Όταν ο Dylan γύρισε επιτέλους στο σπίτι του στη Νέα Υόρκη μετά την εξαντλητική ευρωπαϊκή περιοδεία του 1966, νόμιζε πως επιτέλους θα ξεκουραστεί. Είχε όμως λογαριάσει χωρίς τους ξενοδόχους: η ABC Television είχε δώσει χρηματική προκαταβολή για κάποιο τηλεοπτικό του σόου, o εκδότης απαιτούσε να του στείλει τελειωμένο το βιβλίο του (Tarantula) και ο μάνατζερ είχε ήδη προγραμματίσει δεκάδες συναυλίες για το καλοκαίρι και το φθινόπωρο. Για μία ακόμα φορά, το αίτημα ελευθερίας που κυριαρχεί σε πολλά από τα τραγούδια του ήρθε σε πρώτο πλάνο και τον έσωσε. Χρειάστηκε απλά να προφασιστεί ένα ατύχημα με τη μοτοσικλέτα του, ή τέλος πάντων να μεγαλοποιήσει τις επιπτώσεις αυτού. Ήταν ο μόνος τρόπος να ξεφύγει από τον δρόμο που του χάραζαν οι αδηφάγοι εκμεταλλευτές του ονόματός του.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Ήρθαν δίσκοι σπουδαίοι, δίσκοι καλοί και δίσκοι απλώς ανούσιοι. Από τα τέλη των 1990s και μετά πάντως η καριέρα του Dylan βρίσκεται στα πάνω της και το ένα καλό άλμπουμ διαδέχεται το άλλο. Έτσι λοιπόν, με το που έσκασε η είδηση της επικείμενης κυκλοφορίας του χριστουγεννιάτικου Christmas In The Heart, αρκετοί ήταν όσοι αναρωτιόντουσαν αν έπρεπε να το πιστέψουν. Όπως συνέβη όμως και με το πρόσφατο Together Through Life, το εξώφυλλο διέρρευσε αμέσως, πιστοποιώντας την εγκυρότητα της πληροφορίας. Αν μη τι άλλο, παρά τις λογικές ενστάσεις των περισσοτέρων, όλα έδειχναν πως το αποτέλεσμα θα είχε ενδιαφέρον, ανεξάρτητα από την αντικειμενική καλλιτεχνική αξία του δίσκου.
Ε λοιπόν, το Christmas In The Heart είναι πολλά πράγματα, αλλά ενδιαφέρον δεν είναι. Δεκαπέντε κλασικά χριστουγεννιάτικα τραγούδια διασκευάζονται και τραγουδιούνται από τον Dylan, με χορωδιακή υποστήριξη. Πέραν του ίδιου, εδώ παίζουν έξι ακόμα μουσικοί. Δεν είναι πολλοί, όμως οι ενορχηστρώσεις προέκυψαν υπερφορτωμένες και η παραγωγή αρκετά βαριά για το γιορτινό κλήμα το οποίο υποτίθεται πως φιλοδοξεί να δημιουργήσει ο δίσκος. Η δε βραχνάδα της φωνής του μπορεί στα δικά του τραγούδια να ταιριάζει γάντι, εδώ όμως σε πολλά σημεία τον προδίδει, με χαρακτηριστικότερο το “Hark The Herald Angels Sing”. Ένα ακόμα αρνητικό είναι το γεγονός ότι ο Dylan δεν αλλάζει ιδιαίτερα τα κομμάτια, ενώ το μέγεθος του ονόματός του θα του επέτρεπε ένα «πείραγμα» στο κλασικό αυτό υλικό. Θα μπορούσε μάλιστα να πει κανείς ότι όχι μόνο το επιτρέπει, αλλά το επιβάλλει. Αλλά ο ίδιος το απέφυγε.
Κάποιες καλές στιγμές πάντως δεν λείπουν. Το “I’ll Be Home For Christmas” είναι πολύ συναισθηματικό: ο Dylan ακούγεται απεγνωσμένος, λες και παίρνει τηλέφωνο από τη φυλακή. Ύστερα, το “Christmas Blues” περικλείει περίφημα το συναίσθημα της μελαγχολίας που πάει πάντα πακέτο με τη λαμπρή αυτή γιορτή. Από την άλλη, το “Must Be Santa” είναι ένα από τα πιο κεφάτα τραγούδια που έχει ηχογραφήσει ποτέ. Εδώ τον φαντάζεσαι σε ένα πλούσιο αμερικάνικο σπίτι, σαν αυτό που παρουσιάζεται στο απολαυστικό βιντεοκλίπ. Το γεγονός ότι τα έσοδα του δίσκου θα πάνε στη Feeding America, στην Crisis UK και στο World Food Program, προκαλεί μια έξτρα συγκίνηση. Πρόκειται για οργανισμούς οι οποίοι δίνουν φαγητό στους πεινασμένους, απλά κι ωραία, χωρίς τη μεσολάβηση κυβερνητικών δυνάμεων και γραφειοκρατίας. Οι ευχετήριες δε κάρτες που συνοδεύουν την πολυτελή έκδοση αποτελούν επίσης μια πολύ όμορφη χειρονομία. Την ίδια στιγμή όμως, το ίδιο το άλμπουμ, παρότι κατά διαστήματα γοητευτικό, δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων.
Εδώ που τα λέμε, για να είμαστε δίκαιοι, κανείς δεν περιμένει πολλά από ένα χριστουγεννιάτικο άλμπουμ. Ο Nat King Cole, ο Bing Crosby και ο Huey «Piano» Smith, μεταξύ πολλών άλλων, έχουν βγάλει ωραιότατα χριστουγεννιάτικα, αλλά κανείς δεν τους θυμάται γι’ αυτά. Και να πούμε και κάτι ακόμα: αν δεν επρόκειτο για τον Bob Dylan, το Christmas In The Heart δεν θα είχε καν σταλεί στα γραφεία του Avopolis. Όμως ειδικά για τον Dylan, o παρών δίσκος διαθέτει μια αδιαμφισβήτητη σημασία. Επιβεβαιώνει πως, σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία των καλλιτεχνών της σημερινής εποχής, ο άνθρωπος αυτός δεν διακατέχεται από κανένα φόβο. Η ανάγκη του για προσωπική και καλλιτεχνική ελευθερία κρατάει καλά. Όπως το 1966, όταν πήγε κόντρα σε όλους. Και απ’ ότι φαίνεται θα κρατήσει για λίγα ακόμα χρονάκια, μέχρι τα αεικίνητα πόδια του να λυγίσουν για πάντα.
