Τι βγαίνει πια στην αγορά... Να ένα μεγάλο εμπορικό όνομα-κράχτης σαν τους Evanescence, να ένα DVD από την προ διετίας παράστασή τους μπροστά σε εκστασιασμένους Χιλιανούς, τσάτρα-πάτρα στήνεται ένα απαράδεκτο εξώφυλλο, πετιέται και το υλικό σε ένα κουτί άδειο – χωρίς το παραμικρό φυλλάδιο – και μετά το λέμε έκδοση αυτό... Η ποιότητα εικόνας πάντως είναι μια χαρά. Τώρα αν σας ενδιαφέρουν κι άλλα στοιχεία, ο ήχος κινείται σε μέτρια επίπεδα και ο (άγνωστος) σκηνοθέτης δεν θα έλεγα πως διακρίνεται για φαντασία: εστιάζει σε στατικά, βαρετά και συνηθισμένα πλάνα, με μερικά μόνο σημεία ενδιαφέροντος – όπως όταν πιάνει από απόσταση, δείχνοντας δηλαδή και τις πρώτες σειρές του κοινού, το light show της μπάντας.
Βέβαια περισσότερο φαντάζομαι θα σας ενδιαφέρουν οι Evanescence και οι επιδόσεις τους. Των Αμερικανών δηλαδή από το Άρκανσο που έσπειραν από το πουθενά εμπορικό πανικό με το επτά φορές πλατινένιο ντεμπούτο τους, αλλά κανείς δεν ξέρει αν το τρίτο τους στούντιο άλμπουμ – εάν και όταν εμφανιστεί – θα πιάσει πλατινέ επίπεδα. Και δεν είναι να απορείς για κάτι τέτοιο, βλέποντας την παράστασή τους στο Gothic Romance. Είναι καλύτερο να τους ακούς στα cd, παρά να τους βλέπεις live τους Evanescence. Γιατί στουντιακά τη μαζεύουν φαίνεται την Amy Lee και την κάνουν να ακούγεται ότι έχει καλύτερη φωνή απ’ ότι στην πραγματικότητα. Ζωντανά όμως, εκεί όπου φαίνονται όλα, αποδεικνύεται μια φαντασμένη τραγουδιάρα, η οποία ούτε ξέρει να κοντρολάρει σωστά τα (κάποια) χαρίσματά της, αλλά το ρίχνει κιόλας στις αντιαισθητικές τσιρίδες για να κρύψει τα όσα δεν κρύβονται. Άσε δε που στο DVD βλέπεις και την κινησιολογία της και βάζεις τα γέλια. Μου θύμισε ζωηρά η Amy Lee δική μας λαϊκή τραγουδίστρια – πολύ ανώτερή της φωνητικά και ερμηνευτικά, να το πούμε κι αυτό – η οποία πολλά έχει ακούσει για τα χορευτικά της και τα...γλωσσικά της ατοπήματα.
Η υπόλοιπη μπάντα παίζει τον ρόλο του μεταλλικού κομπάρσου πίσω από τη Amy. Κι ευτυχώς δηλαδή. Γιατί αν δείτε το σουξέ “Bring Me To Life”, όπου ο John LeCompt βγαίνει στο προσκήνιο για τα απαραίτητα ανδρικά φωνητικά, θα τραβήξετε τα μαλλιά σας από τη δηθενίλα. Καλύτερα λοιπόν πίσω, να δίνουν γκράντε(;) κιθαριστικό υπόβαθρο στα γοτθικά δάκρυα της Amy και στην απύθμενη «μελαγχολία» της. Σε εισαγωγικά, διότι περί ψευδεπίγραφης μελαγχολίας πρόκειται, η οποία για τίποτα ουσιαστικά δεν θρηνεί και κανένα ψυχικό πάθος με σημασία δεν προδίδει. Το Gothic Romance αποδεικνύει περίτρανα τους Evanescence ως ένα έξυπνα στημένο τρικ, η ημερομηνία λήξης του οποίου ίσως και να μην αργεί.
