και ο Chung στο δικό του ντεμπούτο.
Φυσικά μην περιμένετε να ακούσετε κάτι που να παραπέμπει σε μια κλασική εκδοχή του hip hop. Στο Drift το τελευταίο έχει μπασταρδευτεί με άλλα ιδιώματα και διαφορετικές διαθέσεις, παραμένει πάντως αντιληπτό σαν αίσθηση, σαν τεχνοτροπία, σαν αύρα. Πάρτε για παράδειγμα το “Coat Of Arms”: ο ρυθμός παραπέμπει μεν απευθείας σε hip hop αλλά ο τρόπος με τον οποίο δομείται ο ήχος, τα εξαιρετικά συγκοπτόμενα ξεσπάσματά του και οι επιλεγμένες χροιές δεν σε κάνουν να περιμένεις έναν MC να ξεκινήσει να λέει τα δικά του… Η προσέγγιση, όπως και στο σύνολο του δίσκου, είναι αντίθετα πιο ηλεκτρονική, έχοντας λάβει άμεσες επιρροές από χώρους όπως το περίφημο IDM, το techno ή ακόμα και το electro – μαζί ασφαλώς με τα επιτεύγματα της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής. Φαίνεται λοιπόν ότι ο Chung έχει βρει το χρυσό πασπαρτού που ανοίγει πολλές πόρτες: δανείζεται στοιχεία από τους αντίστοιχους μουσικούς χώρους, τα οποία παραθέτει με άποψη, θάρρος και φαντασία, δημιουργώντας έτσι μια δουλειά όχι αριστουργηματική, αλλά ικανοποιητικά πρωτότυπη, συμπαγή και κυρίως άκρως απολαυστική.
Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο στο Drift είναι το γεγονός ότι οι καλύτερες στιγμές του μπορεί να μοιάζουν αρκετά (έως πολύ) διαφορετικές μεταξύ τους, με έναν μαγικό όμως τρόπο ο Nosaj Thing καταφέρνει και εμφυσά σε όλες τη δική του αναγνωρίσιμη μουσική προσωπικότητα. Μιλήσαμε για το “Coat Of Arms” παραπάνω, αλλά και το “1685/Bach” είναι ανάλογης αισθητικής. Ο Nosaj Thing χρησιμοποιεί και εδώ διαστρεβλωμένα hip hop beats, φέρνοντας, εν πολλοίς, στο μυαλό το εξαιρετικό Los Angeles του Flying Lotus. Κάτι παρόμοιο γίνεται και με το “Caves”, αν και εδώ τα synths προκύπτουν ελαφρώς πιο κυρίαρχα από τα ρυθμικά. Μιλώντας για synthesizers ανοίγει ένα ακόμα δυνατό χαρτί του Chung – πέραν των έξυπνων ρυθμικών. Ο λόγος γίνεται αντιληπτός στα “Light #1” & “Light #2”, δύο συνθέσεις οι οποίες βασίζονται σε αυτά περισσότερο από οπουδήποτε αλλού στον δίσκο, θυμίζοντάς μου τον Eliot Lipp – ειδικά το “#1”, η μουσική του οποίου αντιπροσωπεύει μια σχετικά πετυχημένη πρόσμιξη του hip-hop με το electro. Όμως το κομμάτι που κερδίζει τις εν λόγω εντυπώσεις είναι σίγουρα το “Fog”, στο οποίο οι σχεδόν σπαρακτικές γραμμές του synth διεισδύουν κατευθείαν στο αισθαντικό κέντρο, με έναν τρόπο που (εγώ προσωπικά) έχω χρόνια να αντιληφθώ. Εξαιρετικές πάντως και οι (αρκετά) πιο ήπιες στιγμές του Drift, το “2222” και το υπέροχο “Voices”, ενώ στο “Lords” ο Chung χειρίζεται πολύ έξυπνα τα λυρικά φωνητικά samples σε ένα μουσικό περιβάλλον που μοιάζει να ανακεφαλαιώνει, κατά κάποιο τρόπο, τα προηγούμενα.
Έχω επίσης την αίσθηση πως ο δίσκος αποδεικνύεται περισσότερο απολαυστικός σε βινύλιο, όχι μόνο για το ρομαντικό ή ηχητικό του θέματος, αλλά γιατί έτσι γίνεται περισσότερο αντιληπτός ο διαχωρισμός του. Στην πρώτη πλευρά μπορεί κανείς να ακούσει την πιο σύγχρονη, πιο «αιχμηρή» εκδοχή του ήχου του Nosaj Thing, ενώ στην δεύτερη δίνεται περισσότερος χώρος στα synthesizers και σε πιο «ιστορικές» επιρροές, όπως το electro ή το IDM. Εν κατακλείδι, έχοντας ακούσει το Drift πολλές φορές το τελευταίο διάστημα και σκεπτόμενος αρκετά πάνω σε αυτό, έχω την αίσθηση ότι είναι ένας θεαματικά καλός δίσκος. Ο οποίος, εκτός των (αρκετών) μουσικών αρετών του, διαθέτει μια ακόμα, ίσως σημαντικότερη: αναδύει μια μουσική φρεσκάδα, μια μουσική πρόταση που αφορά όχι το χθες, αλλά το εδώ και το τώρα της σύγχρονης ηλεκτρονικής δημιουργίας.
