Ο τελευταίος δίσκος της Dolly Parton αποτελεί περισσότερο θέμα τοπικού πρεστίζ, παρά καλλιτεχνική δήλωση ή (έστω) κυκλοφορία ρουτίνας προκειμένου να διατηρηθεί το επιτυχημένο στάτους της ως βασίλισσας του Nashville. Γι’ αυτό και πωλείται μονάχα στο πάρκο της – το Dollywood – και στην Ένωση των Μεγάλων Καπνισμένων Βουνών (Great Smoky Mountains), στα οποία και είναι αφιερωμένος. Το πού τον βρήκα τώρα εγώ και σας τον παρουσιάζω, αφήστε τα...
Με το Sha-Kon-O-Hey!: Land Of The Blue Smoke, η Dolly Parton αποτίνει λοιπόν φόρο τιμής στα βουνά που δεσπόζουν της ιδιαίτερης πατρίδας της, του Sevierville στο Τενεσί – και βέβαια χαρίζει τα κέρδη (της πρώτης χρονιάς κυκλοφορίας, μην τρελαθούμε κιόλας) σε μια οργάνωση που φροντίζει για το περιβάλλον της περιοχής (έντονο χασμουρητό). Πρόκειται για μια δουλειά εμφανώς φτιαγμένη με αγάπη, για την οποία όμως η Parton δεν κόπιασε και ιδιαίτερα. Μόλις 22 λεπτά μουσικής περιλαμβάνει το άλμπουμ, χωρισμένα σε 8 τραγούδια, όλα τους φτιαγμένα με πολύ δεδομένα υλικά, που τα έχεις ακούσει και ξανακούσει – αν ακούς country δηλαδή. Τόσο δε ειδυλλιακά παρουσιάζονται όλα στην περιοχή, ώστε νομίζεις ότι έχεις να κάνεις με κάποια κρυμμένη Εδέμ, γνώριμη μόνο στη Dolly και τους φίλους της. Τι τα βουνά, τι τα ποτάμια τους, τι οι ανοιχτόκαρδοι άνθρωποι που σπεύδουν να βοηθήσουν τον γείτονα και είναι και γλεντζέδες, τι οι ινδιάνοι Τσεροκί – χμ, για μισό λεπτό όμως, αυτό μπορεί να μην αποβεί και τόσο ειδυλλιακό – τι, διορθώνω, οι παλιές παραδόσεις των Τσεροκί, όλα συντελούν στο να περιγραφεί ένας παραδεισένιος κόσμος. Ένας κόσμος που υπάρχει μόνο στο μυαλό της αφελούς Dolly ή στο μυαλό της πονηρής Dolly: διαλέχτε και πάρτε...
Παρακάμπτοντας πάντως το στιχουργικό περιεχόμενο και τις γραφικότητές του, τα περισσότερα από τα τραγούδια του Sha-Kon-O-Hey! ακούγονται και ξανακούγονται πολύ ευχάριστα, ενώ η Parton τα τραγουδάει πραγματικά από καρδιάς, με τις καλύτερες στιγμές να εντοπίζονται στα “My Mountains, My Home” και “Heart Of The Smokies”. Διόλου παράξενο, καθώς και στα δύο τραγούδια αφήνει κατά μέρος τις...πονηριές και μιλάει περισσότερο για τη δική της διασύνδεση με τον τόπο. Αν είστε λοιπόν fan βρείτε το. Και στείλτε μου κι ένα mail έπειτα, γιατί έχω αρχίσει και πιστεύω ότι είμαι ο μοναδικός της fan στην Ελλάδα (ο Τζιρίτας δεν μετράει, δεν τον πιάνεις πουθενά)...
