Αυτό που αναγνωρίζω στην 21χρονη καλλονή από το Μπαρμπέιντος είναι η διάθεσή της να διαμορφώνει έτσι την εικόνα της, ώστε να παραμένει φρέσκια παρά την αδηφάγα εκμετάλλευσή της από τον κίτρινο τύπο. Της έχει όμως διαφύγει ότι αν στα 21 της υποχρεούται να χρησιμοποιήσει «βαριοπούλα» προκειμένου να κερδίσει την προσοχή του κοινού, το μέλλον της ως καλλιτέχνης διαγράφεται τόσο σκοτεινό όσο και τραγικό. Η έφηβη αθώα Rihanna του Music Οf Τhe Sun (2005) και του A Girl Like Me (2006) κατάλαβε πολύ γρήγορα ότι τα καλά κορίτσια δεν έχουν μέλλον στον λαμπερό κόσμο του Hollywood και έτσι – υπό την καθοδήγηση του μαικήνα της Jay-Z και με μια «ομπρέλα» στα χέρια – μετατράπηκε εν μία νυκτί σε Good Girl Gone Bad σύμβολο του σεξ και πιστό δείγμα σκληρού θηλυκού. Λίγους μήνες πριν, η πριγκίπισσα της R&B – έχοντας τα φώτα της δημοσιότητας ήδη πάνω της λόγω των όσων γνωστοποιήθηκαν σχετικά με την κακοποίησή της από τον Chris Brown – μας ανακοίνωσε πως «the wait is ova!». Πιο προκλητική από ποτέ και σε ρόλο, αυτή τη φορά, ασπρόμαυρης Lady GaGa.
Το Rated R αρχίζει με ιδανικούς οιωνούς για τη Rihanna, με συνθέσεις οι οποίες εισάγουν μια διαφορετική αισθητική σε σύγκριση με όσα μας έχει μέχρι σήμερα παρουσιάσει. Γρήγορα όμως αναδεικνύεται μια άλλη εικόνα. Πέραν της γοητευτικής φωνητικής χροιάς της εξωτικής Rihanna, το όλο σκηνικό του Rated R συμπληρώνουν από εδώ κι από κει προσπάθειες να σοκαριστούμε (το άλμπουμ φιλοδοξεί να αναπαράγει την αισθητική ταινίας τρόμου, γι’ αυτό και το “Mad House” στην έναρξη), σκόρπιες – δήθεν «βρώμικες» – κιθάρες, ατυχή ηλεκτρονικά «στιγμιότυπα», ενοχλητικά άνοστες μπαλάντες και βέβαια το παράπονο της πρωταγωνίστριας για την εξέλιξη της υπόθεσης με τον Brown, που, αν και βρίσκει παραθυράκια να εμφανιστεί σε όλη τη διάρκεια του δίσκου, προβάλλεται πιο απροκάλυπτα στο κομμάτι “Cold Case Love”. Κατ’ αυτόν τον τρόπο και παρόλο που η ελίτ των παραγωγών του είδους έχει κληθεί εδώ στο πλευρό της Rihanna (StarGate, Chuck Harmony, Chase & Status, Will.I.Am, The-Dream μεταξύ άλλων) η όλη προσπάθεια οδηγείται σε αδιέξοδο μετριότητας. Φιλόδοξο έτσι το σκοτεινό “Wait Your Turn” ή το εναλλακτικών διαδρομών “Hard”, όπου βάζει το χέρι του (ή καλύτερα τη φωνή του) ο Young Jeezy, και συμπαθή τα dance-pop δείγματα “Rude Boy” και “Photographs” (το τελευταίο «ευγενική χορηγία» του Will.I.Am). Δίπλα τους όμως στέκουν μεγάλες απογοητεύσεις σαν το απαράδεκτο “Rockstar 101”, το οποίο συντροφεύει μάλιστα η σημείωση «featuring Slash» – και το αναφέρω κατ’ αυτόν τον τρόπο γιατί ο «συνταξιούχος» rockstar δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω από το όνομά του. Άλλο ένα χρυσό βατόμουρο θα έδινα επίσης και στο “The Last Song”, καθώς φαντάζει ιδανικό για ανάλαφρους (σε ποιότητα και νοημοσύνη) διαγωνισμούς μουσικών ταλέντων.
Αλλά το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που εντόπισα προσωπικά στο Rated R είναι η απροκάλυπτη διάθεση της Rihanna να αντιγράψει και να εξελίξει τη διεστραμμένη συνταγή επιτυχίας της Lady GaGa. Μια τσαλακωμένη εικόνα, την οποία επί ημερών κυριαρχίας του χώρου από τη Britney Spears δεν θα μπορούσε κανείς να συνδυάσει με την pop κουλτούρα, σιγά-σιγά όχι μόνο τυγχάνει αποδοχής, αλλά βρίσκει και μιμητές. Ενδιαφέρουσα στροφή, δεν νομίζετε;
