Δεν γίνεται να μη θαυμάσεις τη Streisand σαν καλλιτέχνη. Όχι γιατί πρόκειται για τη μακράν πιο επιτυχημένη γυναίκα στη μουσική βιομηχανία (χρειάζονται δύο ξεχωριστές παράγραφοι για να παραθέσω τους αριθμούς βραβείων ή χρυσών και πλατινένιων δίσκων που τη συνοδεύουν), αλλά επειδή είναι φανερό ότι έχουμε να κάνουμε με ένα σκληρό καρύδι, που όχι μόνο έχει αναμφισβήτητα προσφέρει ποιοτική μουσική, αλλά έχει παίξει και το παιχνίδι με δικούς της όρους. Η επιστροφή λοιπόν της Barbra Streisand με το Love Is The Answer σε ένα είδος το οποίο κατέχει καλά – αυτό της φωνητικής, α-λα-καμπαρέ jazz – ήταν κάτι που προσωπικά με ιντρίγκαρε. Ακριβώς γιατί ήθελα να δω πόσο θα κατόρθωνε, μέσα στους πολύτιμους καναπέδες και μπερζέρες που την περιτριγυρίζουν, να αρθρώσει λόγο ύπαρξης ενός νέου δίσκου σχετιζόμενου με το ηχητικό ακριβώς φάσμα το οποίο την έκανε γνωστή σε όλο τον πλανήτη (πέρα αλλά και παράλληλα με την εμπλοκής της με τον κινηματογράφο).
Τα κακά μαντάτα για το Love Is The Answer έφτασαν μάλλον όταν είδα τον σκύλο της Streisand να φιγουράρει στο οπισθόφυλλο του δίσκου αλλά και στο εσωτερικό, στην αγκαλιά της αοιδού (όπισθεν απλώς αναπαύεται πάνω σε εκρού μαξιλαράκι…). Όπως και να δει κάποιος το ζήτημα, δεν μπορεί να με πείσει ότι χρειάζεται να φιγουράρει ένας σκύλος στο οπισθόφυλλο ενός δίσκου – παρεκτός και αν είναι για να μαζευτούν χρήματα για κάποιο φιλοζωικό ίδρυμα. Αλλά μην ξεχνάμε ότι τα κατοικίδια – ως υποκατάστατα αγάπης αλλά και επίδειξης κοινωνικής δύναμης (μέσω ακριβώς τον ανέσεων που απολαμβάνει το όποιο τετράποδο) – αποτελούν σήμα κατατεθέν πολλών Αμερικανών (αλλά και Ευρωπαίων ενίοτε) καλλιτεχνών. Καλλιτεχνών το target group των οποίων περιλαμβάνει μεσοαστούς με αυτοανάδευση τσεπών προς χάριν συμβολομανίας ή μικροαστών με όνειρα ισάξια της Μπάρμπι και της Ασημένιας Πριγκίπισσας του Κάστρου.
Τα δεύτερα άσχημα νέα αφορούν στην εμπλοκή της υπέρ-επιτυχημένης (και υπερτιμημένης) Diana Krall στην παραγωγή και στα παιξίματα (μιας και έχει κουβαλήσει και τη μπάντα της στο Love Is The Answer). Η χροιά του ήχου λοιπόν πάει περίπατο στη χώρα του μπεταντίν... Και όσο προκατειλημμένος και αν ίσως είμαι απέναντι στην Καναδέζα, αυτή έκανε την καλύτερη δουλειά προκειμένου να αποδείξει το αληθές των πεποιθήσεων μου για το είδος αυτό ελαφρότατης jazz το οποίο ποιεί. Στη συγκεκριμένη deluxe edition (διπλό cd) ακούμε μάλιστα δυο διαφορετικές εκδόσεις του υλικού: στον πρώτο δίσκο (αυτόν που ενυπάρχει και στην απλή jewel case έκδοση) βρίσκουμε εκτελέσεις με πλήρη ορχήστρα που αλλάζει όργανα ανάλογα με τις ανάγκες της εκάστοτε σύνθεσης, ενώ στο δεύτερο cd βρίσκουμε αυστηρώς ακουστικές εκτελέσεις των ίδιων συνθέσεων, αποκλειστικά με τη μπάντα της Krall.
Είναι αλήθεια ότι περίμενα πως στο δεύτερο ειδικά cd θα έβρισκα κάποιο μαξιλαράκι κι εγώ (σαν τον σκύλο) προκειμένου να απολαύσω ακροάσεις. Αλλά τελικά οι καλές στιγμές του Love Is The Answer είναι στον πρώτο δίσκο. Οι οποίες, βοηθούμενες από τις ενορχηστρώσεις του αναγνωρισμένου Johnny Mandel, κερδίζουν πόντους αρκετούς και σεβαστούς. Παρόλα αυτά, το στοίχημα του δίσκου (και η βαθμολογική βάση για μένα) κερδίζεται πάνω από όλα αλλά από την ερμηνευτική δεινότητα της 68χρονης πια Streisand. Η οποία το έχει ακόμα, έστω κι αν οι ερμηνείες της χάνονται τελικά μέσα στην κακώς εννοούμενη απλότητα που στήνει γύρω της η Krall - επιμένοντας να μην αφήνει ούτε μία παραπάνω ταλάντωση στις χορδές να ξεφύγει από τους κομπρέσορές της. Παραδίδοντάς μας, έτσι, μία νοσοκομειακή ελεγεία πάνω σε μία jazz την οποία η Barbra θα μπορούσε να πλάσει ως σύντροφο στα παιξίματα των οργάνων – μπορεί όχι καινοτόμου μα τουλάχιστον με ένα μίνιμουμ βιωματικής πατούρας. Αλλά στο Love Is The Answer δυστυχώς έχουμε να κάνουμε με αυτοαποθεώσεις των συντελεστών του, που απλώς περιμένουν από εμάς τους ακροατές (και μάλιστα θεωρούν αυτονόητο, γι’ αυτό και εκνευρίζομαι) το χειροκρότημά μας.
